Μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια: Τι πήγε στραβά με το Χόμπιτ
Το ρίσκο ήταν εξαρχής μεγάλο για τον Peter Jackson και τους συνεργάτες του. Πως μεταφέρεις ένα παιδικό βιβλίο 300 σελίδων στην μεγάλη οθόνη, και μάλιστα χωρίζοντάς το, σε τρία μέρη, τριών ωρών διάρκειας το καθένα; Είναι απλό. Το ξεζουμίζεις. Το τραβάς απ' τα μαλλιά, το ξεχειλώνεις και γεμίζει λεφτά η τσέπη σου. Η σύνδεση του ονόματος και του συγκεκριμένου «σύμπαντος» με την τριλογία φαινόμενο του Άρχοντα αρκεί, για να προσελκύσει κόσμο και κοσμάκη στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Ακολούθως, εντοπίζουμε το δεύτερο μεγάλο σφάλμα του Χόμπιτ. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά η παραποιημένη ατμόσφαιρα των ταινιών σε σχέση με το βιβλίο. Πιο πάνω, σας μίλησα για παιδικό βιβλίο. Προσθέτω ακόμη, ότι το βιβλίο είναι μπολιασμένο με χαριτωμένη και ανάλαφρη διάθεση, ένα τίνι τρόπω αλληγορικό παραμύθι. Ο Jackson, στις ταινίες του, προσπαθεί (δίχως να το καταφέρνει κατά τη γνώμη μου) να προσδώσει στην ιστορία ένα απειλητικό κλίμα και μια σκοτεινή χροιά, η οποία όμως μοιάζει παράταιρη.
Κάπου εδώ, νομίζω ότι ακούω κάποιες φωνές να υψώνονται, υποστηρίζοντας, ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις ένα βιβλίο με την κινηματογραφική μεταφορά του. Αυτές οι φωνές είναι άκυρες. Όταν ο σκηνοθέτης δεν βασίζεται απλά σε στοιχεία του βιβλίου, αλλά διατείνεται ότι το έργο του αποτελεί την μεταφορά του εκάστοτε μυθιστορήματος στην μεγάλη οθόνη, τότε είθισται να κινείται σε αντίστοιχο αισθητικό μοτίβο με αυτό του βιβλίου. Και όχι μόνο αποδείχθηκε λανθασμένη η οπτική του, αλλά και τα εργαλεία που χρησιμοποίησε. Τι εννοώ…
Οι δύο ταινίες Χόμπιτ που έχουν προβληθεί μέχρι στιγμής είναι γεμάτες με στοιχεία, εικόνες και μοτίβα ξεσηκωμένα από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι, είτε είσαι σκληροπυρηνικός φαν του συγκεκριμένου σύμπαντος, είτε απλά θέλεις να δεις μια ωραία περιπέτεια φαντασίας. Όταν αντικρίζεις τις αράχνες να επιτίθενται στους πρωταγωνιστές, το φεγγάρι να δίνει τη λύση στο γρίφο της νανόπορτας, το μαγικό φυτό και τα ξωτικίσια λόγια να σώζουν κάποιον χαρακτήρα είναι αδύνατο, να μην πάει ο νους σου στον Άρχοντα. Θες να το πάω και παραπέρα; Θυμήσου την πρώτη ταινία. Ο Γκάνταλφ μαζεύει μια συντροφιά και ξεκινάει ένα περιπετειώδες ταξίδι. Μας θυμίζει κάτι; Αυτό το σημείο λοιπόν σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Άλλοι θα νιώσουν όμορφα, καθώς τα παραπάνω θα τους θυμίσουν τις ταινίες του Άρχοντα που αγάπησαν. Άλλοι θα βαρεθούν και θα απογοητευτούν, θεωρώντας τα παραπάνω ένα απλό αναμάσημα και μια κόπια. Τα πάντα είναι θέμα οπτικής.
Που θέλω να καταλήξω λοιπόν: Θεωρώ, πως θα ήταν πιο όμορφο, αν το Χόμπιτ απείχε εντελώς από την τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών σε όλα τα επίπεδα. Ναι, πρόκειται για το ίδιο σύμπαν. Ναι, αποτελεί πρίκουελ του Άρχοντα. Γιατί να μην είναι όμως δοσμένο με μια ξεχωριστή ματιά; Γιατί να μην έχει τη δική του ταυτότητα; Γιατί να μην είναι, αυτό που είναι το βιβλίο; δηλαδή ένα όμορφο παραμυθάκι; Αν δεν σου αρέσει η συγκεκριμένη λέξη, λυπάμαι. Η δύναμη του αυθεντικού και της παιδικότητας είναι τεράστια. Ο Peter Jackson φαίνεται να το αγνοεί αυτό. Μην κάνεις το ίδιο λάθος.
