Πάντα, χρονικό εγώ
Πάντα μία μελαγχολία για κάποια λησμονιά,
πάντα μία αδιαπέραστη στεναχώρια για κάποια λήθη.
Σπάνια λησμονιά γι' αυτή μου τη μελαγχολία.
Σπάνια λήθη για την αδιαπέραστή μου στεναχώρια.
Λεπτά, ώρες, ημέρες, μήνες…
χρόνια όχι.
Στα χρόνια δε χωράνε τόσες λύπες,
τόσος στενός χώρος της λήθης.
Για να υπάρξουν χρόνια,
για να νοηθεί η αφή και το πέρασμά τους,
θέλει όνειρα.
Θέλει λύπες εκούσια αξεπέραστες
και χώρους αμύθητους.
Θέλει πνοή μέσα τους και πολλή στάχτη.
Τι κάηκε;
Όχι εγώ, αλλά το εγώ μου που νόμιζε.
Ονομάζομαι Χατζηαναστασίου Μαρία και είμαι φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Ασχολούμαι με την ψυχολογία, εξαιτίας της ιδιαίτερα διάχυτης και αναβλύζουσας τρυφερότητας, ευαισθησίας και εγκαρδιοσύνης που με διακατέχει, φροντίζοντας πάντα για την τροφή τους, για τη ζωή και την ύπαρξη, οποιασδήποτε μορφής. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η επικοινωνία που τις δένει ή τις λύνει, τα φανερωμένα και τ ́αφανέρωτα με απασχολούν, μ' εξεγείρουν και με τοποθετούν σε έντονη θέση παρατηρητή και σκεπτικιστή απ ́ όσο με θυμάμαι. Είμαι αρκετά αναλυτική, προβληματίζομαι σφαιρικά και επίμονα κι ας φτάνω σε αδιέξοδα ή φαύλους κύκλους. Κάποιες φορές η αλήθεια είναι πως αυτό με φοβίζει και κάποιες άλλες όχι. Τρέφω βαθύ σεβασμό, αγάπη και πάθος για την λογοτεχνία, με την κυριολεκτική της ετυμολογία. Οδηγούμαι στη γραπτή έκφραση κατόπιν ανάγκης και πηγαιότητας. Εξομολόγηση σημαντική για εμένα είναι η ελπίδα μου και αυτό το οποίο θέλω πιο πολύ είναι να προσφέρω στον κόσμο αυτόν, που έχω την ευλογία να βρίσκομαι και τον ευγνωμονώ: ν' αγαπηθούν, όπως πρέπει, μία μέρα όλοι οι άνθρωποι.
Μαρία Χατζηαναστασίου
- γράφει για το Artcore
