Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας: Οι μεγαλύτερες αδικίες των τελευταίων 30 χρόνων
Οι ταινίες που δεν άξιζαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας
Chicago, του Rob Marshall (2002)
Υπάρχει άραγε έστω και ένα επιχείρημα που να δικαιώνει την απόφαση της Ακαδημίας να βραβεύσει με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίες το “Chicago”; Ομολογουμένως καλογυρισμένο και πρωτότυπο, ανάλαφρο και ενδιαφέρον, το συγκεκριμένο μιούζικαλ είναι ταινία που σου τραβάει την προσοχή. Εφόσον όμως την ίδια χρονιά οι υπόλοιπες υποψήφιες ταινίες είναι: “Gangs Of New York”, “The Lord of the Rings: The Two Towers”, “The Hours” και “The Pianist”, ε είναι μάλλον αστείο να πηγαίνει το Όσκαρ στο “Chicago” – το οποίο παρεπιπτόντως ποιος το θυμάται σήμερα;
Crash, του Paul Haggis (2005)
Οι σινεφίλ ακόμα διαμαρτύρονται που το “Brokeback Mountain” έχασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και κατηγορούν την Ακαδημία για ρατσισμό και σεμνοτυφία. Και δε θα είχαμε λόγο να είμαστε καχύποπτοι, αν το Όσκαρ δεν είχε πάει στο “Crash”. Ωραιότατη ταινία, με ενδιαφέρουσα πλοκή και υπέροχα αντιρατσιστικά μηνύματα, αλλά, κακά τα ψέματα, για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας δεν άξιζε σε καμία περίπτωση. Οπότε ναι, ψηφίζουμε “Brokeback Mountain” δαγκωτό.
The Hurt Locker, του Kathryn Bigelow (2009)
Πολύ απλά, η μεγαλύτερη αδικία ever της Ακαδημίας. Η συγκεκριμένη ταινία όχι απλώς δεν άξιζε Όσκαρ, αλλά με το ζόρι μπορεί να χαρακτηριστεί ενδιαφέρουσα. Είναι ολοφάνερο, μάλλον, ότι ψηφίστηκε επειδή άγγιξε το βαθύτερο εθνικό αίσθημα των Αμερικανών, μιας και διαπραγματεύεται τον πόλεμο στο Ιράν (και δυστυχώς με παρόμοια κριτήρια φαίνεται ότι ψηφίζονται οι ταινίες τα τελευταία χρόνια). Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις (ή έστω λύσεις ανάγκης): “Avatar”, “Inglorious Bastards”…
Τhe King's Speech, του Tom Hooper (2010)
Ωραία ταινία, με ενδιαφέρον story, καλογυρισμένη. Αλλά μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα, είναι υποτονική, ολίγον αργή και την επόμενη μέρα δεν τη θυμάσαι καν. Το Όσκαρ θα μπορούσε να είχε πάει κάλλιστα στο “The Black Swan” ή στο “Inception”.
Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance), του Alejandro G. Iñárritu (2014)
Το “Birdman” διαπραγματεύεται ένα πραγματικά πολύ ωραίο θέμα: ένας ηθοποιός που έχει εγκλωβιστεί στο ρόλο του σούπερ ήρωα που είχε ερμηνεύσει στο παρελθόν, προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει ένα μεγαλειώδες come-back στο θέατρο. Επιπλέον, είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που είναι γυρισμένο. Αλλά Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας; Ούτε σου κρατά αμείωτη την προσοχή ούτε σε συνεπαίρνει, δεν τη σώζει καν το αινιγματικό και ιντριγκαδόρικο φινάλε. Το “The Grand Budapest Hotel” ήταν σαφώς καλύτερο, ενώ χωρίς καμία αμφιβολία το Όσκαρ έπρεπε να είχε πάει στο συγκλονιστικό, ευρηματικό και πρωτότυπο “Whiplash”.
Spotlight, του Tom McCarthy (2015)
Ίσως με αυτήν τη βράβευση η Ακαδημία μάς στέλνει το μήνυμα ότι έχει σκοπό από εδώ και πέρα να βραβεύει ταινίες με ενδιαφέρον θέμα και βαρετή πλοκή. Θα πρέπει μάλλον να ξεχάσουμε τα συγκλονιστικά φιλμ που μας συνέπαιρναν στα 90s και να στραφούμε στα σοβαρά θέματα που αγγίζουν ευαίσθητα ζητήματα. Μόνο που εδώ βέβαια μιλάμε για σινεμά… Κοντολογίς, το “Spotlight” διαπραγματεύεται το θέμα της κακοποίησης ανηλίκων από καθολικούς ιερείς, μόνο που το προσεγγίζει μέσα από την έρευνα μιας ομάδας δημοσιογράφων. Απίστευτα βαρετό που γεννά προσδοκίες για μια δυνατή κορύφωση, η οποία όμως δεν έρχεται ποτέ. Το πολυσυζητημένο “Revenant” ή το πρωτότυπο “Room” θα ήταν πολύ καλύτερες επιλογές.
Ταινίες που έπρεπε να είχαν κερδίσει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας
Dead Poets Society, του Peter Weir (1989)
Ταινία-σταθμός, που δεν έχει ξεχαστεί, που δε σταματά να συζητιέται, που μας συγκίνησε όσο λίγες, που μας χάρισε ένα σωρό αξιομνημόνευτα moto. Και έχασε από ποια; Από το “Driving Miss Daisy”; Από ποια;
The Shawshank Redemption, του Frank Darabont (1994)
Η ταινία που έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή του IMDB ως η καλύτερη ταινία όλων των εποχών (κάτι βέβαια που είναι υπό συζήτηση, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα), δεν πήρε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Ναι, ίσως έπρεπε να είχε πάρει. Αλλά είχε απέναντί της το υπέροχο “Forrest Gump”, αλλά και το “Pulp Fiction”, που θα μπορούσε κάλλιστα και αυτό να είχε βρεθεί με το αγαλματίδιο στο χέρι.
La vita e bella, του Roberto Benigni (1998)
Το 1998 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κινηματογραφικά ως η χρονιά που δεν ξέρουμε ποια ταινία θα έπρεπε να πρωτοπάρει Όσκαρ. Το “La vita e bella” είναι η πιο συγκινητική και πρωτότυπη αντιπολεμική ταινία που γυρίστηκε ever, αλλά και το “Shakespeare in Love” ήταν υπέροχο. Κρίμα που συνέπεσαν την ίδια χρονιά.
The Thin Red Line, του Terrence Malick (1998)
Το “The Thin Red Line” είναι η πιο ποιητική, η πιο φιλοσοφημένη, η πιο αντιπολεμική ταινία που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη και θα της άξιζε να έχει λάβει ένα Όσκαρ. Αλλά, είπαμε και παραπάνω, το 1998 ήταν χρονιά-σπαζοκεφαλιά για τους κριτές της Ακαδημίας και έτσι το βραβείο πήγε στο “Shakespeare in Love”. Για το Όσκαρ δεν πειράζει τόσο, η μεγάλη αδικία είναι ότι το “The Thin Red Line” επισκιάστηκε γενικά από τo “Saving Private Ryan”, ταινία που έλαβε μεγαλύτερη προσοχή τελικά από όση της άξιζε.
Mystic River, του Clint Eastwood (2003)
Το “Mystic River” είναι ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη: καλογυρισμένο, με απίστευτα plot twists, συγκλονιστικό φινάλε, ένα διαμαντάκι της 7ης τέχνης και από τα best of του σκηνοθέτη Clint Eastwood. Η ατυχία ήταν ότι την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιο και το “The Lord of The Rings: The Return of the King”, που φυσικά δε θα μπορούσε να μη σαρώσει στα Όσκαρ. Δεδομένου μάλιστα ότι οι δυο προηγούμενες ταινίες “Lord of the Rings” δεν τιμήθηκαν με το αντίστοιχο βραβείο. Ε, το 2003 ήταν, καλώς ή κακώς, η χρονιά του Άρχοντα.
