Λόγος + Τέχνη

Από δω πέρασε ένα πουλί, λέει ο πατέρας μου, έχει σκύψει δίπλα μου με λυγισμένα πόδια και δείχνει μια δυο γρατζουνιές που μοιάζουνε μ’ αστέρια πάνω στο σκούρο χώμα στην άκρη του κήπου μας, στη σκιά κάτω απ’ τα δέντρα, εκεί που δεν βγαίνει χορτάρι. Έχω δυο πουλάκια μες στα καλαθάκια, έφυγε το ένα, έφυγε και τ’ άλλο, ήρθε το ένα, ήρθε και τ’ άλλο. Τι είναι ίχνος, ρωτάω τον πατέρα μου. Κάτι που δεν μπορεί να είναι σύμπτωση, απαντάει ο πατέρας μου. Ναι, αλλά τότε πρέπει, λέω εγώ, προτού μάθει κάποιος τι δεν μπορεί να είναι σύμπτωση να μάθει όλα τ’ άλλα. Μάλλον, λέει ο πατέρας μου. Και τι γίνεται τότε με τον διπλό χρόνο, ρωτάω εγώ, που έχει ένα τέτοιο ίχνος. Ποιο διπλό χρόνο, λέει ο πατέρας μου. Ο χρόνος, λέω εγώ, που πέρασε το πουλί, και ο δεύτερος χρόνος που το μαθαίνουμε εμείς, ανάμεσά τους το ίχνος είναι κάτι σαν γέφυρα. Ίσως, λέει ο πατέρας μου. Ναι, αλλά άμα κάποιος είναι τελικά τόσο μεγάλος που μπορεί να ξεχωρίζει τη σύμπτωση απ’ όλα τ’ άλλα, είναι πάλι και πολύ βαρύς για να περάσει πάνω απ’ τη γέφυρα. Όχι, λέει ο πατέρας μου, αυτό είναι ανοησία, και μ’ ένα ξυλαράκι κάνει δίπλα στις γρατζουνιές που μοιάζουνε μ’ αστέρια γρατζουνιές που μοιάζουνε μ’ αστέρια.