Λόγος + Τέχνη

— Ναι, Ντοροτέα. Με σκότωσαν τα μουρμουρητά. Αν και είχα αφήσει πίσω μου τον φόβο. Εκείνος όμως θέριευε μέχρι που πια ήμουν ανίκανος να τον αντέξω. Κι όταν πια βρέθηκα αντιμέτωπος με τα μουρμουρητά, λύγισα. 
Έφτασα στην πλατεία, έχεις δίκιο. Μ’ έφερε ως εκεί ο αναβρασμός του κόσμου και πίστεψα πως πράγματι υπήρχε κόσμος. Εγώ δεν ήμουν τόσο στα καλά μου∙ θυμάμαι ότι ήρθα βρίσκοντας στήριγμα στους τοίχους, σαν να περπατούσα με τα χέρια. Κι από τους τοίχους έμοιαζαν να σταλάζουν τα μουρμουρητά, λες και περνούσαν μέσα από ρωγμές και χαραμάδες. Τα άκουγα. […] κρύωνα. […]
— Καλύτερα να μην είχες φύγει από τον τόπο σου. Τι ήρθες να κάνεις εδώ;
— Αυτό σ’ το είπα ήδη απ’ την αρχή. Ήρθα να βρω τον Πέδρο Πάραμο, που απ’ ό,τι φαίνεται είναι ο πατέρας μου. Μ’ έφερε η αυταπάτη.
— Η αυταπάτη; Αυτό πληρώνεται ακριβά. Εγώ το πλήρωσα ζώντας περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε. Αυτό ήταν το τίμημα που πλήρωσα για να βρω τον γιο μου, που ήταν μονάχα, για να μιλήσω ειλικρινά, μία ακόμα αυταπάτη∙ γιατί ποτέ μου δεν απέκτησα κανένα γιο. Τώρα που είμαι νεκρή, μου δόθηκε ο χρόνος να σκεφτώ και να τα καταλάβω όλα. […] ποτέ μου δεν απέκτησα κανένα γιο. Το έμαθα πολύ αργά, όταν το σώμα μου είχε σουρώσει, όταν η ραχοκοκαλιά μου βγήκε πάνω απ’ το κεφάλι μου, όταν πια ήταν αδύνατο να περπατήσω. […] «Κανείς δεν θα νοιαστεί για μένα» σκέφτηκα. Είμαι κάτι που δεν αποτελεί εμπόδιο για κανέναν. Να, βλέπεις, ούτε καν έκλεψα τον χώρο σου μέσα στη γη. Με θάψανε στο ίδιο σου το μνήμα και χώρεσα μια χαρά στο άνοιγμα της αγκαλιάς σου. Εδώ, σ’ ετούτη τη γωνιά που μ’ έχεις τώρα. Μόνο που σκέφτομαι καμιά φορά πως θα ‘πρεπε εγώ να έχω αγκαλιάσει εσένα. Ακούς; Εκεί έξω βρέχει. Δεν τον αισθάνεσαι τον χτύπο της βροχής; 
— Νιώθω σαν κάποιος να περπατάει από πάνω μας.
— Ξέχασε πια τους φόβους. Κανένας δεν μπορεί πια να σε φοβίσει. Και κοίτα να σκέφτεσαι πράγματα ευχάριστα γιατί θα μείνουμε πολύ καιρό θαμμένοι. 

~ H φωτογραφία είναι του Juan Rulfo.