Auditorium

Για πολλούς οι νυχτερινές ώρες στο μπαλκόνι εν μέσω καλοκαιριού είναι η καλύτερη στιγμή της ημέρας. Χαμηλός φωτισμός, κατάλληλη παρέα, ένα τραπεζάκι με τα απαραίτητα εφόδια και η σωστή μουσική από πίσω. Βέβαια, η σωστή μουσική είναι κάτι υποκειμενικό. Όμως, λόγω εποχής, οι παλιοσειρές μπορούν να σου προσφέρουν τεράστια απόλαυση. Οι αέρινες κιθαριστικές μελωδίες του Latimer στο “The Snow Goose” των Camel σε κάνει να μιλάς λιγότερο, ενώ το “Animals” των Pink Floyd σε εμπνέει να κουβεντιάζεις γύρω από την ευφυΐα του Waters και το διπλό κιθαριστικό lead στο “Dogs”. Αν πάλι η επιθυμία σας είναι ένα βράδυ με jazz/funky/aor χαρακτήρα, ο αφράτος Βραζιλιάνος Ed Motta την κάνει πραγματικότητα μέσα από το “AOR”. Πιασάρικοι ρυθμοί, μια ζεστή φωνή και, αν είστε μεγάλοι συλλέκτες, το ακούτε και σε δύο γλώσσες/εκδόσεις: βραζιλιάνικη και αγγλική. Αν πάλι προτιμάτε κάτι πιο ξεσηκωτικό, οι Paqua με το “Akaliko” θα σας μεταφέρουν σε Caribbean/pop rock ρυθμούς και, ακούγοντας το “Ruby Running Faker”, τα ποτήρια σας δεν θα αδειάσουν ποτέ.

Τι μπορείς να κάνεις τον Ιούλιο και τον Αύγουστο από τις 5 μέχρι τις 9; Μπορείς να αλωνίσεις στα γήπεδα του μπάσκετ σαν να μην υπάρχει αύριο. Μπορείς να πάρεις το ποδήλατο και να φλερτάρεις με τους δρόμους. Μπορείς να κάνεις βόλτες σε διάφορα σημεία της πόλης, ακόμη και να καθίσεις κάπου με τις ώρες ατενίζοντας το υπερπέραν. Σίγουρα, δεν μπορείς να έχεις τη μουσική μαζί σου σε όλα αυτά. Υπάρχουν όμως κάποιοι δίσκοι που εκφράζουν τέτοιες στιγμές. Υπάρχει το black n’ roll/crust punk των Darkthrone στο “I Am the Graves of the ‘80s” και στο ομότιτλο του “Circle the Wagons” για να αισθανθείς ωραίος και γεμάτος ενέργεια. Αν πάλι θέλεις να χαρείς τα νιάτα σου ή αν είσαι πενηντάρης και θέλεις για μερικά λεπτά να γίνεις νέος ξανά, στρέφεσαι στο “Young blood” των Audrey Horne, τον καλύτερο hard rock δίσκο των τελευταίων ετών. Επειδή όμως αυτές οι στιγμές της ζωής επιζητούν το hit που θα σταματήσει τον χρόνο, ξεχνάς τα πάντα για το “Stockholm Brinner” των Hurula. Το ντεμπούτο τους είναι γεμάτο από υπέροχες pop punk μελωδίες, και ας μην ξέρει κανείς σουηδικά.

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο αρκετοί περιμένουν να έρθει το καλοκαίρι είναι για να βρεθούν στη θάλασσα. Δεν είναι στερεότυπο, δεν είναι διαφήμιση, αλλά είναι μια προσωπική εμπειρία που επιζητάς. Είτε θα βουτήξεις μέσα της είτε θα καθίσεις στα πόδια της και θα την αφήσεις να διαβάσει τις σκέψεις σου. Κάποια τραγούδια μπορούν να κρατήσουν την αίσθηση αυτή ζωντανή όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Η εισαγωγή του “Fractals” των Keep Shelly in Athens είναι σαν το κοχύλι που ακουμπάς στο αυτί, κλείνεις τα μάτια και ακούς τα κύματα να πλησιάζουν. Ο ερωτισμός του “Now I’m Ready” είναι το πρόσωπο μιας καλοκαιρινής ακτής, με δέντρα που προσφέρουν ίσκιο, ίσως και με μπουκαμβίλιες και γιασεμί. Το χρώμα και το άρωμά τους βρίσκεται κρυμμένο στο κύκνειο άσμα των Maybeshewill “FairYouth” ― ιδιαίτεροι και συναισθηματικοί Άγγλοι για ολόκληρο το post-rock. Όπως ιδιαίτεροι είναι και οι Fates Warning με τα sing−along ρεφρέν και τις εύφορες μελωδίες τους στο “Inside Out”. Στο δε “Island in the Stream” έχεις βρεθεί ανάσκελα στο βαθύ γαλάζιο. Για σένα και μόνο δεν θα νυχτώσει ποτέ.

Όλοι έχουμε τέτοιες ώρες, κάποιες εποχές συχνά ενώ άλλες πιο σπάνια. Δεν είναι κακό. Ίσα ίσα, χρειάζονται πότε πότε. Τέτοιες είναι ένα πρωινό που όλοι θα φύγουν, αλλά εσύ θα αποφασίσεις να μείνεις πίσω. Μέρες με βροχή ή εκείνο το δίωρο-τρίωρο μετά το μεσημεριανό φαγητό. Αυτές τις ώρες τις χαίρεσαι περισσότερο με ύπνο σε μια δροσερή γωνιά ή διαβάζοντας το αγαπημένο σου βιβλίο. Υπάρχει πάντα και ένας άλλος τρόπος: να ακούσεις μουσική που να ταιριάζει με τη διάθεσή σου. Για σένα που θέλεις ελαφρώς να μελαγχολήσεις, ο Peter Steele έχει τον τρόπο και ξέρει πώς να στο δείξει στο “October Rust”. Φυσικά, ούτε λόγος για «εμπορικότητα», αφού η λέξη αυτή είναι άγνωστη στους Type O Negative. Από την άλλη, για ψυχική επαναφόρτιση προτίμησε το “Stupid Dream” των Porcupine Tree. Αυτοί οι Άγγλοι ακόμα και στις alternative μέρες τους διαθέτουν το σθένος να γράφουν τραγούδια σαν τα “Piano Lessons” και “Pure Narcotic”. Τι και αν, εκτός των Pink Floyd, είχαν αναπτύξει συναισθήματα και για τους Radiohead… Ήταν και πάλι στην πρώτη γραμμή των ακροάσεων.