Βιβλιοθήκη

Ήταν η ώρα του κ. Μάξουελ Σιμ που με περίμενε στωικά στη βιβλιοθήκη εδώ και κάμποσο καιρό. Και η αλήθεια είναι πως το βιβλίο αυτό ήταν απόλαυση, απ' την πρώτη έως την τελευταία σελίδα του. 

Με τον Μάξουελ Σιμ ο Κόου βουτάει στα βαθιά. Στον ωκεανό της ανθρώπινης ύπαρξης, της μοναξιάς, της δολοφονικής καθημερινότητας. Στα αχαρτογράφητα νερά του δυτικού πολιτισμού, εκεί που ο καθένας από εμάς νομίζει ότι μπορεί να κολυμπήσει γιατί έτσι τον έχουν μάθει να πιστεύει, γιατί είναι αυτονόητο μεγαλώνοντας, να καταλήγεις να είσαι απλώς ένας εργαζόμενος που παράγει και καταναλώνει και το αντίστροφο. Αλλά μόνο αυτό. Τα αυτονόητα, όμως, δεν είναι τόσο αυτονόητα τελικά. Όσο και αν ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας κάνει να τα πιστεύουμε και να τα αποδεχόμαστε (;). 

Ο κ. Σιμ είναι ένας 48χρονος καταθλιπτικός που ζει στο Ουότφορντ. Η γυναίκα του και η κόρη του τον έχουν εγκαταλείψει, με τον πατέρα του διατηρεί μια υποτυπώδη και μάλλον άχαρη σχέση, στο Facebook έχει 70 φίλους απ' τους οποίους δεν του μιλάει κανείς και η δουλειά του σε κάποιο πολυκατάστημα έχει εδώ και καιρό πάψει να του προκαλεί κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον. Ο κ. Σιμ είναι τραγικά μόνος μέσα στο σκοτεινό τούνελ της αποξένωσης και της -κατά Μαρξ- αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου-εργαζόμενου στον 21ο αιώνα. Είναι ένας άνθρωπος που δεν χαίρεται τίποτα σε μια χώρα που η οικονομική κρίση έχει κάνει αισθητή την παρουσία της, επηρεάζοντας τις ζωές των ανθρώπων. Είναι τόσο απελπισμένος που επιχειρεί να πιάσει κουβέντα με τον νεαρό που μόλις του έκλεψε το κινητό στο δρόμο. Είναι τόσο μοναχικός που «κουβεντιάζει» ακατάπαυστα με τη φωνή που βγαίνει απ' το σύστημα δορυφορικής πλοήγησης του αυτοκινήτου του. Νομίζω ότι η αγγλική γλώσσα έχει μια λέξη που μπορεί να περιγράψει την κατάστασή του κ. Σιμ στην ολότητά της: Pathetic. 

Μια σειρά από γεγονότα (γιατί μια σειρά από γεγονότα είναι η ζωή μας, τυχαία ή λιγότερα τυχαία, κανείς δεν ξέρει και ίσως κανείς δεν θα μάθει ποτέ) θα οδηγήσουν τον κ. Σιμ στον προσωπικό του πάτο. Από έναν απίστευτο μονόλογό του μέσα στο αεροπλάνο -ξεκαρδιστικό όσο και πικρό – για τις χαρές του Ουότφορντ, με ακροατή έναν μεσήλικα επιχειρηματία που ο τρόπος ζωής τού έχει χαρίσει δύο εμφράγματα και η συζήτηση για το Ουότφορντ θα αποτελέσει τη χαριστική βολή για εκείνον, έως τη συνάντηση με μια κοπέλα που δουλειά της είναι να γυρίζει στον κόσμο και να καλύπτει εκείνους που θέλουν να απατήσουν τις γυναίκες τους προφασιζόμενοι ταξίδια, έως τις εναλλακτικές οδοντόβουρτσες Χερστ με την ξύλινη λαβή, έως τη νέα πρόκληση που θα αντιμετωπίσει ο Μάξουελ στην προσπάθειά του να βγει απ' το προσωπικό του αδιέξοδο και που δεν είναι άλλη από ένα οδικό ταξίδι στο πιο βόρειο σημείο της χώρας (στα νησιά Σέτλαντ), έως την ταύτισή του με τον Ντόναλντ Κρόουχερστ, έναν θαλασσοπόρο του γλυκού νερού, έως την ανακάλυψη μυστικών καλά κρυμμένων που θα αποκαλυφθούν στην πορεία του ταξιδιού… 

ουφ…. 

…ο Κόου στήνει ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα αναφορικά με τη αναζήτηση της προσωπικής μας ταυτότητας σ΄έναν κόσμο που πάει κατά διαόλου, της αποδοχής αυτού που είμαστε και όχι αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε ή που θα ήθελαν οι άλλοι να είμαστε, τη διαχείριση του χρόνου που έχουμε σ' αυτόν τον πλανήτη, αλλά και τις σχέσεις με τον εαυτό μας και κυρίως με τους γονείς μας, που για πολλούς ανθρώπους αποτελούν τη μεγαλύτερη μάστιγα και συνάμα τροχοπέδη στην εξέλιξή τους ως ολοκληρωμένων ατόμων. 

Με γραφή άλλοτε πικρή, άλλοτε σουρεαλιστική, ενίοτε πολιτική (γι' άλλη μια φορά ο Κόου δεν χαρίζεται ούτε στην Θάτσερ ούτε στον Μπλερ) και με σωστές δόσεις σαρκασμού, αυτή εδώ η ιστορία θα μπορούσε να είναι η ιστορία της ζωής πολλών από εμάς.