Art Outside the Core

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια που δεν υπήρχε τουλάχιστον μία αφορμή περιρρέουσα στο διαδίκτυο για να μην ασχοληθεί η ανθρωπότητα με έναν Κardashian. Το οικογενειακό αυτό όνομα, το οποίο μοιράζεται μια εξαιρετικά πολυπληθής οικογένεια «επιχειρηματιών» στο Los Angeles, σε λιγότερο από μια δεκαετία και μέσω μιας εκπομπής ριάλιτι έγινε συνώνυμο του καινούργιου αμερικανικού ονείρου και των δεινών του. 

Οι Κardashians, φυσικά, έχουν ματώσει για την απόλυτη διασημότητά τους. Όσο καιρό απασχολούν τα φώτα της δημοσιότητας, έχουν υπάρξει οι πιο πρόθυμοι αποδιοπομπαίοι τράγοι των tabloids, την ίδια στιγμή που οι τηλεοπτικές κάμερες τους παρακολουθούν σε τσακωμούς, καταχρήσεις, χωρισμούς, επισκέψεις σε γιατρούς, γέννες. Ακόμη και σε -για άλλους ανθρώπους- απόλυτα προσωπικές και ευαίσθητες περιόδους, όπως η αλλαγή φύλου (σ.σ. ο πατριάρχης της οικογένειας και διάσημος ολυμπιονίκης Bruce Jenner, δήλωσε προσφάτως transgender όπως και την πρόθεσή του να καταγραφεί η μετάβασή του σε γυναίκα από τις κάμερες του E!News). 

Πρώτη και γνωστότερη όλων, η Kim Kardashian ξεκίνησε το ταξίδι της στη διασημότητα με αφορμή μια βίαιη παραβίαση της προσωπικότητας και του σώματός της: τη διαρροή ερωτικής ταινίας που είχε γυρίσει με το αγόρι των 19 της χρόνων. Μήπως φταίει αυτό το νεανικό τραύμα, που η αμφιλεγόμενη Κim έγινε η απόλυτη χρήστης των κοινωνικών μέσων και κατ’ επέκταση η απόλυτη καλλιτέχνης που μοιράζεται μια ζωή που φαίνεται απλή, επιφανειακή και ανάλαφρη; 

Το ότι είναι η καλύτερη δεν είναι καθόλου αμφιλεγόμενο. To φθινόπωρο του 2014 μίλησε στο συνέδριο Re/code, (ναι, στο ίδιο που έχει μιλήσει ο Steve Jobs και ο Bill Gates): Με 34 εκατομμύρια followers στο Ιnstagram και τα τεράστια κέρδη του διαδικτυακού παιχνιδιού Kim Kardashian: Ηοllywood (το οποίο βασίζεται στη ζωή της), η παρουσία της εκεί δεν χρειαζόταν καμία παραπάνω σύσταση. 

Η ολυμπιονίκης «του να μοιράζεται με τους άλλους υπερβολικά πολλά», Κim, ξέρει πολύ καλά που να τραβάει τη γραμμή. Και η απάντηση είναι πουθενά. O καλαίσθητος εκδοτικός οίκος, Rizzoli New York -ας το θυμόμαστε από τώρα-, έγραψε ιστορία αναθέτοντας στη διασημότερη γυναίκα του κόσμου να μαζέψει μια συλλογή 300 σελίδων από selfies (φωτογραφίες του εαυτού σου, που τραβάς μόνος σου, συνήθως μπροστά σε καθρέφτη). Αυτό γιατί, για άλλη μια φορά, όπως συχνά έχει γίνει στο παρελθόν, από το “trash” και το τετριμμένο αναδύθηκε κάτι που οι κριτικοί τέχνης αγάπησαν ή τουλάχιστον εκτίμησαν ως σημαντικό. 

Και πώς να μην το κάνουν; Σήμερα, την εποχή που φαίνεται να έχουν γίνει ήδη τα πάντα, πώς μπορεί κάποιος να αντισταθεί σε κάτι που ανοίγει ξανά το ερώτημα: «Μα καλά αυτό είναι τέχνη;»