Λόγος + Τέχνη

Άνθρωποι που συναντούσε, διαφημιστικές πινακίδες, τηλεοράσεις, ίντερνετ, περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία, παιχνίδια. Όλα ήθελαν να του δώσουν πληροφορίες. Κατά τη γνώμη του όχι απλά άχρηστες, αλλά και επιβλαβείς, δυστυχία φέρουσες. Πως θα μπορούσε να ξεφύγει απ’ αυτό; Που να κρυφτείς απ’ την πληροφορία; Απ’ τη γνώση. Είναι παντού. Από την στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου, το μόνο πράγμα που συμβαίνει είναι η ανταλλαγή πληροφοριών.

Αυτός δε μιλούσε ποτέ. Δεν ήθελε να είναι συνένοχος σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Σε αυτήν την αναπαραγωγή της λύπης. Η αλήθεια είναι, ότι ένας τέτοιος άνθρωπος αναγκαστικά θα περιθωριοποιηθεί απ’ τη κοινωνία. Έτσι και έγινε. Δεν είχε ούτε φίλους, ούτε δουλειά, ούτε ερωτική συντροφιά και τους συγγενείς του, τους είχε παρατήσει από καιρό μιας και δεν σεβάστηκαν αυτή του την παράξενη επιθυμία.
Την θεωρούσε το ύψιστο αγαθό. Άγνοια! Γι’ αυτόν ήταν συνώνυμο της ξεγνοιασιάς. Δεν πρέπει να είχε άδικο σ’ αυτό. Αν δεν γνωρίζεις κάτι, πως θα σε νοιάζει; Ακόμα και ετυμολογικά να πάρεις τις δυο λέξεις, έχουν κοινή ρίζα. Κατά κάποιον τρόπο η γνώση είναι και έγνοια.

Είχε φτάσει πολύ κοντά στην απόλυτη «αγνωσία». Αλλά ήταν δυνατόν ποτέ να την πετύχει; Ότι και να κάνεις είναι ένα είδος γνώσης, πληροφορίας. Είναι ιδιότητα της ίδιας της ζωής αυτό. Ιδιότητα των αισθήσεων. Μόνο οι νεκροί δεν μαθαίνουν.

Περνούσε μες το πλήθος σαν αόρατος, σαν διάφανος. Δεν αντάλλαζε κουβέντες με κανέναν, δεν κοιτούσε τίποτα, δεν άκουγε. Ζούσε σαν φάντασμα ανάμεσα στους θνητούς. Κλεινόταν για ώρες ατελείωτες, μέσα σε δωμάτια με απόλυτο σκοτάδι. Ανέβαινε σε βουνά και αγνάντευε τη θάλασσα με βλέμμα κενό. Είχε το μυαλό του άδειο. Πώς είναι εφικτό κάτι τέτοιο; Αν δεν σκέφτεσαι, πως μπορείς ν’ αποδείξεις ότι υπάρχεις; Ότι είσαι και κάτι πέρα από ένα σώμα υλικό, φθαρτό και εν γένει νεκρό. Είχε συνδέσει την άγνοια με την ευτυχία. «Αυτός που δεν γνωρίζει, είναι ευτυχισμένος.» Αναζητούσε την πραγματική άγνοια, την ουσιώδη. Έλεγε ότι άγνοια και αγνότητα είναι ένα και το αυτό. Άγνοια, αγνότητα… Άλλη μια κοινή ετυμολογικά ρίζα. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο. «Αυτός που δεν γνωρίζει, αυτός μόνο είναι ελεύθερος. Αυτός μόνο είναι αμόλυντος.» Τώρα που κάθομαι και διαβάζω αυτές τις λιγοστές λέξεις που είχε γράψει και που είχε καταχωνιάσει σε ένα συρτάρι στο παλιόσπιτό του, τώρα καταλαβαίνω πόσο βαθιά είχε πιστέψει σε αυτόν το σκοπό. Και αλήθεια, απείχαν πολύ τα λόγια του από την πραγματικότητα; Δεν είναι ελευθερία η άγνοια; Δεν είναι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι; Ο «καρπός της γνώσης», δεν ήταν αυτός που μας έφερε όλα τα δεινά; «Είναι κακό πράγμα η γνώση, γι’ αυτό και έπρεπε να μείνει απαγορευμένη.» Πόσο δίκιο ίσως να είχε…

Αυτό που τελικά δεν άντεξε να υποφέρει, ήταν η ίδια του η διάνοια.
Ήξερε πια, ότι στην άγνοια κουρνιάζει και η αλήθεια και η ομορφιά. Και ότι όλα αυτά είναι ανέφικτα. Και γι΄ αυτόν, αυτή ήταν η υπέρτατη γνώση.
Σήμερα πήγα στην κηδεία του. Ήμουν ο μόνος.