Ο Ιππότης των Επτά Βασιλείων, του George R.R. Martin
Μεταφερόμαστε στα χρόνια της πανίσχυρης δυναστείας των Ταργκάρυεν. Οι τελευταίοι κατέχουν τον Σιδερένιο Θρόνο, τη στιγμή που οι μνήμες από την επανάσταση των Blackfyre είναι νωπές. Όλα αυτά αποτελούν τον καμβά, στον οποίο οι ήρωές μας καλούνται να προσθέσουν τις πινελιές τους. Από τη μία ο Ντανκ, νεαρός που μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές της πρωτεύουσας και χρόνιος ακόλουθος του Σερ Άρλαν, γέρου περιπλανώμενου ιππότη. Στο πλευρό του μαθαίνει την τέχνη της ιπποσύνης. Όταν ο γέροντας πεθαίνει, ο Ντανκ μετατρέπεται στον Ντάνκαν τον Ψηλό και ξεκινά να περιδιαβαίνει το περιπετειώδες μονοπάτι του περιπλανώμενου ιππότη. Από την άλλη, μαζί του βρίσκεται ο Εγκ, ένας μυστηριώδης νεαρός με ξυρισμένο κεφάλι. Το αγόρι παρακαλεί τον Ντανκ να γίνει ακόλουθος του, ο μεγαλόσωμος ιππότης δέχεται κι έτσι οι δυο τους ξεκινούν τις επικίνδυνες περιπλανήσεις τους.
Σκόπιμα δεν αναφέρω περισσότερα για την πλοκή και την ιστορία του βιβλίου. Όσο λιγότερα γνωρίζετε, τόσο περισσότερο θα το απολαύσετε. Το βιβλίο έχει την εξής ιδιαιτερότητα: Μπορεί να διαβαστεί πολύ εύκολα και από κάποιον που δεν έχει ξαναέρθει σε επαφή με κάποιο έργο του Martin και του περίπλοκου σύμπαντός του. Εξαλείψτε κάθε φόβο ανάγνωσης του βιβλίου, καθώς δεν προϋποθέτει τη γνώση των γεγονότων του «Τραγουδιού της Φωτιάς και του Πάγου». Αντιθέτως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσοι έχετε διαβάσει τη συγκεκριμένη σειρά, θα ενθουσιαστείτε με τα στοιχεία του «Ιππότη» που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με το “Game of Thrones” και τα επόμενα βιβλία της σειράς. Θα νιώσετε ότι ο συγγραφέας σας κλείνει το μάτι σε πολλά σημεία.
Ακόμη, όπως προανέφερα, το βιβλίο αποτελείται στην ουσία από τρεις νουβέλες. Οι συγκεκριμένες αποτελούν ξεχωριστές, φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες. Με τη λογική αυτή είναι θεμιτό να τις διαβάσετε με όποια σειρά θέλετε. Τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς όμως. Μπορεί η κάθε νουβέλα να αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, μια αυτόνομη περιπέτεια με ήρωες τον Ντανκ και τον Εγκ, αλλά οι ιστορίες επί της ουσίας συνδέονται. Υπάρχει ένα νοητό νήμα που τις διαπερνά και τις ενώνει. Για παράδειγμα, γεγονότα του παρελθόντος που αναφέρονται στην πρώτη ιστορία, ενδέχεται να παίξουν σημαντικό ρόλο στην τελευταία. Η σημασία που ο Martin δίνει στη λεπτομέρεια είναι βαρύνουσα.
Η γραφή του Martin είναι παντοδύναμη. Ελίσσεται με τόλμη ανάμεσα σε ρομαντικές εικόνες και απειλητικούς διαλόγους. Άλλοτε ρίχνει το ρυθμό και εμβαθύνει στους καλογραμμένους χαρακτήρες του κι άλλοτε περιγράφει με μοναδική ένταση στιγμές σύγκρουσης και αγωνίας. Το στοιχείο της έκπληξης και της ανατροπής είναι διάσπαρτο στο έργο, πράγμα που αποτελεί αναγνωρίσιμο, δομικό χαρακτηριστικό της συγγραφικής φυσιογνωμίας του. Υπάρχει ο ωμός ρεαλισμός και το στοιχείο της αρετής και της τόλμης, σε μια περίοδο του Γουέστερος όπου επικρατεί η ειρήνη. Παρόλα αυτά, το βιβλίο είναι γεμάτο από πολλούς μικρούς πολέμους. Επιπροσθέτως, το σχήμα των αντιθέσεων αποτελεί χαρακτηριστική σταθερά του έργου: Από τις κραυγαλέες αντιθέσεις του πρωταγωνιστικού διδύμου στον αντιθετικό κώδικα συμπεριφοράς ιπποτών, αρχόντων και πριγκίπων. Όλα τα παραπάνω κάνουν τον «Ιππότη των Επτά Βασιλείων» ένα από τα απολαυστικότερα βιβλία που μπορούν να πέσουν στα χέρια σας.
Κλείνω το κείμενο με το σχόλιο του μεταφραστή του βιβλίου, Ανδρέα Μιχαηλίδη:
Όσο οι δράκοι λείπουν, οι άνθρωποι αναλαμβάνουν να γεμίσουν το κενό, αναζητώντας δράκους με τη μορφή ανθρώπων, πράγμα που συχνά οδηγεί σε αιματοχυσία. Είναι ο αιώνας των εμφύλιων συρράξεων μεταξύ των Δρακοβασιλιάδων και των Blackfyre, των μπάσταρδων γιων ενός ανάξιου βασιλιά, κι όμως, συγκριτικά με το «παρόν» του Γουέστερος είναι μια πιο αγνή εποχή, όπου η ανδρεία και η τιμή είναι λέξεις με πραγματικό βάρος, όπου η δίκη διά μονομαχίας ακολουθεί τους κανόνες της ιπποσύνης, δίχως φτηνά κόλπα. Θα έλεγε κανείς πως είναι μια αρθουριανή εποχή, η οποία βρίθει από στοιχεία του ιπποτικού ρομάντζου, πλεγμένα σε ζευγάρια αντιθέσεων και πάντα με δόσεις ωμού μεσαιωνικού ρεαλισμού και ανατροπών, για τις οποίες φημίζεται ο συγγραφέας.
