In a Cinemanner of Speaking

Η ρουτίνα μου, όταν παρακολουθώ μια ταινία είναι να δίνω προσοχή τόσο στην υπόθεση, όσο και στη μουσική της. Έχω κατά νου κάποια παραδείγματα ταινιών που μπορεί να μίσησα μεν αλλά να λάτρεψα τη μουσική τους. Φωτεινό παράδειγμα το “Twilight Saga”. Νομίζω πως πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου, ότι αυτή η βαμπιρική τετραλογία μπορεί να μην έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά το σάουντρακ που πλαισιώνει τις ταινίες είναι τουλάχιστον αξιοπρόσεκτο. Από το “Eyes on Fire” των Blue Foundation ή το “Supermassive Black Hole” και το “Neutron Star Collision” των Muse, ως και το “Hearing Damage” του Thom Yorke.

Την προσοχή σας όμως θα ήθελα να τη στρέψω σε έναν, κατά τη γνώμη μου, θρύλο του εικοστού πρώτου αιώνα στη μουσική παραγωγή του κινηματογράφου, το γερμανό Hans Zimmer. Γεννημένος το 1957 στη Φρανκφούρτη, σήμερα είναι επικεφαλής του τμήματος κινηματογραφικής μουσικής επιμέλειας στην εταιρία “Dream Works” και είναι αυτός που εισήγαγε την ηλεκτρονική μουσική σε συνδυασμό με την ορχηστρική, στη μουσική επένδυση των ταινιών.

Η ταινία σταθμός για τη καριέρα του ήταν το “Rain Man” του 1988, με πρωταγωνιστές τον Dustin Hoffman και τον Tom Cruise. «Ήταν μια ταινία δρόμου» δήλωσε ο Hans Zimmer «και οι ταινίες δρόμου συνήθως έχουν κιθάρες και πολλά έγχορδα. Σκεφτόμουν συνέχεια ότι η μουσική δεν πρέπει να ξεπερνάει τους χαρακτήρες. Πρέπει να είναι συγκρατημένη. Ο χαρακτήρας “Raymond” δεν ήξερε καν που βρισκόταν. Ο κόσμος ήταν τόσο διαφορετικός γι’ αυτόν. Θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στον πλανήτη Άρη. Γιατί λοιπόν, να μην εφεύρουμε την δική μας μουσική για τον κόσμο του, αφού ο κόσμος αυτός δεν υπάρχει στην πραγματικότητα;»Έχει δημιουργήσει τη μουσική επένδυση για περισσότερες από εκατό ταινίες, οι οποίες, ως επί το πλείστον είναι μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες. Έλαβε το Όσκαρ για το soundtrack του “Lion King” (1994), ενώ του έχουν απονεμηθεί βραβεία, όπως η Χρυσή Σφαίρα και το Grammy, για τις συνθέσεις του στις ταινίες “Crimson Tide” (1995), “The Thin Red Line” (1998) , “Gladiator” (2000), “The Dark Knight” (2008) και“Inception” (2010). Η λίστα όμως δεν τελειώνει εδώ. Η μουσική του υπογραφή είναι σε πολλές ακόμα ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των “Driving Miss Daisy” (1989), “As good as it gets” (1997), “Hannibal” (2001), “Black Hawk Down” (2001), “The Ring” (2002), “The Last Samurai” (2003), “Madagascar Saga” (2005, 2008 και 2012), “The Da Vinci Code” (2006) και “Illuminati” (2009), “The Holiday” (2006), “Sherlock Holmes” (2009) και “Sherlock Holmes: A Game of Shadows” (2011).

Οι τέσσερις ταινίες από την τετραλογία “The Pirates Of Caribbean”, είναι ακόμα ένα μουσικό επίτευγμα του Hans Zimmer. Όταν ολοκληρώθηκε η πρώτη ταινία “The Pirates Of Caribbean: The curse of the Black Pearl” (2003), ο παραγωγός Jerry Bruckheimer δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με την υπάρχουσα μουσική επένδυση, γι’ αυτό στράφηκε στον Zimmer, ο οποίος λόγω των υποχρεώσεών του απέναντι στην παραγωγή του “The Last Samurai”, που γυριζόταν την ίδια περίοδο, δεν μπορούσε να επιβλέπει και τις δύο ταινίες. Γι’ αυτό, το ρόλο του, τον ανέλαβε ο συνάδελφός του, Klaus Badelt, ενώ ο πρώτος εισήγαγε μερικά από τα βασικά μουσικά θέματα της ταινίας, χωρίς να φαίνεται το όνομά του στους τίτλους. Μετά από αυτό όμως, οι επόμενες ταινίες των «Πειρατών» ήταν αποκλειστικά δικό του έργο.Δεν είναι όμως μόνο το πλήθος των σπουδαίων ταινιών που έχει αναλάβει ή το γεγονός ότι ήταν τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, που κάνει τον Hans Zimmer αυτό που είναι. Δίνει στη μουσική τη θέση που της αξίζει σε μια ταινία: δίπλα στους χαρακτήρες. Η μουσική του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την υπόθεση και μοιάζει να απορρέει από αυτήν τόσο φυσικά, που αν προσπαθήσει κανείς να σκεφτεί την ταινία χωρίς αυτήν, θα του είναι αδύνατον. Οι νότες του αγγίζουν την καρδιά του θεατή τόσο ακαριαία που η θέαση της ταινίας αποκτάει ξαφνικά άλλο ενδιαφέρον και άλλη αίσθηση. Είναι βέβαιο πως η εκάστοτε ταινία ίσως να μην ήταν αυτό που είναι αν δεν είχε τη μουσική επένδυση του Zimmer να ακολουθεί πιστά κάθε βήμα της υπόθεσης και κάθε εναλλαγή συναισθήματος. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη μουσική του «θεόπνευστη», χωρίς να φοβάμαι ότι θα φανεί υπερβολικό.
Σκεφτείτε τις ταινίες που παρέθεσα λίγο πιο πάνω. Σίγουρα θα έχετε δει κάποια από αυτές. Τώρα σκεφτείτε τη μουσική της ή ακόμα, γιατί όχι, ακούστε την…
Καταλάβατε τώρα τι εννοώ;