Ο ήχος της σιωπής, του Joachim Trier
Δύο χρόνια έχουν περάσει από τον θάνατο της Isabelle, διάσημης φωτογράφου/ανταποκρίτριας σε εμπόλεμες ζώνες. Με αφορμή ένα αφιέρωμα στο πρόσωπό της, ο σύζυγος και οι δύο γιοι της, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, ανασύρουν αναμνήσεις και η καθημερινότητά τους διαταράσσεται. Ο Gene, καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, προσπαθεί να βρει ισορροπίες ανάμεσα στην προσωπική του ζωή και τη σχέση με τον γιο του, Conrad, τον μικρότερο της οικογένειας. Ο Conrad, ένας έφηβος, χαμηλών τόνων βρίσκεται σε σύγχυση σχετικά με την ταυτότητά του, τη θέση που έχει στα μάτια των συνομηλίκων του και την απώλεια της μητέρας του. Ο μεγαλύτερος γιος, Jonah, παρόλο που αρχικά διατηρεί μια ώριμη στάση, διατηρώντας έναν προστατευτικό ρόλο απέναντι στον αδερφό του, τελικά, η σιγουριά και η αυτάρκεια που νιώθει θα αντικατασταθούν από συναισθήματα σύγχυσης και αμφιβολίας. Ένας πρώην συνάδελφος της μητέρας τους είναι αυτός που ταράζει τα νερά, αποκαλύπτοντας σ' ένα άρθρο του ότι ο θάνατός της δεν προήλθε από ατύχημα αλλά από αυτοκτονία, κάτι που ο μικρότερος γιος δεν γνώριζε. Το γεγονός αυτό πυροδοτεί μια σειρά αντιδράσεων και συναισθηματικών συσχετισμών που θα αποτελέσουν τον δραματουργικό άξονα της ταινίας.
Στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, ο Joachim Trier πραγματεύεται το γεγονός της απώλειας ενός κοντινού προσώπου και προβάλλει τις επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει στα άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος. Δίνοντας βάση σε σιωπηλά πλάνα, βλέμματα και ειλικρινείς αντιδράσεις των πρωταγωνιστών, συνθέτει μια βουβή μελαγχολική ατμόσφαιρα, όπου ο ρόλος των εμπλεκομένων αναπτύσσεται σταδιακά, αποκαλύπτοντας στοιχεία της ψυχοσύνθεσής τους. Μέσα από όνειρα, οράματα, σκέψεις που οπτικοποποιούνται ως πλάνα στην οθόνη, παρακολουθούμε τον προσωπικό αγώνα του καθενός που καλείται να αποδεχτεί την απώλεια του αγαπημένου προσώπου και να ελέγξει την πορεία της ζωής του. Η Isabelle Huppert, ως χαρακτήρας, παρόλο που δεν αποτελεί μέρος της βασικής αφήγησης και τη βλέπουμε μόνο μέσα από τους συλλογισμούς των πρωταγωνιστών, καταφέρνει να δώσει το στίγμα της και διαμορφώνει το ύφος των συναισθηματικών αποκαλύψεων που θα ακολουθήσουν. Γίνεται το επίκεντρο της διαμάχης και η αφορμή για να αναδιαμορφωθούν οι αποπροσανατολισμένες σχέσεις μέσα στην οικογένεια. Ο Jonah θα ανακαλύψει μια πλευρά του αδερφού του που αγνοούσε ως τότε και ο Gene φαίνεται ότι παίρνει τελικά τις σωστές αποφάσεις και καταφέρνει να ελέγξει τη σχέση με τους γιους του, ξεπερνώντας την αδυναμία του να επικοινωνήσει μαζί τους. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο τρόπος με τον οποίο ο Trier αναπτύσσει τον χαρακτήρα του Conrad και σκιαγραφεί το περιβάλλον γύρω του, όπως ο ίδιος το αντιλαμβάνεται: ο νεανικός του έρωτας, η μοναχική του καθημερινότητα, ο φόβος του για τη ζωή και η καταφυγή του στον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών είναι ορισμένα από τα στοιχεία που συνθέτουν την πραγματικότητα ενός εφήβου που ψάχνει τη θέση του στον κόσμο. Στο περιβάλλον αυτό που προσπαθεί να εισβάλλει ανεπιτυχώς ο πατέρας του, καταφέρνει τελικά να εισχωρήσει ο μεγαλύτερος αδερφός του.
Η ταινία του Trier ισορροπεί ανάμεσα στην πραγματικότητα του θανάτου και της ζωής. Από τη μια παρακολουθούμε το ελπιδοφόρο ξεκίνημα της γέννησης ενός μωρού και την ευτυχία που φέρνει σε μια οικογένεια, κι από την άλλη, ο θάνατος ενός οικογενειακού προσώπου και η θλίψη που αυτός επιφέρει, εμποτίζουν την καθημερινότητα, μετατρέποντας τη ζωή σε έναν αγώνα μετ’ εμποδίων που πρέπει να ξεπεραστούν. Το στοιχείο που τελικά καθορίζει την επιτυχία της ταινίας είναι η ευκολία με την οποία μπορεί να μας παρασύρει συναισθηματικά μέσω της γλαφυρής αποτύπωσης της ανθρώπινης φύσης τόσο της δραματικής όσο και της γοητευτικής πλευράς της. Η προσοχή του Trier στη λεπτομέρεια και η προσπάθειά του να αποτυπώσει και το παραμικρό ίχνος ομορφιάς της ανθρώπινης υπόστασης μέσα από αργά κοντινά πλάνα σε συνδυασμό με το μινιμαλιστικό soundtrack του Ola Flottum, μεταμορφώνουν μια ιστορία απώλειας σε μια βαθύτερη αναζήτηση στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.
Ο ήχος της σιωπής, του Joachim Trier
Είδος: Δράμα
Διάρκεια: 109'
