Άλλαι Τέχναι

Σε ένα μελλοντικό κόσμο, τα Καιτζού, τεράστια τέρατα που έρχονται απ' το βυθό του ωκεανού, ρημάζουν και καταστρέφουν πόλεις. Η απάντηση της ανθρωπότητας ακούει σε γιγάντια ρομπότ, τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν μόνο όταν «πιλοτάρονται» από ζεύγος μαχητών, των οποίων οι εγκέφαλοι οφείλουν να είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Έτσι, ο ένας μαχητής αποκτά πρόσβαση στις αναμνήσεις και τα συναισθήματα του άλλου, πράγμα που καθιστά δύσκολο το να καθοδηγήσουν τα ρομπότ, καθώς απαιτείται αυτοσυγκράτηση, έλεγχος συναισθημάτων και αρμονική συνεργασία.

Η ταινία είναι μίξη “Godzilla” με “Transformers” πάντα όμως μέσα από την ιδιαίτερη οπτική του μάστορα Guillermo del Toro. Ο σκηνοθέτης που αγαπά όσο κανείς να «παίζει σε διπλό ταμπλό» (από το “The Devil's Backbone” στο “Blade 2” κι απ' το αξεπέραστο “Pan's Labyrinth” στο “Hellboy”), δημιουργεί ένα οπτικό υπερθέαμα και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Οι σκηνές δράσης ανάμεσα σε ρομπότ και τέρατα είναι εξαιρετικά προσεγμένες. Τα χτυπήματα όχι μόνο πέφτουν βροχή αλλά σου δίνουν την αίσθηση χορογραφημένων κινήσεων, που σε συνδυασμό με την μαγευτική φωτογραφία της ταινίας, δημιουργούν αλησμόνητα πλάνα.

Αν φαντάζεσαι φρενήρη δράση κι έναν πανζουρλισμό χρωμάτων και πλασμάτων δεν πέφτεις πολύ έξω. Αν όμως νομίζεις ότι θα κουραστείς ή ότι θα πονέσει το κεφάλι σου, πλανάσαι. Ο σκηνοθέτης ξέρει πότε πρέπει να σου δώσει ανάσες. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον ασύλληπτο ορυμαγδό του “Man of Steel”. Εδώ, όταν οι ήχοι από λαμαρίνες, που διαλύονται, συνοδεύουν τις κραυγές των τεράτων και τις εκρήξεις, ο del Toro θα χρησιμοποιήσει κάποιο τρικ για να σε ανακουφίσει. Για παράδειγμα, μέτρησα τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις στην ταινία που το τέρας τρώει μπουνιά, εκσφενδονίζεται και προσγειώνεται στο νερό. Η κάμερα το ακολουθεί, βουτά μαζί του και αυτομάτως παύει η οποιαδήποτε φασαρία.

Προφανώς και μιλάμε για μια ταινία που ανήκει στο είδος του καθαρόαιμου blockbuster και της απενοχοποιημένης διασκέδασης. Ευτυχώς για τον θεατή όμως, ο del Toro μεριμνά και για το ανθρώπινο κομμάτι της. Καταφέρνει να παραδώσει χαρακτήρες που τουλάχιστον δεν είναι χάρτινοι. Το σούπερ κουλ καστ που περιλαμβάνει από Charlie Hunnam και Ron Perlman (Sons of Anarchy) μέχρι Charlie Day (It's Always Sunny in Philadelphia) και τον φοβερό και τρομερό Idris Elba (The Wire, Luther) κάνει ότι μπορεί γι’ αυτό.

Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο βασικό ατού της ταινίας. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις που θα σου ξυπνήσει από την παιδική σου ηλικία. Την εποχή που έπαιζες με τα ρομποτάκια και έστηνες φανταστικές μάχες, στις οποίες ναι μεν σε είχαν κατατροπώσει αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο στο τέλος νικούσες. Την εποχή που έβλεπες ταινίες με ρομπότ και τέρατα και γούσταρες. Αυτό το συναίσθημα που ποτέ δεν πήραμε από το απογοητευτικό “Transformers”, το προσφέρει απλόχερα το “Pacific Rim”. Βγήκα απ’ την αίθουσα με ένα χαζό χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά και ένιωθα τουλάχιστον δέκα χρόνια νεότερος. Αν νομίζετε ότι υπερβάλω ρωτήστε τον ίδιο τον Guillermo del Toro, ο οποίος σε συνέντευξη που αφορούσε την ταινία, δήλωσε: «Τώρα μπορώ να πεθάνω ήσυχος.»

Το “Pacific Rim” είναι το σινεμά που θέλεις να βλέπεις. Μη ντρέπεσαι να το πεις.