Auditorium

Όταν έχεις ένα όνειρο, θέλεις να μεγαλώνει μαζί σου και να παραμένει ασυμβίβαστο προς τις επιταγές και τις μόδες της εποχής. Να είναι αναρχικό και μοναδικό. Για να ζήσει, από τη στιγμή της πρώτης του ανάσας, χρειάζεται κάτι που το βλέπουμε πολύ σπάνια: παιδικότητα. Η Στέλλα Χρίστου, με όλη την παιδικότητα και τη σοβαρότητα που την χαρακτηρίζει, δημιούργησε το “NI•KO”, και είναι ένα όνειρο γεμάτο μαγεία.

Κάνοντας λόγο για παιδικότητα, δεν εννοώ ανωριμότητα ή άγνοια κινδύνου, αλλά εκείνη την αθωότητα και τη δημιουργικότητα που δεν αρέσκονται σε περιορισμούς ούτε φοβούνται την απόκλιση από ενήλικους ορθολογισμούς. Φαντάζομαι πως όλοι σας έχετε θαυμάσει παιδικές ζωγραφιές που απεικονίζουν γνωστά πράγματα, αλλά με τα σχήματα και τα χρώματα που βλέπουν τα παιδικά μάτια, και αυτό το βλέμμα είναι πολλές φορές πιο ζωντανό και πραγματικό. Τέτοια σχήματα και χρώματα είναι και οι περιπλανώμενοι ήχοι μέσα στα 14 τραγούδια του δίσκου.

Το “NI•KO” είναι κάτι πειραματικό, τελείως απρόσμενο και διαφορετικό από οτιδήποτε έχει να προσφέρει η μουσική σκηνή αυτήν τη στιγμή. Προσεγμένες λεπτομέρειες σε ό,τι στοιχειοθετεί το όλο εγχείρημα για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος. Και μπορεί τα 14 κομμάτια να μοιάζουν πολλά, αλλά οι συνθέσεις είναι μία και μία, έτσι που κάθε φορά και μια διαφορετική να γίνεται η αγαπημένη μου. Ενώ λοιπόν αρχικά μένω στο «2 Πεταλλάκια Παπαρούνας», κάθε φορά που φτάνω στα «Οι Κρυμμένοι» και «Αγέρα Αγέρα» αλλάζω γνώμη.

Το έργο της Στέλλας φαίνεται πως χρωστάει πολλά στο πολύ όμορφο «Εδώ Λιλιπούπολη» και στη Λένα Πλάτωνος. Από στιχουργική άποψη, έχει ένα ιδιαίτερο βάρος καθώς οι αλληγορικοί του στίχοι είναι τόσο πραγματικοί που κάνουν τον δίσκο ν’ απευθύνεται σε κάθε ενήλικα που προχωράει σαν χαμένος, στα τυφλά, εκεί έξω. Σε αυτό συντελεί και η τολμηρή επιλογή της να χρησιμοποιήσει τη βασική στροφή του Τσιτσάνη από το «Συννεφιασμένη Κυριακή».

Το “NI•KO”, όπως και το “Euphoria” της Σοφίας Σαρρή, είναι ένα υπέροχο δημιούργημα, που κάνει την αξία του πειραματισμού πιο ζωντανή από ποτέ. Το αν θα επηρεάσει και άλλους μουσικούς θα το δείξει ο χρόνος και η διάθεση εκείνων που θα βασιστούν στη φιλοσοφία του. Σίγουρα πάντως είναι ένα έργο διαχρονικό, για όσους μας έχει αγγίξει και θα συνεχίσουμε να το ψιθυρίζουμε και αύριο.