Ουκ εν τω πολλώ το Netflix
Είμαι από αυτούς που υπέκυψαν σχετικά αργά στη «γοητεία» του Netflix. Για χρόνια μέγας φαν των σειρών, από τότε που περιμέναμε με αδημονία να έρθει η Δευτέρα βράδυ ώστε να δούμε “X-Fliles” στο Star, aργότερα “CSI” (που το Alter τότε είχε μεταφράσει «Στα Ίχνη του Εγκλήματος» ή κάτι τέτοιο), «Στη Δυτική Πτέρυγα» (West Wing) στην ΕΡΤ κ.ο.κ. H επαφή βέβαια είχε ξεκινήσει στα 80s με «Δυναστεία» και “Dallas”, συνεχίστηκε με Beverly Hills στα 90s μέχρι που μπήκε στη ζωή μας το ίντερνετ, το downloading, το “Lost”, το “Prison Break” και άλλα πολλά.
Μετά από πολυετή διαμονή στις -ακριβές- συνδρομητικές ελληνικές πλατφόρμες, και μετά από «πιέσεις» από γνωστούς και φίλους, είπα να δοκιμάσω κι εγώ τη νέα μανία, την πλατφόρμα που είναι μέσω ίντερνετ, που είναι πανεύκολη στη χρήση, που μπορείς να μοιράσεις τη συνδρομή με άλλους ώστε να σου βγαίνει φτηνότερα (ας μην κρυβόμαστε μεταξύ μας), την πλατφόρμα που μας χάρισε και τη μάθαμε μέσα από τον Frank Underwood και το “House Of Cards” (με τη θλιβερή ιστορία και την ακόμα πιο θλιβερή τελευταία σεζόν).
Εγγραφή λοιπόν στο Netflix, περιήγηση στο μενού, αρχικό σοκ από την πληθώρα των επιλογών, κόλλημα και κάψιμο με ξενύχτια με “Casa de Papel” φυσικά, αλλά και πολλά πολλά άλλα. Θυμάμαι τότε στις αρχές που το συζητούσα με μια φίλη, βετεράνο του Netflix, πόσο εντύπωση μου είχε κάνει όταν μου είπε ότι η ίδια το είχε βαρεθεί. Μου φαινόταν αδιανόητο.
Είναι το Netflix βαρετό;
Μετά από έναν περίπου χρόνο τείνω να συμφωνήσω πως είναι. Όχι ακριβώς βαρετό, όσο κουραστικό. Κι αυτή η κούραση προκύπτει από αυτήν ακριβώς την πληθώρα των επιλογών που αναφερθήκαμε παραπάνω.
Είναι τόσα πολλά αυτά που έχει και που συνεχώς προστίθενται στο πρόγραμμα του, που πραγματικά από ένα σημείο και μετά κουράζεσαι, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται αυτό. Στην προσπάθεια προφανώς των υπευθύνων του να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερους συνδρομητές, γιατί τελικά επιχείρηση είναι και πελάτες χρειάζεται για να υπάρχει, το Netflix παράγει, αγοράζει και μεταδίδει (streamάρει επί το ελληνικότερον) αδιανόητο όγκο σειρών, ταινιών και ντοκιμαντέρ, από τα «Μυστικά των Μασόνων» μέχρι ταινίες που τις βλέπεις και αναρωτιέσαι τον λόγο ύπαρξης τους (“Birdbox”, “Io” π.χ.). Από μια φάση και μετά, it’s just too much που λένε και στη χώρα προέλευσης του, τις ΗΠΑ. Ξεκινάς να προσθέτεις πράγματα στη λίστα σου και καταλήγεις να διαπιστώνεις πως αφενός θέλεις μια ζωή για να τα παρακολουθήσεις όλα, αφετέρου έχεις ξεχάσει γιατί τα πρόσθεσες στη λίστα σου.
Κλείνοντας, κι επειδή φαίνεται μάλλον λίγο αφοριστικό όλο αυτό, στην ερώτηση αν αξίζει το Netflix, η απάντηση είναι μετά βεβαιότητας καταφατική. Εννοείται πως αξίζει, εννοείται πως είναι καταφέναστατα καλύτερο από την trash ελληνική τηλεόραση, εννοείται πως είναι μια πολύ καλή πηγή κι επιλογή ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Απλά κάποιες φορές σκέφτεσαι πως πιθανόν να ήταν καλύτερα να ήταν λίγο πιο «συμμαζεμένο» ώστε να μην χάνεσαι στο χάος του «δείτε στο Netflix». Από την άλλη βέβαια, δεν μοιραζόμαστε όλοι τα ίδια γούστα για να έχουμε την απαίτηση να μας προσφέρει αυτά που εμείς -και μόνο- θέλουμε να βλέπουμε.
Υ.Γ. Αγαπημένα πρώτου τριμήνου 2019:
– “The Umbrella Academy”
– “The OA” (Season 2)
– “Secret City” (Season 2)
