Μόνος
Ήθελε από καιρό να μείνει μόνος. Μόνος με τον εαυτό του, μακριά από όλο αυτό τον θόρυβο του κόσμου. Μακριά από τις ανούσιες συναναστροφές και τις περιττές σκέψεις. Όλα αυτά που τον στεναχωρούσαν, τον προβλημάτιζαν, του δημιουργούσαν αυτόν τον εκνευριστικό κόμπο στο στομάχι, αυτό το συνεχόμενο βάρος πάνω στο στήθος. Κάπως έτσι λοιπόν, κάθε μέρα που περνούσε η αναπνοή του βάραινε. Το περπάτημα του γινόταν όλο και πιο αργό. Η κάθε μέρα κυλούσε βασανιστικά. Δεν είχε πει τίποτα σε κανένα. Σε όλους προσποιούταν. Οι στιγμές ξεσπάσματος και λυγμών όμως ήταν τόσες πολλές, που υπερτερούσαν των απλών και ήρεμων.
Δεν ήξερε τι ήθελε. Κάποιες φορές, οι άνθρωποι μπορεί να σου δίνουν τα πάντα για να σε κάνουν ευτυχισμένο, αλλά αυτό το «πάντα» μπορεί να μη σου αρκεί. Είσαι άραγε ένας υπεροπτικός εγωιστής; Είσαι άραγε ένας αχάριστος, που δεν εκτιμάει τα μικρά καθημερινά δώρα, που του προσφέρει τόσο απλόχερα η ζωή; Ή… μήπως όλα αυτά που σου «δωρίζονται», δεν είναι για σένα; Απλώς δεν είναι. Άλλοι θα επιθυμούσαν τόσο πολύ να βρίσκονται στη δικιά σου θέση. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως και εσύ έχεις το δικαίωμα να «ζηλεύεις» τη δικιά τους; Γιατί να πρέπει να ευχαριστούμε για οτιδήποτε μας προσφέρεται, ακόμα και αν αυτό δεν μας γεμίζει; Από μικροί έχουμε μάθει να χαιρόμαστε με το λίγο, άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό. Κάποια στιγμή όμως, δεν πρέπει να ζητήσουμε το περισσότερο;
Συνηθισμένοι σε όλον αυτόν τον θόρυβο του κόσμου, που όλα μπερδεύονται, κάποιοι αποφεύγουν να μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους, φοβούμενοι πως θα αποδειχθούν δυστυχισμένοι. Για να αποφύγουν όλο αυτό το κύμα σκέψεων, καταφεύγουν σε διαφόρων ειδών καταχρήσεις, ξεχνώντας τον αρχικό λόγο που τους οδήγησε εκεί. Έτσι έκανε και αυτός. Υπνωτισμένος και απαλλαγμένος από κάθε λογής έγνοια, κυλούσε η ζωή του, έτσι, ώστε να μη σκέφτεται. Να «καθυστερήσει» ερωτήσεις που χρειαζόταν να κάνει στον εαυτό του.
«Πάνε αυτά, τελειώσανε!», είπε φωναχτά στον εαυτό του, ένα χάραμα. «Αν θέλεις κάτι που ποτέ δεν είχες, πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ δεν έκανες», είδε γραμμένο σε έναν τοίχο. Αυτή η φράση τον στοίχειωνε τα βράδια.
Μία κοπέλα, περαστική από τη ζωή του αλλά μόνιμος κάτοικος της σκέψης του, του είχε πει. «Να μην προσπαθείς να γίνεις ο πιο δυνατός αλλά αντίθετα να δείχνεις την αδυναμία σου. Στην αδυναμία συναντιόμαστε… δεν είσαι μόνος σου.» Τώρα όμως είναι μόνος. Και τώρα, θέλει να γίνει ο πιο δυνατός.
Οι αλλαγές τρομάζουν, φοβίζουν και κάποιες φορές ίσως απομονώνουν. Από την άλλη μπορούν να «δημιουργήσουν» χαμόγελα, ηρεμία. Μπορούν να επαναφέρουν τον ενθουσιασμό για τη ζωή, που με τα χρόνια είχε θαφτεί κάτω από την καθημερινότητα. Οι αλλαγές, όμως, πάνω απ’όλα γίνονται κάθε φορά για να σηματοδοτήσουν μία νέα αρχή. Και η νέα αρχή για αυτόν είχε φτάσει.
– Ο καφές σας είναι έτοιμος κύριε.
– Ευχαριστώ, ορίστε.
Δύο βήματα πίσω, απότομο γύρισμα πλάτης, κατεύθυνση προς την έξοδο του μαγαζιού. Οικεία φυσιογνωμία δεξιά. Ρίγος. Απότομα γύρισμα κεφαλιού. Ήταν αυτή. Ήταν εκεί. Καθισμένη σε μία καρέκλα, διαβάζοντας ένα βιβλίο με τη συνοδεία ενός ζεστού καφέ. Παίρνοντας βαθιά ανάσα και ένα χαμόγελο σιγουριάς περπάτησε προς το μέρος της με βήμα αργό και σταθερό. Με βήμα διαφορετικό από την τελευταία φορά που την πλησίασε. Καθώς η άκρη του ματιού του διάβασε το γκράφιτι του απέναντι τοίχου, τράβηξε τη καρέκλα και κάθισε δίπλα της. «Τίποτα δεν συμβαίνει αν πρώτα δεν ονειρευτούμε» (Καρλ Σάντμπεργκ)
