Μπορώ να έχω λίγη από τη μεθαδόνη σας κύριε Burroughs;
Τα παραδείγματα πολλά: 5.6 εκατομμύρια δολάρια για το πολύκροτο φόρεμα της Marilyn απο το «Επτά Χρόνια Φαγούρα», $1.75 εκατομμύρια για τα δοκιμαστικά (!) κόκκινα παπούτσια και το φόρεμα της Judy Garland απο τον «Μάγο του Οζ», μόλις 135.000 δολάρια για το εικονικό καπέλο του Charlie Chaplin, $67.650 για την στρατιωτική στολή του Gary Cooper στο “Sergeant York” και η λίστα είναι κυριολεκτικά ατελείωτη. Και ενώ διαβάζεις για τις περιπέτειες των συλλεκτών και τα άλλοθι που τους παρέχουν οι δυνατοί dealers τους (ή αλλιώς τραπεζικοί λογαριασμοί), κάπου βαθιά μέσα σου υπάρχει μια δικαιολογία για την όλη αυτήν ιεροτελεστία: Γίνονται και εκείνοι κομμάτι του μύθου που λάτρεψαν, έρχονται όσο πιο κοντά μπορούν στους ανθρώπους, που έχουν φύγει πλέον απο τη ζωή, σημαδεύοντας ταυτόχρονα και την δική τους, παίρνουν μαζί ένα κομμάτι της ιστορίας τους, έστω και αν αυτό είναι κομμάτι γκαρνταρόμπας. Ένα κύμα συμπάθειας έρχεται μαζί με μια γρήγορη σκέψη: Αν είχα και εγω αυτά τα χρήματα ίσως… Και μετά διαβάζεις αυτό.
Σε δημοπρασία που έγινε απο τις PBA Galleries στο Σαν Φρανσίσκο τον περασμένο Αύγουστο, φίλοι της λογοτεχνίας και λάτρεις του βασικού εκπροσώπου της Beat γενιάς (μαζί με τον Allen Ginsberg και τον Jack Kerouac) είχαν την δυνατότητα να αποκτήσουν κομμάτι της ζωής, της σκέψης και της καθημερινότητας -αυτό το τελευταίο κρατήστε το- του σημαντικού, μεταμοντέρνου συγγραφέα, William Burroughs. Υπέροχες συλλογές απο βιβλία, όπως η πρώτη έκδοση σκληρού εξωφύλλου του “Dune”, συλλογή 14ων τευχών του περιοδικού Avant Garde, βιβλιογραφία των Richard Brautigan, Charles Bukowski, Laurence Ferlinghetti, Ken Kesey, Truman Capote, John Steinbeck, Kurt Vonnegut ανάμεσα σε πολλούς άλλους, αφιερώματα στη γενιά Beat, κλασική λογοτεχνία όπως Charles Dickens και Oscar Wilde, μυθιστορήματα του Scott Fitzerald και του Tennessee Williams, ποιήματα του Markez και γενικότερα μια λίστα λογοτεχνικής πανδαισίας, που την έκανε ακόμη πιο ξεχωριστή η προσωπική παρουσία του Burroughs σε όλα τα αντίτυπα ή ακόμη και οι προσωπικές αφιερώσεις των ίδιων των δημιουργών σε αυτά.
Ως εδώ όλα βαίνουν καλώς με την χαρά του λογοτεχνοσυλλέκτη να χτυπάει κόκκινο. Η πώληση όμως των memorabilia αντικειμένων του Burroughs δεν περιοριζόταν στην τέχνη.
Αντίθετα συνεχιζόταν με μια δυσανάγνωστη λίστα αγορών για το μπακάλικο ζητώντας απο τον βοηθό του να φέρει μικρές σακούλες σκουπιδιών, γάλα, μέλι, σαπούνι Καστίλης και άλλες εξίσου ενδιαφέρουσες αγορές (με την τιμή να κλείνει στα $360), ενώ το αποκορύφωμα ήρθε στο αντικείμενο 65 απο τα 502 προς πώληση: ένα τελειωμένο μπουκάλι συνταγογραφημένης μεθαδόνης απο το Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Κάνσας με αναγραφόμενο το έτος 1997, δηλαδή τη χρονιά θανάτου του συγγραφέα.
Επειδή όμως ένα τέτοιο μπουκάλι, σκέτο δεν είναι είναι αρκετό, οι πωλητές φρόντισαν να ιντριγκάρουν το εξαρτημένο κοινό, βάζοντας μέσα μικρά ψήγματα απο τον τάφο του και έναν χρησιμοποιημένο κάλυκα απο το 45άρι του συγγραφέα. Το εν λόγω μπουκάλι πωλήθηκε εν τέλει στα $1.320 με αρχική εκτίμηση 600 με 900 δολάρια. Και με αυτή την πώληση η τέχνη υπέκυψε στην πραγματικότητα. Γιατί όπως είπαμε, ως κοινοί θνητοί απέναντι στους μύθους, συμπάσχουμε με τους ομοιοπαθείς εξαρτημένους. Όταν όμως ένα μπουκάλι μεθαδόνης με κομμάτια απο τάφο και υπολείμματα κάνης ξεπερνάει την αναμενόμενη τιμή πώλησης (ή ακόμα και η πώλησή του, αυτή καθεαυτή), ενώ στην ίδια δημοπρασία πίνακες του Miller έμειναν απούλητοι, συνειδητοποιείς, ότι η εξάρτησή σου χρήζει επείγουσας αποτοξίνωσης. Αρκετοί φανατικοί αναγνώστες του Burroughs δυσανασχέτησαν με την όλη διαδικασία αυτής της δημοπρασίας, υποστηρίζοντας, πως η τέχνη του συγγραφέα είναι ανεκτίμητη και ως εκ τούτου επαρκής, για να καλύψει τις «ανάγκες» του αναγνώστη του. Οι περαιτέρω αγοραπωλησίες προσωπικών αντικειμένων υπερβαίνουν τα όρια της λογικής και ουσιαστικά υποβαθμίζουν τον ίδιο τον Burroughs σε θύμα ωμού καπιταλιστικού καταναλωτισμού. Εμπεριέχει σκληρή αλήθεια αυτή η άποψη, καθώς ο Burroughs, ανήσυχο πνεύμα της Beat Elite, πρέσβευε με όλο του το είναι τον μποέμ ηδονισμό, αρνούνταν πεισματικά τον κομφορμισμό και τον συμβατικό τρόπο ζωής και ύμνησε την απελευθέρωση των αισθήσεων που θα οδηγούσε στην αυθόρμητη δημιουργικότητα. Το «Γυμνό Γεύμα» προκάλεσε τα ήθη μιας σκληροπυρηνικά πουριτανικής Αμερικάνικης κοινωνίας, ενώ αποτέλεσε την αφετηρία για την απελευθέρωση των λογοτεχνικών εκδόσεων, που μέχρι τότε οτιδήποτε δεν συμβάδιζε με τα πρέπει τους, το καταριόντουσαν ως αιρετικό και προσβλητικό. Ίσως πάλι και αυτή να είναι μια μαρτυρία για το πόσο είχε εντρυφήσει η αναρχική ματιά του στη σύγχρονη κοινωνική δομή. «Μέσα στην παράνοια», έλεγε, «μερικές φορές υπάρχουν όλα τα δεδομένα». Και τη δημοπρασία μιας λίστας του μπακάλη, την λες, αν μη τι άλλο παρανοική. Έστω και αν ήταν γραμμένη απο τα χέρια του Burroughs....
