Άλλαι Τέχναι

Πρόκειται για περίπτωση ταινίας, που θα ήταν προτιμότερο να ξέρεις όσο λιγότερα γίνεται, πριν τη δεις. Διορθώστε με. Αυτό οφείλεται να ισχύει για όλες τις ταινίες. Αντί να σας αραδιάσω την υπόθεση λοιπόν, προτιμώ να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από συνέντευξη του σκηνοθέτη για το συγκεκριμένο φιλμ: «Η αρχική ιδέα για την ταινία, ήταν μια ιστορία για έναν άντρα που θέλει να τα βάλει με τον Θεό. Από μόνο του αυτό ήταν ταυτόχρονα κι εμπόδιο, αλλά όταν έγραφα το σενάριο, κατακλυζόμουν από πολλές υπαρξιακές σκέψεις ο ίδιος (περιμέναμε το δεύτερο παιδί μας, και η σύζυγος μου περνούσε μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη), και η ιδέα ενός ανθρώπου που θέλει να πολεμήσει τα θεία, χωρίς να ξέρει ακριβώς το λόγο γιατί, με εξίταρε. Με αυτό ως βάση, δημιούργησα ένα χαρακτήρα, τον Τσανγκ, ο οποίος πιστεύει ότι είναι Θεός, και βασικό πρωταγωνιστή τον Τζούλιαν, ο οποίος αναζητά μια θρησκεία στην οποία να μπορεί να πιστέψει.»

 Δυστυχώς τα λόγια του Refn δεν αντικατοπτρίζονται στο έργο του. Παρακολουθούμε ένα σκηνοθέτη, που ενώ διατυμπανίζει την προβολή των υπαρξιακών του ανησυχιών στην ταινία, αυτές, προς μεγάλη μας έκπληξη, δεν χρησιμοποιούνται ως κεντρική ιδέα του φιλμ (με μία πιο προσεκτική ματιά, πάντως, θα εντοπίσεις ψήγματα αλά David Lynch… ). Φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για το καλλιτεχνικό κομμάτι και πράγματι εκεί είναι που διαπρέπει. Φωτισμός, φωτογραφία, γωνίες λήψης, αργή κάμερα, ατμόσφαιρα, ενδυματολογία, χρώματα κι αρώματα… παπάδες κάνει ο απίστευτος Δανός σκηνοθέτης. Το φιλμ αποτελεί οπτική πανδαισία και μαγνητίζει. Το περιεχόμενο όμως χωλαίνει σε μεγάλο βαθμό.

 Αντιλαμβάνεσαι, ότι κάτι δεν πάει καλά από το γεγονός ότι το “Only God Forgives” θα μπορούσε άνετα να είναι ταινία μικρού μήκους. Δεν είναι όμως. Αποτελεί μια μεγάλου μήκους, «ξεχειλωμένη» ταινία, που ο δημιουργός ξεσαλώνει και πειραματίζεται. Σε αρκετά σημεία θα σε κουράσει. Ακόμα και οι λατρεμένες και σήμα κατατεθέν «σιωπές» του διδύμου Gosling – Refn δείχνουν μη λειτουργικές. Η «σιωπή», ως στοιχείο μιας ταινίας εντείνει την δραματικότητα του φιλμ. Ο Refn είναι μάστορας σε αυτό. Δυστυχώς εδώ το παρακάνει, με αποτέλεσμα να κουράζεσαι, παρακαλώντας κάποιος να αρθρώσει δύο φωνήεντα.

 Κάπου εδώ θα με ρωτήσεις, αν μου άρεσε η ταινία. Μου άρεσαν κάποια στοιχεία της. Σε καμία περίπτωση δεν επικροτώ το γιουχάισμα που έπεσε στις Κάννες μετά την προβολή της. Αλίμονο αν πέφτουμε να κατασπαράξουμε τον εκάστοτε δημιουργό στην πρώτη στραβή… Τέλος, για να είμαι τίμιος απέναντι στον άνθρωπο που μας έχει δώσει “Drive”, “Valhalla Rising” και “Bronson” κλείνω με τη δική του οπτική πάνω στην ταινία, τις ταινίες του, το σινεμά και τη δημιουργικότητα: «Κατά κάποιο τρόπο, το “Only God Forgives” είναι το σύνολο όλων των ταινιών που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Νομίζω, ότι κατευθυνόμουν προς μία καλλιτεχνική σύγκρουση, ολοταχώς, με σκοπό να αλλάξω τα πάντα γύρω μου και να δω τι θα προέκυπτε. Πάντα έλεγα ότι ήθελα να κάνω ταινίες για γυναίκες, και καταλήγω να κάνω ταινίες με βίαιους άντρες. Τώρα που τα πάντα συγκρούονται, μπορεί να αλλάξουν παντελώς τα πράγματα για μένα. Η σύγκρουση αυτή, είναι συναρπαστική, γιατί όλα γύρω μου γίνονται τόσο αβέβαια, και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο δεύτερος εχθρός της δημιουργικότητας, μετά το «καλό γούστο», είναι η ασφάλεια.»