Auditorium

Ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος να ακούσεις έναν δίσκο, ώστε να επαληθεύσεις την αρχική σκέψη περί της σπουδαιότητας αυτού; Δεν υπάρχει ο κατάλληλος, ακριβώς επειδή, όταν του χρόνου τέτοια εποχή θα συνεχίσω να ακούω το “New Bermuda” με την ίδια όρεξη, θα ξέρω ότι η επιλογή μου να καταπιαστώ μαζί του, αφιερώνοντας μία μέρα στο κάθε τραγούδι, προσφέρει ιδιαίτερη απόλαυση.

Οι Deafheaven δεν είναι κάποιοι ήρωες που ήρθαν για να σώσουν έναν χαμένο ήχο. Είναι πέντε μουσικοί που βράζει το αίμα τους και θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω σε ολόκληρη τη μουσική σκηνή. Τι κι αν αμφιταλαντεύονται μεταξύ black metal και post rock, τι κι αν οι οπαδοί του post rock μπορεί να τους θεωρούν κάτι πολύ ακραίο για να τους τοποθετήσουν στην ελίτ των αγαπημένων τους ακουσμάτων… Είναι απλά μία μπάντα που κατέχει ένα πακέτο δυνατοτήτων, ώστε να γίνει πολύ μεγάλη, αν δεν είναι ήδη.

Το αξιοσημείωτο στη μουσική του νέου τους δίσκου είναι ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνουν να κάνουν το πιάνο και κάποιες γλυκανάλατες στιγμές της Britpop σκηνής να σέρνουν τον χορό που στήνουν οι ανήσυχες κιθάρες, όπως ανδρώθηκαν στις Βόρειες σκηνές και αναζωογονήθηκαν στη Γαλλία. Η ισορροπία μεταξύ ακρότητας και γαλήνης και η μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο, ειδικά στα τελειώματα, με κάθε ακρόαση γίνονται όλο και πιο υπέροχες.

Δεν έχει σημασία ποιες είναι επιρροές πίσω από το κάθε τραγούδι. Δεν έχει σημασία αν ο McCoy σκεφτόταν τους Slayer, όταν συνέθετε τα τραγούδια ή αν εγώ σκεφτώ τα ουρλιαχτά των Emperor και τους Thorns πίσω από αυτά. Αυτά είναι για τις κουβέντες πάνω στον δίσκο. Σημασία έχει ότι το “Luna”, όπως και τα υπόλοιπα τέσσερα τραγούδια, μετά από οποιαδήποτε ακρόαση δείχνουν την ταυτότητα των Deafheaven. Είναι ο δικός τους ήχος και κανείς μας δε μπορεί να ξέρει που θα τον φτάσουν. Αν θα συνεχίσουν να προσθέτουν αρμονίες και μελωδίες πάνω στα blast beats, αν θα γίνουν πιο μελωδικοί ή πιο ακραίοι. Πολλά «αν» που δεν χρειάζονται.

Είναι ένας λαμπρός δίσκος και ο χρόνος αναμένεται να τον κάνει λαμπρότερο. Το μόνο μελανό σημείο γύρω από τη μπάντα είναι αυτό που βλέπω σε κάποια σχόλια και κείμενα, όταν και το όνομά της συγχέεται με το λεγόμενο hipster metal. Είναι ό,τι πιο ανούσιο και ανόητο έχω διαβάσει και πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα. Η ουσία δεν είναι στη στυλιστική εμφάνιση, αλλά στη μουσική έκρηξη του δίσκου που ούτε μπορεί να ξυριστεί, ούτε ν’ αφήσει χωρίστρα.

ΑΚΟΥΣΕ:

https://deafheavens.bandcamp.com/album/new-bermuda

New Bermuda, των Deafheaven (2015)

Μουσικό είδος: Post – Black Metal

Δισκογραφική: Anti- Records