Μια άγνωστη ιστορία για τον ρομαντικά ανορθόδοξο κύριο Woody Allen
Πράγματι, λίγα χρόνια μετά, επιβεβαιώθηκε οριστικά και αμετάκλητα μέσα μου το γεγονός ότι ο ιδιοφυής αυτός σκηνοθέτης γνωρίζει από πρώτο χέρι πως να επιδεικνύει την περιέργεια και την παραξενιά του. Γιατί την ίδια εποχή που στην πατρίδα μας ο Ντίνος Χριστιανόπουλος διακήρυττε πως «είναι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου κι αν προέρχεται», ο Woody έκανε πράξη αυτό το μυστήριο κι ασαφές «απ' όπου κι αν προέρχεται». Γιατί έξω και πέρα από την αραχνοφοβία, την εντομοφοβία, την κυνοφοβία και -ω Θεέ- την ηλιοφοβία που τον βασανίζει, ο κύριος Allen έχει μια πιο ουσιώδη και βαρύνουσα απέχθεια: τα Βραβεία της Ακαδημίας, κοινώς γνωστά ως Oscars.
Ο Woody Allen υπήρξε για πρώτη φορά υποψήφιος το 1977 με το “Annie Hall” οπότε και απέσπασε τα Oscars Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου. Έκτοτε, οι ταινίες του έχουν βρεθεί υποψήφιες για 23 ακόμα Oscars και εσχάτως, μα ελπίζω όχι για τελευταία φορά, διεκδίκησε με το “Blue Jasmine” του 2013 το Oscar Πρωτότυπου Σεναρίου. Κι όμως, έχοντας τιμηθεί τόσες πολλές φορές από τον σπουδαιότερο στον κόσμο του σινεμά θεσμό, ο Allen αποφεύγει συστηματικά την παρουσία του στο διαγωνισμό.
Με σπαρταριστικό τρόπο είχε δηλώσει «Δεν πρόκειται να πάω στην τελετή, γιατί τα βράδια της Δευτέρας έχω την jazz μπάντα μου». Πάνω σ' αυτήν την παράξενα αφοριστική ιδεολογία και λίγο μετά τη βράβευσή του για το “Annie Hall”, ο Woody Allen ήταν κάθετος:
Δεν τρέφω καμιά εκτίμηση για τέτοιου είδους τελετές. Απλά δεν πιστεύω πως ξέρουν τι κάνουν. Όταν βλέπεις ποιος κερδίζει τέτοια βραβεία -ή ποιος τα χάνει- μπορείς να καταλάβεις πόσο ανούσια είναι στην πραγματικότητα τα Oscars. Ξέρω, ακούγεται φριχτό, αλλά το να κερδίσω το βραβείο για το “Annie Hall” δεν σήμαινε τίποτα για μένα.
Πράγματι, ο Woody Allen δεν άλλαξε ποτέ γνώμη. Αδιάλλακτος και αμετανόητος, δεν παρευρέθηκε ποτέ σε τελετή απονομής βραβείων Oscars, παρά μόνο μια φορά. Κι εκείνη όχι για να βραβευτεί, αλλά για κάτι που είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, απροσμέτρητα πιο σημαντικό και ουσιώδες. Το 2002, με νωπό ακόμη το τραύμα της 11ης Σεπτεμβρίου στην καρδιά της Νέας Υόρκης, ο Allen στάθηκε απόλυτα συνειδητοποιημένος στο βάθρο της Ακαδημίας, κι έχοντας την ιδιότητα του πρεσβευτή εκφώνησε μ' ευαισθησία αλλά και απαράμιλλο χιούμορ έναν λόγο-πρόταγμα για την παντοτινά αγαπημένη του πόλη, το Μεγάλο Μήλο.
Ο λατρεμένος Woody, υπερασπιζόμενος το σινεμά, την Νέα Υόρκη και πάνω απ' όλα τη λογική, καλούσε τους κινηματογραφιστές όλου του κόσμου να συνεχίσουν να γυρίζουν ταινίες εκεί που τόσο ο ίδιος όσο και δεκάδες άλλοι (μεταξύ τους ο Martin Scorsese, ο Spike Lee, ο Sidney Lumet, ο Mike Nichols και πολλοί ακόμα) είχαν δημιουργήσει ονειρεμένους και φανταστικούς κόσμους. Γιατί η Νέα Υόρκη μέσα στο θρήνο της πάλευε να ορθοποδήσει και να ξεχάσει, και μαζί της πάλευε κι ο κινηματογράφος της.
Γιατί ο Woody Allen και το σινεμά του -όσο δογματικά και διχαστικά κι αν απορρίπτει τα Oscars- ποτέ δεν θα χάσουν την ενωτική τους επίδραση στον κόσμο.
