Nightcrawler
Εν προκειμένω, όταν ξεκινάς μια ταινία και μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά ο ήρωας σου προκαλεί μια απέχθεια ισάξια με εκείνη που είχες νιώσει για τον ήρωα του “American Psycho” (2000), ξέρεις πως το επόμενο δίωρο δεν θα είναι ούτε οι καλύτερες ούτε οι πιο ήρεμες στιγμές σου στη Γη. Ο συνδυασμός αυτός με το σκοτεινό αστικό τοπίο τύπου “Taxi Driver” στο Los Angeles, σου προκαλούν αίσθημα ανατριχίλας για αυτά που επέρχονται.
Η δομή της ιστορίας εκ πρώτης όψεως οικεία. Έχουμε έναν άντρα ηλικίας γύρω στα 25-30, που ψάχνοντας το ιδανικό επάγγελμα χωρίς ιδιαίτερο άγχος και αναζήτηση, καταλήγει με λίγη τύχη να κυνηγήσει μια καριέρα ως νυχτερινός ανταποκριτής. Το επάγγελμα αυτό ίσως δεν σου λέει και πολλά στο πρώτο άκουσμα, αλλά στην μακρινή Αμερική, όπου οι αστυνομικές καταδιώξεις και η εγκληματική ζωή προφανώς ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως τους τηλεθεατές και έχουν μετατραπεί σε reality show, είναι ζωτικότατο για την εξασφάλιση υψηλών τηλεθεάσεων, άρα και υψηλών κερδών εκ μέρους των καναλιών. Ο πρωταγωνιστής λοιπόν, που δίνει την εντύπωση ψυχοπαθούς, που όμως έχει πλήρη επίγνωση της περίεργης ψυχοσύνθεσής του, ξεκινάει τον αγώνα του για την εκπλήρωση του ξακουστού ‘American Dream’.
Και σκέφτεσαι, “no biggie”, ακόμα μια ΤΕΤΟΙΑ ταινία. Ναι, αλλά είναι ο συγκεκριμένος ήρωας, ο οποίος κυριολεκτικά δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο και δεν θα επιτρέψει ούτε ηθικούς ούτε νομικούς ούτε κανενός είδους κώδικες να χαλιναγωγήσουν την ματαιοδοξία του και τον αριβισμό του. Ηθικός συνένοχος σε όλο αυτό θα γίνει μία πενηντάρα υπεύθυνη ειδήσεων που η ανάγκη της να αποδείξει την αξία της και να διατηρήσει την θέση της, την παρασύρει σε έναν ανήθικο τρόπο σκέψης και αναζήτησης κέρδους.
Ο Jake Gyllenhaal ενσαρκώνει τον ψυχοπαθή προταγωνιστή και πραγματικά το ‘ζει’ και δημιουργεί ένα ήρωα ακόμα πιο απόμακρο και από τον Patrick Bateman του “American Psycho”. Σε κάνει πραγματικά όχι να μισήσεις τον ήρωα, αλλά κάτι χειρότερο: να φοβηθείς από το μέγεθος της αναισθησίας και της απανθρωπιάς του. Σίγουρα αξιώνει φοβερές κριτικές με αυτήν του την ερμηνεία και αυτό θα φανεί και στους επόμενους μήνες.
Καμιά φορά δεν είναι νωρίς για να πεις μεγάλες κουβέντες και στην συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ πως έχουμε μια ταινία που έχει τις δυνατότητες να θεωρηθεί κλασική.
