Auditorium

O Markus Steffen ήταν, είναι και θα είναι ένας μουσικός χαμηλών τόνων και το μόνο πράγμα που θα δημιουργεί θόρυβο γύρω από τον ίδιο είναι η μουσική του. Κάποτε, αυτός και κάποιοι άλλοι, δημιούργησαν τους Sieges Even και πέρασαν ένα βράδυ με την Τέχνη κι εκείνη έμεινε έγκυος σε κάποια ονειρικά έργα, όπως τα “Steps”, “A Sense of Change” και “The Art of Navigating by the Stars”. Σήμερα, σε μια άλλη εποχή και σ’ ένα άλλο πεδίο, τους Subsignal, αυτός και ο Arno Menses (φωνητικά) συνεχίζουν για 4η φορά να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και μαζί με μερικούς ακόμα μουσικούς του χώρου, παραμένουν οι «τελευταίοι των Μοϊκανών».

Οι Subsignal αποφεύγουν τον δύσκολο δρόμο, να ακουστούν μοντέρνοι, να συμβαδίσουν με το ζητούμενο του σήμερα στον ήχο τους και να προσελκύσουν όσους περισσότερους μπορούν για να γίνουν ένα πρωτοκλασάτο όνομα. Κάτι τέτοιο δεν είναι στον χαρακτήρα τους, επειδή είναι ρομαντικοί και ό,τι κάνουν, το κάνουν κυρίως για τον εαυτό τους, ακόμα κι αν η απήχηση που θα έχουν, θα είναι σε οικογενειακά πλαίσια.

Η καλλιτεχνική τους ταυτότητα και τεχνική δεν είναι να αφήνουν το progressive να τους δείξει το δρόμο, αλλά να το ορίζουν, και αυτό υπερηφανεύεται γι’ αυτούς. Για την ακρίβεια, η μουσική τους δεν είναι progressive μόνο ως προς το ιδίωμα, αλλά progressive και ως προς τα πάντα. Τη σκέψη, την πράξη, την εικόνα και οτιδήποτε υπάρχει μέσα κι έξω από αυτήν. Μέσα σ’ ένα τραγούδι δεν θ’ ακούσεις περίπλοκες δομές που θα σου κάνουν κόμπο τα νεύρα, αλλά θα συναντήσεις AOR αρμονίες, ρεφρέν και μελωδίες, μικρά jazz περάσματα, τα πιο γλυκά αρπίσματα του Markus που παράγει εδώ και χρόνια και για το τέλος, τον λυρισμό τους.

Εάν υπάρχει ένα πράγμα, για το οποίο ανυπομονείς ν’ ακούσεις έναν νέο δίσκο από αυτούς, αυτό είναι ο λυρισμός τους. Ξεκινάει από τη κορυφή, φτάνει στα νύχια και στάζει, για να βάλεις τα χέρια από κάτω και να νίψεις το μυαλό σου. Πιάσε το “A Myth Written on Water”, πιάσε το “And the Rain Will Wash It all Away” ή την τρίτη πράξη “In This Blinding Light” του ομότιτλού του δίσκου και, αν είσαι ρομαντικός κατά βάθος, θα καταλάβεις τι ακριβώς εννοώ με την υπερβολή μου γύρω από τον λυρισμό τους.

Αν απογυμνώσω την εικόνα του δίσκου από στοιχεία όπως τα riffs, την ταμπέλα metal και όλα εκείνα που καταντούν τυπικά, αυτό που μένει είναι τα τραγούδια αυτά καθεαυτά. Είναι πολύ σημαντικό να συμπεραίνεις και να συνειδητοποιείς ότι ξυπνάς μια μέρα και θέλεις να ακούσεις αυτά τα τραγούδια, χωρίς να σε νοιάζει τι είδους μουσική είναι και άλλες τέτοιες στερεοτυπικές αντιλήψεις. Αν θα αποτελέσει μνημείο του prog metal, θα το μοιραστώ με τον εαυτό μου και έναν – δυο ακόμα, αν θα είναι κάτι πολυτιμότερο, θα το μοιραστώ με όσους περισσότερους μπορώ.