Maria Kreyn: Το φως μέσα τους
Η ζωγραφική με προσκάλεσε μέσω της λαγνείας, της αέναης κίνησης και της εστιασμένης ενέργειας μιας διαχρονικής ιστορίας, που τυλίγεται σε ένα μοναδικό στιγμιότυπο.
Η δουλειά της αποτελεί ένα καλοδουλεμένο μείγμα της επαφής της με τα έργα των μεγάλων δασκάλων του Μπαρόκ και της σύγχρονης ψυχολογίας. Οι μεταθέσεις, οι αντιστροφές, τα διπλότυπα και τα τριπλότυπα, αποτελούν σαφείς επιρροές των σπουδών της στα μαθηματικά. Πολλά αρχετυπικά στοιχεία υποδηλώνουν από την άλλη, την ‘εμπλοκή’ της φιλοσοφίας. Η κριτική της ματιά εντοπίζεται στην συνειδητοποίηση της απομόνωσης των ανθρώπων στη σημερινή κοινωνία και της απομάκρυνσής τους από τη φύση και τα βαθύτερα αισθήματά τους.
Θεωρεί πως στο έργο των κλασικών του Μπαρόκ και της Αναγέννησης βρίσκεται μια βαθύτερη πνευματική διάσταση, η οποία αποτελεί και τον συνδετικό κρίκο με τη σύγχρονη τέχνη και τον σημερινό άνθρωπο. Αυτό το ‘πνεύμα’ όμως, αντί να εξυψώνεται σήμερα, υποβαθμίζεται, σχεδόν παραμερίζεται. Για κάθε κλασικό πίνακα, που σήμερα διακρίνεται τόσο για την ομορφιά του όσο και για την τεχνική δυσκολία του, είναι φανερό πως απαιτήθηκε από πλευράς του καλλιτέχνη πολύς χρόνος και μελέτη. Τα στοιχεία αυτά, που χαρακτηρίζουν τους κλασικούς πίνακες, είναι που προσπαθεί να αναδείξει με το έργο της και να επισημάνει στο κοινό.
Οι σκέψεις της πάνω στην ομορφιά είναι εξαιρετικά φιλοσοφημένες. Δεν φοβάται την ομορφιά, γιατί ζει γι’ αυτήν. Αδυνατεί να τη δει από την οπτική που επιβάλλουν οι οίκοι μόδας και οι διάσημοι αστέρες του θεάματος. Το βασικό μειονέκτημα της σύγχρονης κοινωνίας είναι μάλλον γλωσσολογικής φύσης, αφού ανέκαθεν η ομορφιά συνδεόταν με την ρηχή επιφανειακότητα. Η σκληρή αλήθεια όμως είναι, πως η ασχήμια δεν συνδέεται απαραίτητα πάντα και με την αξιοπιστία.
Η Maria Kreyn χρησιμοποίησε για μια σειρά έργων της, μια τεχνική που δημιούργησε η ίδια. Τα υλικά της είναι πολύ απλά, το πλαστικό και το φως. Ένα στρώμα σταγονοποιημένης ρητίνης τοποθετείται πάνω σε μια επιφάνεια πλέξιγκλας. Εν συνεχεία, το στρώμα αυτό χαράσσεται και το τελικό έργο είναι αποτέλεσμα συνδυασμού των εφέ που σχηματίζονται τόσο σε αυτό, όσο και στο πλέξιγκλας.
Στην ουσία, πρόκειται για την αντιστροφή της προφανούς μεθόδου για την αποτύπωση· αντί να γεμίζει το ‘θετικό’ τμήμα της εικόνας και στη συνέχεια να φωτίζεται το υπολειπόμενο μέρος, η ίδια η εικόνα γίνεται το φως. Οι φωτεινές περιοχές απομακρύνονται σταδιακά, ανά επίπεδα, με ένα αιχμηρό εργαλείο σε μέγεθος καρφίτσας. Πρόκειται λοιπόν για μια διαδικασία άψογου παντρέματος χαρακτικής και γλυπτικής, η οποία γεννήθηκε αρχικά μέσα στο μυαλό της και μετά από πολλές δοκιμές και λάθη, οδήγησε σε αυτές τις αυτόφωτες εικόνες.
