Miss Peregrine's Home for Peculiar Children, του Tim Burton
Θα συμπληρώσω, μάλιστα, πως δεν έχω την παραδοσιακή σχέση που μοιάζουν να έχουν οι περισσότεροι με τον Burton, είμαι από τους λίγους ανθρώπους που γνωρίζω, που αντιπαθούν τις ταινίες που σκηνοθέτησε με τον Batman, ενώ απόλαυσα υπέρ το δέον τις κωμικές, παραμυθένιες εξορμήσεις του με την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» (ΝΑΙ! Μου άρεσε! Deal with it!) και το “Dark Shadows”. Επίσης, είχα και την τύχη να περιηγηθώ στο Μουσείο του Tim Burton που βρισκόταν στην Πράγα, όταν την επισκέφτηκα, όπου είδα από κοντά μία πολύ μεγάλη γκάμα από σκίτσα και φιγούρες των χαρακτήρων του, φτιαγμένα από τον ίδιο, και διάφορα βίντεο που μαρτυρούσαν έναν άνθρωπο με σπουδαία δημιουργικότητα, καλαισθησία και αστείρευτη φαντασία.
Πήγα, επομένως, στο σινεμά, προσδοκώντας να δω μία ταινία που θα μαρτυρούσε ξανά το ταλέντο του, που θα μου θύμιζε τον αγαπημένο μας “peculiar” σκηνοθέτη. Παρόλα αυτά, το Miss Peregrine's στερείται όλων των χαρακτηριστικών που κάνουν τις ταινίες του μοναδικές και απολαυστικά παιχνιδιάρικες. Ειλικρινά, με εξαίρεση δύο σκηνές στις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω, εάν δεν το γνώριζα, θα θεωρούσα πως η ταινία είχε σκηνοθετηθεί από κάποιον δίχως εμπειρία, απλώς με ικανότητες και με αναλαμπές ταλέντου.
Η ταινία ξεκίνησε, και στο πρώτο μέρος, έμεινα εν πολλοίς ευχαριστημένος. Υπήρχαν, φυσικά, και τα στοιχεία εκείνα που «διέβαλλαν» την εμπειρία από την αρχή. Όπως, για παράδειγμα, ο ασυνήθιστα ατάλαντος ηθοποιός που υποδύεται τον κεντρικό ήρωα Jake (Asa Butterfield), ή οι θλιβεροί Chris O' Dowd και Terence Stamp, που υποδύονται τον πατέρα και τον παππού του αντίστοιχα, και δείχνουν, το λιγότερο, αδιάφοροι για το αν οι ερμηνείες τους θα πείσουν έστω και έναν θεατή. Πέραν αυτών, στο πρώτο μέρος του έργου όλα βαίνουν καλώς, η ροή μπορεί να είναι ανεπαίσθητα μονότονη, όμως, φαίνεται ότι ο σκηνοθέτης προσπαθεί να χτίσει μία στιβαρή εισαγωγή με κάποιο συναισθηματικό υπόβαθρο (πράγμα ασυνήθιστο στις μέρες μας), ενώ οι χαρακτήρες είναι αρκετά ενδιαφέροντες για να εξάψουν την περιέργεια του κοινού, έτσι ώστε ο θεατής να επιθυμεί να μάθει περισσότερα για αυτούς, τις μαγικές τους ικανότητες και τον όμορφο, παράξενο κόσμο στον οποίο ζουν. Σε αυτό παίζει σημαντικό ρόλο και η άνεση με την οποία δείχνουν να υποδύονται τους χαρακτήρες τους όλοι οι διαμένοντες στο «Σπίτι της Miss Peregrine». Αποκορύφωμα αυτού, η ταλαντούχα Ella Purnell (Ema Bloom στην ταινία) που κλέβει την παράσταση σε κάθε σκηνή που μοιράζεται με τον κεντρικό ήρωα και, φυσικά, η πάντοτε γοητευτική Eva Green, που είναι εξαιρετική ως Miss Peregrine.
Η σκηνή της ανακάλυψης του «Σπιτιού» είναι όμορφη, καλογυρισμένη και συναισθηματικά γεμάτη, και είναι επίσης, η πρώτη φορά που φαίνεται η προσωπική σφραγίδα του σκηνοθέτη, εξάπτοντας την περιέργεια του θεατή για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Δυστυχώς, ξεμένει με αυτήν…
Αυτό που ακολουθεί είναι ένα αμάλγαμα έντονης δράσης, άπειρων πληροφοριών και κακού μοντάζ. Ο θεατής έχει συνεχώς την αίσθηση, μέχρι το τέλος της ταινίας, πως χάνει κομμάτια της ιστορίας. Ταυτόχρονα, η αφήγηση χάνει τον ρυθμό της και η εξήγηση που δίνεται για τα “time loops”, που αποτελούν τη βάση της ιστορίας, είναι φαιδρή και γεμάτη λογικά κενά, μέσα από τα οποία ο θεατής πασχίζει να βγάλει μία άκρη. Παρόλ’ αυτά, στα 3/4 της ταινίας παρακολουθούμε μία από τις πιο διασκεδαστικές σκηνές μάχης σε ταινία φαντασίας, γεγονός που φαίνεται να βελτιώνει τη γενικότερη εικόνα και για δεύτερη φορά μέσα στην ταινία, ο σκηνοθέτης δείχνει να θυμάται την τέχνη του. Ο Samuel Jackson (Barron) από την άλλη, δυστυχώς, δεν πείθει ως ο «κακός» της ιστορίας απέναντι στην επιβλητική φιγούρα της Miss Peregrine. Μετά, μάλιστα, από την κατάληξη του χαρακτήρα του, διαφαίνεται μία ακόμη «τρύπα» στην ιστορία, αφού αμφισβητείται ο ίδιος ο λόγος ύπαρξης των “Time Loops”, που ενώ εννοείται πως προϋπήρχαν του Barron, θεωρείται ότι υπάρχουν απλά για την προστασία των “peculiars” από αυτόν.
Βέβαια, ο σκηνοθέτης σίγουρα δεν είναι ο μοναδικός υπαίτιος για τα μειονεκτήματα της ταινίας, αφού πολλά απ' αυτά οφείλονται στο χαμηλής ποιότητας υλικό πάνω στο οποίο βασίστηκε. Η ιστορία του Ransom Riggs (αν και οφείλω να παραδεχτώ πως δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του μέχρι τέλους και πως το φωτογραφικό αρχείο που συμπεριλαμβάνεται σε αυτό είναι εξαιρετικά όμορφο και ενδιαφέρον) είναι ένα κράμα κακέκτυπων της βασικής ιδέας πίσω από τους X-Men και της χιλιοειπωμένης, πλέον, δομικής ιστορίας που συναντάει κανείς σε όλα τα εφηβικά λογοτεχνήματα φαντασίας, όπως στη σειρά “Harry Potter”. Ένας έφηβος, μετά από κάποια οικογενειακή τραγωδία, κλείνεται στον εαυτό του και ζει στο περιθώριο της κοινωνίας, ώσπου κάποιο γεγονός τον οδηγεί σε ένα καταφύγιο μακριά από τη στείρα καθημερινότητά του, εκεί όπου κάποια φιγούρα αιώνιας σοφίας, που τον περίμενε καρτερικά για χρόνια, εκτιμάει τις κρυφές του δυνάμεις.
Τα Hollows που υποδύονται τον ρόλο των κακών είναι ξεδιάντροπα ξεπατικωμένα από το Ιαπωνικό Manga “Bleach”, όπου ως «κακοί» παρουσιάζονται τα “Hollows”, τα οποία είναι τερατόμορφες «Λαβκραφτιανές» φιγούρες, αόρατες σε όλους εκτός από τον κεντρικό ήρωα, οι οποίες τρέφονται με τις ψυχές των αθώων σε μία αέναη προσπάθειά τους να ανακτήσουν τη δύναμη, τη λογική και την ανθρώπινη φύση τους (Ναι! Η αντιγραφή είναι τόσο στυγνή). Είναι κοινά αποδεκτό πως η παρθενογένεση είναι σπάνια στο όριο της ανυπαρξίας. Είναι, όμως άλλο το να δέχεσαι επιρροές από το έργο κάποιου και άλλο να το αντιγράφεις. Υπάρχει, ένα λεπτό νήμα που διαχωρίζει τη δημιουργική αντιγραφή, από την απλή λογοκλοπή. Δυστυχώς, το “Miss Peregrine's Home for Peculiar Children” (θα παραθέσω εδώ το “Xavier's School for Gifted Youngsters”) ταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα στις δύο μεριές, και, συχνά, βρίσκεται στην λάθος πλευρά του νήματος.
Όλα τα παραπάνω, βέβαια, δεν απαλλάσσουν τον Tim Burton από την εξής λογική απορία: «γιατί ο δημιουργός μοναδικών ιστοριών φαντασίας, όπως οι “Edward Scissorhands” («Ψαλιδοχέρης»), “A Visit With Vincent”, “Corpse Bride», να ασχοληθεί με τη μεταφορά μίας τόσο κοινότυπα στείρας ιστορίας στην οθόνη;».
Miss Peregrine's Home for Peculiar Children, του Tim Burton
Είδος: Περιπέτεια, Δράμα
Διάρκεια: 127’
