Άλλαι Τέχναι

Γιατί όπως και ο Πι, ο ήρωας του βιβλίου και της ταινίας, που ίσως γίνει και ο πρωταγωνιστής των φετινών Όσκαρ, έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία-ενδιαφέρον-αγάπη-πάθος-ψύχωση-λόξα-πρόβλημα (εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός) στα ζώα και τα βιβλία… Αρχικός λόγος λοιπόν, για να δω την ταινία και να διαβάσω το βιβλίο στάθηκε ο ρόλος του Ρίτσαρντ Πάρκερ – η τίγρης έχει και ονοματεπώνυμο- στην ιστορία. Οι λοιπές πληροφορίες – συγγραφέας, σκηνοθέτης, πρωταγωνιστές, είδος ταινίας, κτλ.- ήταν δευτερευούσης σημασίας… Εντρύφησα σε αυτές, στην ουσία του πράγματος δηλαδή, αφότου αποφάσισα, ότι το επόμενό μου άρθρο θα αναφερόταν στη ζωή του Πι, είδα την ταινία και διάβασα το βιβλίο – με αυτήν την ανακολουθία.

Πρωταρχικής σημασίας φαντάζομαι για τους συνετούς σινεφίλ που είδαν ή θα δουν την ταινία, ήταν/είναι η προσδοκία ενός απολαυστικού κινηματογραφικού δίωρου… απόρροια του θαυμασμού και της φήμης που συνοδεύει τον σκηνοθέτη, Ανγκ Λι (βλέπε: επτά υποψηφιότητες για Όσκαρ για τη «Λογική και Ευαισθησία» (1995), τέσσερα βραβεία για Όσκαρ, μεταξύ αυτών Ξενόγλωσσης Ταινίας για το «Τίγρης και Δράκος» (2000), Όσκαρ Σκηνοθεσίας για «Το μυστικό του Brokeback Mountain» (2005) και λοιπές βραβεύσεις). Και για του λόγου το αληθές, μόλις ξεθύμανε ο αρχικός μου ενθουσιασμός και εστίασα στο όνομα του σκηνοθέτη, ένιωσα μια στιγμιαία ανακούφιση, ότι δεν θα ξοδέψω τα λεφτά μου επί ματαίω. Πέρασε περίπου μια δεκαετία για τη δημιουργία της ταινίας (Τα δικαιώματα του μυθιστορήματος αγοράστηκαν από τη Fox 2000 Pictures, το Φεβρουάριο του 2003) και μια πλειάδα σκηνοθετών και σεναριογράφων που εγκατέλειψαν την προσπάθεια –κατέληξε να θυμίζει κάτι σαν το γιοφύρι της Άρτας- αφού η ιστορία εθεωρείτο η πλέον «αντι-κινηματογραφική». Συνετή αντίληψη και αντίδραση, αφού ο συγγραφέας, Γιαν Μαρτέλ, εξιστορεί στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου την περιπετειώδη συμβίωση ενός εφήβου και μίας τίγρης σε μία σωσίβια λέμβο επί 227 ημέρες καταμεσής του ωκεανού…

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να εκφέρω την προσωπική μου άποψη, χωρίς να αποκαλύψω στοιχεία της πλοκής, οπότε όποιος επιθυμεί να παρακολουθήσει την ταινία, παντελώς ανίδεος ας μην διαβάσει παρακάτω… Αρχικά περίμενα να δω κάτι μεταξύ «Hobbit: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι» (2012), αναφορικά με την εξελιγμένη τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία του «Η ζωή του Πι», που προβάλλεται και σε 3D (εγώ το είδα στην παραδοσιακή του μορφή) και κινηματογραφικών έργων που φανερώνουν τις σπάνιες και ιδιαίτερες σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ ανθρώπων και άγριων ζώων όπως το “Born Free” (1966), “Two Brothers” (Deux Frères) (2004), “Christian the Lion” (2006)… στις οποίες οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι αληθινές τίγρεις και λιοντάρια (σημειωτέον, τουλάχιστον το “Christian the Lion” βασίζεται σε αληθινή ιστορία, και ναι υπάρχουν οι ελάχιστες αυτές περιπτώσεις, όπου τα αιμοβόρα, τρομακτικά και πανέμορφα αυτά θηλαστικά έχουν αναπτύξει στενούς συναισθηματικούς δεσμούς με ανθρώπους, χωρίς να τους κατασπαράξουν). Επιβεβαιώθηκα μόνο ως προς το πρώτο μέρος της υπόθεσής μου, τη μαγεία δηλαδή των visual effects. Όσον αφορά το δεύτερο μέρος, η ταινία δεν εμβαθύνει στη σχέση ανθρώπου – ζώου, ανεξαιρέτως του γεγονότος ότι ο Πι είναι βαθιά φιλόζωος και χορτοφάγος. Το έργο επικεντρώνεται στις πρωτοφανείς διαστάσεις που έχει λάβει η αγάπη και η πίστη του Πι προς το Θεό, αφού έχει ασπαστεί ταυτόχρονα τον ινδουισμό, το χριστιανισμό και το μουσουλμανισμό. Και στις μεταβολές αυτών των αισθημάτων και των ανθρώπινων αξιών που με τόσο πάθος ασπάζεται, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη συχνά ανελέητη δύναμη του ενστίκτου της επιβίωσης.

Πρόκειται για μια μυθοπλαστική ιστορία, που όταν μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, αποδόθηκε ως ένα συναρπαστικό και συγκινητικό παραμύθι για άτομα κάθε ηλικίας με κινηματογραφικά καρέ που αγγίζουν ονειρικές καταστάσεις και εντυπώνονται στο μυαλό σου για μέρες. Και όπως όλα τα παραμύθια που καταπιάνονται με θρησκευτικά ζητήματα, στο τέλος φανερώνεται και ο αλληγορικός του χαρακτήρας, και είναι στην ηλικία-αντίληψη-διάθεση του καθενός να ενστερνιστεί την εκδοχή που επιθυμεί. Περιττό να σημειώσω, ότι εγώ, όντας ονειροπαρμένη επέλεξα την μαγευτική εκδοχή της ιστορίας, τη μη ρεαλιστική… Λογικό για μένα, παράλογο ίσως για τους υπόλοιπους, αφού εξαρχής πρωταρχική μου έγνοια ήταν η κατάληξη της τίγρης στην ιστορία (ήμουνα σίγουρη, ότι θα εγκαταλείψω την αίθουσα θρηνώντας τον χαμό της). Στο τέλος, έφυγα αδικαιολογήτως απογοητευμένη από το σινεμά λόγω του εύλογου γεγονότος, ότι ο Ρίτσαρντ Πάρκερ δεν είναι παρά ένα αριστουργηματικό εικονικό επίτευγμα της ψηφιακής τεχνολογίας.

– Το βιβλίο Η «ζωή του Πι» βραβεύτηκε το 2002 με το βραβείο Man Booker Prize
– Η ταινία είναι υποψήφια για 11 Όσκαρ και κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Μουσικής