Auditorium

Χάζευα όμως προς άλλες μουσικές κατευθύνσεις, σφύριζα ανέμελα και πίστευα, εσφαλμένα όπως φάνηκε, ότι ο δίσκος θα εμπεριέχει ήχους, στίχους, εικόνες που βλέπουμε και στις προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος. Παρασυρμένη και γοητευμένη σφόδρα από έναν οργασμό μουσικών κυκλοφοριών μέσα στο φθινόπωρο με διακατείχε μία σχετική αθωότητα κι ένα κάποιο «άντε να δούμε», όταν έβαλα ν’ ακούσω τον δίσκο.

Μπορώ να επαναφέρω πανεύκολα στη μνήμη μου και με ανατριχιαστική λεπτομέρεια τη σκηνή όπου ακούω τα πρώτα δευτερόλεπτα από το πρώτο κομμάτι του album, “No Harm”. Μπορώ να με θυμηθώ να γυρνάω και να κοιτάω απορημένη, κομματάκι σαστισμένη, με το στόμα μου να χάσκει μπροστά στον υπολογιστή μου και να ψελλίζω μέσα από τους μπερδεμένους νευρώνες του μυαλού μου «Τι είναι αυτό;». Αυτό λοιπόν, ήταν μία κατάβαση μέσα σ’ ένα μαύρο κολλώδες όνειρο κατά τόπους λυτρωτικό και ενίοτε σπαρακτικό. Η παχιά ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει το συγκρότημα σ’ αυτόν τον δίσκο τους κόβεται όντως με μαχαίρι. Σχεδόν όλα τα κομμάτια του δίσκου «χτίζουν» την κορύφωση τους, παίρνουν τον χρόνο τους και δεν μαζοχίζονται να γίνουν ντε και καλά χιτάκια. Οι Editors μέσα από ηλεκτρονικούς πειραματισμούς που σε τίποτα δε θυμίζουν τα προηγούμενα album τους με τις πιο νευρικές κιθάρες και συνθέσεις, φαίνονται ξεκάθαρα διαφορετικοί, ώριμοι και συνειδητοποιημένοι να δημιουργήσουν έναν μουσικά ονειρικό χωροχρόνο για να βυθιστείς για 51:02 λεπτά.

Τα πρώτα δειλά βήματα προς τα κάτω, προς τον πυθμένα του προσωπικού σου έλους γίνονται εδώ:

Κάπου, κάπως, κάποτε έχεις σίγουρα μία ιστορία μέσα σου η οποία ξαναδιηγείται από μόνη της μέσα από αυτό το κομμάτι που μόλις άκουσες.

 Δεύτερος σταθμός ήταν σίγουρα το “Salvation”, γιατί κομμάτι με χορωδιακό ρεφραίν και τόσο καλή ενορχήστρωση δεν έχασε ποτέ στην ιστορία της μουσικής. Ανύψωση, βλέμμα ψηλά (αν και παραμένεις κολλημένος στα τάρταρα του Άδη) και ηθικό ακμαίο, τύπου Mel Gibson στο “Braveheart”. Αλλά οι Editors δεν είχαν καμία πρόθεση να σου χαριστούν.

Έρχεται το “Life is a Fear”:

Και ο δίσκος ο οποίος μαστίζεται από μουσική ποικιλομορφία έχει αλλάξει ήδη το ύφος του σε διάφορες αποχρώσεις του μαύρου, ενώ βρισκόμαστε ακόμα στο πέμπτο κομμάτι του album. Σ’ αυτό το σημείο γινόμαστε μάρτυρες περίεργων αποκρυφιστικών αλχημειών και χημικών ενώσεων. Το κομμάτι είναι χορευτικό, είναι το απόλυτο upbeat του δίσκου, ξυπνάει ότι ξεχασμένα απομεινάρια χορευτή ξέμειναν στο dna σου, αλλά συγχρόνως έχει τρισκατάρατους στίχους για τη ματαίωση, για το άπιαστο, για όλα αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν, αλλά συνέβησαν τελικά μόνο μέσα σε κάποιο σκοτεινό φροϋδικό όνειρο. Το απόλυτο κομμάτι-δίπολο.

Φτάνουμε στο κομμάτι “The Law” με όλο του το αργόσυρτο σκοτάδι το οποίο αξίζει να το αναφέρουμε μόνο και μόνο επειδή συμμετέχει η Rachel Goswell από τους Slowdive και ρίγη συγκίνησης έρχονται για όλο το υποτιμημένο και πανέμορφο shoegazing που κυκλοφόρησε το ’90.

Δε θα σταθώ σε όλα τα κομμάτια του δίσκου και θα φτάσω στο τέλος, στο κομμάτι “Marching Orders”. Καταδύθηκες στα εσώτερα του μυαλού σου όλη την ώρα που ακούς το album, σκέφτηκες, μελαγχόλησες, σκοτείνιασες, κάπου στην πορεία μπορεί και να κουράστηκες λίγο, αλλά το τελευταίο κομμάτι κρύβει μέσα του ένα πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα. Είναι το συναίσθημα που νιώθεις όταν έχεις πάρει βαθειά ανάσα, βουτάς στη θάλασσα με την σαχλαμαρίστικη έπαρση ότι μπορείς να φτάσεις πολύ βαθειά, φτάνεις στο όριο της ανάσας σου και σχεδόν πανικόβλητα ξεκινάς την ανάβαση προς την επιφάνεια. Στο “Marching Orders” καθρεφτίζεται η μανιασμένη λαχτάρα σου να βγεις από το νερό που σε περιορίζει και να πάρεις αναπνοή. Τα δέκατα του δευτερολέπτου που το πρώτο κύμα αέρα γεμίζει τα πνευμόνια σου.

Καλές αναπνοές.

Οι Editors θα εμφανιστούν στις 4 Δεκεμβρίου στην Αθήνα, στο Gazi Music Hall και στις 5 Δεκεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, στο Principal.

In Dream, των Editors

Μουσικό είδος: Alternative / Indie Rock

Δισκογραφική: PIAS Recordings