O Common είναι η πραγματική κουλτούρα του hip hop
O Lonnie Rashid Lynn Jr. είναι γέννημα θρέμμα του Σικάγο και από εκείνη τη μέρα του Μαρτίου του 1972 που άνοιξε τα μάτια του, βρέθηκε περιτριγυρισμένος από αντιθέσεις. Γιος μιας καθηγήτριας/συγγραφέως και ενός μπασκετμπολίστα, έπρεπε να μάθει να ισορροπεί από νωρίς. Πρώτα, όταν οι γονείς του χώρισαν στα 6 του χρόνια, αλλά και στη συνέχεια, που όση ροπή για μόρφωση είχε σαν έφηβος (και είχε πολλή) σκόνταφτε στις γνωριμίες του πατέρα του, ο οποίος του έβρισκε part time δουλειές σε ομάδες του NBA και σιγά μην κάτσεις να διαβάσεις, όταν είσαι ανάμεσα στους Chicago Bulls των late 80s.
Παρόλ’ αυτά, δεν έχασε τον δρόμο του και έμεινε προσηλωμένος αρκετά, ώστε να φοιτήσει με υποτροφία στο Florida A&M και να πάρει πτυχίο στη διοίκηση επιχειρήσεων. Δεν του απέσπασε την προσοχή ούτε το έτερον εξαγώγιμο πολιτιστικό προϊόν του Σικάγο, το μαχητικό hip hop, όσο και να το αγάπησε από νωρίς.
Υιοθετώντας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Common Sense (μετέπειτα Common), μπήκε σαν MC στον χώρο, αποκτώντας underground φήμη από τις αρχές των 90s, αλλά όχι με τον παραδοσιακό τρόπο. Έχοντας ακαδημαϊκή μόρφωση ήδη στη φαρέτρα του, όταν άρχισε να μαθαίνει το street attitude του σκληροτράχηλου, αστικού hip hop, διέβλεψε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούσαν την αγαπημένη του μουσική οι συμμορίες, η παρανομία και οι βεντέτες. Επιτέθηκε σε αυτήν τη νοοτροπία με τους στίχους του και αναπόφευκτα, βρέθηκε στο στόχαστρο παλικαράδων της Δυτικής Ακτής που ζουν και (κυρίως) πεθαίνουν για καβγάδες και συμπλοκές.
Ταυτόχρονα, ακολούθησε μια καριέρα ως μοντέλο για φωτογραφήσεις και συμμετοχή σε διαφημίσεις των εταιρειών GAP, New Era, Microsoft, Diesel, Lincoln και Blackberry, χωρίς να αφήνει την καλλιτεχνική του φύση να αδρανεί, χωρίζοντας τα γραπτά του σε στίχους για κομμάτια αλλά και ποιήματα προς έκδοση. Μια από αυτές τις ποιητικές του συλλογές στάθηκε αφορμή να τον καλέσει η Μισέλ Ομπάμα σε μια από τις βραδιές ποίησης στον Λευκό Οίκο το 2011.
Όχι χωρίς παρατράγουδα βέβαια, γεγονός που μας φέρνει ομαλά στην ακτιβιστική πλευρά του χαρακτήρα του.
Αντιδράσεις προκάλεσε η πρόσκλησή του εκείνη τη βραδιά, από εκπροσώπους της αστυνομίας, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για το στιχουργικό περιεχόμενο του κομματιού του " A Song For Assata", που αναφερόταν στη φυλάκιση μιας μαύρης ακτιβίστριας που κατηγορήθηκε για τον φόνο ενός αστυνομικού. Παρόμοιες αναφορές του, τον έφεραν ξανά στο επίκεντρο αντιδράσεων από αστυνομικές ενώσεις αλλά και από το συντηρητικό δίκτυο FOX, με τον ίδιο πάντως να εκφράζει πάντα την υποστήριξή του στο έργο της αστυνομίας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι κάποια πράγματα δεν πρέπει να λέγονται.
Χορτοφάγος, υποστηρικτής της PETA, μέλος του κινήματος "Knowing Is Beautiful" για την ενημέρωση σχετικά με το HIV και ιδρυτής του ιδρύματος Common Ground, που φροντίζει για την εκπαίδευση, την ανάπτυξη και τη δημιουργική έκφραση μη προνομιούχων νέων στην περιοχή του Σικάγο, είναι δεδομένο ότι οι 24 ώρες της ημέρας δεν του είναι αρκετές.
Κι όμως, όλα αυτά γίνονται κάτω από ένα πέπλο σιγουριάς και cool ψυχικής ηρεμίας. Τουλάχιστον αυτό εισπράττω κάθε φορά που θα τον δω να ερμηνεύει. Και δεν υπάρχει πιο κατάλληλη λέξη από αυτή. Τελευταία φορά που συνέβη αυτό, ήταν τη βραδιά των Grammys 2015, όταν και έκλεψε ασυζητητί την παράσταση, παρουσιάζοντας με αυτόν τον τρόπο μαζί με τον John Legend το κομμάτι "Glory" από τη μουσική της ταινίας “Selma”.
5 λεπτά μαγείας, όπως μόνο η εμπνευσμένη μουσική μπορεί να προσφέρει.
