Μια θάλασσα από πλήκτρα και μερικές χορδές
Πριν από ενάμιση χρόνο, όταν άκουγα ξανά και ξανά το τραγούδι “Lights”των Γερμανών Nachtreich, γεννήθηκε μέσα μου η επιθυμία να βρω έναν καινούργιο δίσκο που, από την αρχή μέχρι το τέλος, να κινείται ηχητικά σε παρόμοιο μοτίβο: το πιάνο να ορίζει τα πάντα, κι ένα βιολί να ακολουθεί τις συντεταγμένες, αφήνοντας όμως ταυτόχρονα το δικό του στίγμα. Ο καιρός πέρασε, και η επιθυμία μου εκπληρώθηκε τελικά στις ορχηστρικές συνθέσεις του “Lumiere”.
Στον δίσκο του αυτό, ο Θανάσης Χριστοδούλου δεν επιδιώκει να συνθέσει κάτι περίπλοκο, κάτι που θα χαρακτηριζόταν από επιτηδευμένο ύφος, κατάλληλο να ικανοποιήσει αποκλειστικά ένα εκκεντρικό μουσικό γούστο. Παρά την κλασική μουσική παιδεία του, οι συνθέσεις του Χριστοδούλου χαρακτηρίζονται από απλότητα. Μελωδίες οικείες, δίνουν σε κάποιον την εντύπωση ότι τις έχει ξανακούσει, δίχως όμως να τον κάνουν να τις απαρνηθεί. Μελωδίες που κινούνται ανάμεσα στο άλλοτε μελοδραματικό και άλλοτε χαρούμενο φόντο, κρατώντας το ενδιαφέρον του ακροατή.
Το “Lumiere” θα μπορούσε να είναι το soundtrack κάποιας ταινίας, η οποία, αν και δεν προβλήθηκε ποτέ στη μεγάλη οθόνη, έπαιξε όμως στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους που τα άκουσαν, αλλά για μένα αυτά τα τραγούδια συνοδεύουν εικόνες που μπορεί να τις βλέπεις καθημερινά∙ να μένει το βλέμμα και το μυαλό σου σε αυτές, ακόμη και αν δεν έχεις μοιραστεί με κανέναν ότι τις βλέπεις. Θα μπορούσε, δηλαδή, το “ChoreographyA” να είναι το βαλς δύο κίτρινων φύλλων στον άνεμο, λίγο πριν έρθει και τα ισοπεδώσει η βροχή. Ενώ, το “Arpez” θα μπορούσε να συνοδεύει τη συνάντηση δύο προσώπων που δεσμεύονται για μια ολόκληρη ζωή. Κάθε τραγούδι ξεχωρίζει επάξια, χωρίς όμως να επισκιάζει τα άλλα, και κάθε τραγούδι μπορεί να σε συνοδεύει για μια ολόκληρη μέρα ή και για μια ολόκληρη εβδομάδα.
Θα σας ζητήσω λοιπόν ένα πράγμα: να ακούσετε το “Lumiere” χωρίς δισταγμό. Όχι για να πιάσει τόπο το κείμενο αυτό, αλλά επειδή είμαι σίγουρος ότι ο καθένας θα βρει στο συγκεκριμένο άλμπουμ εκείνο το ένα τραγούδι που θα το ακούει ξανά και ξανά, έστω και αν θελήσει να το κρατήσει μυστικό.
Lumiere, του Lumiere (2016)
Μουσικό είδος: Cinematic/PostClassical
Δισκογραφική: FrontYard
