Auditorium

Το σχέδιο φάνηκε να αποδίδει. Το βίαιο σκαμπανέβασμα όμως είναι συνυφασμένο με τη ζωή την ίδια και τίποτα δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα. Τι πήγε στραβά;

Στην αρχή, τίποτα. Είναι γνωστό ότι το “Thriller” έσωσε τη μουσική βιομηχανία, άνοιξε την πόρτα στους μαύρους καλλιτέχνες ώστε να προβάλλονται στο MTV, παρακάμπτοντας τον σιωπηρό αποκλεισμό τους και για τα επόμενα 15 χρόνια όλα πήγαιναν ρολόι.

Η επιρροή της soul εξαφανίστηκε με τη στρατιά των white boy bands που «ξεγέννησαν» οι New Kids On The Block το 1994 και επισήμως ενθρόνισαν οι N’ Sync και οι Backstreet Boys τέσσερα χρόνια αργότερα. Μικρό το κακό βέβαια, η αποδοχή και οι πωλήσεις μετρούνταν με το τηλεσκόπιο και οι ουρές των αλαλαζόντων εφήβων έξω από καταστήματα δίσκων και συναυλιακούς χώρους δεν έδιναν σε κανέναν λόγο να ανησυχεί.

Κανείς δεν έδωσε σημασία στη φθίνουσα καλλιτεχνική ιντελιγκέντσια μιας ολόκληρης γενιάς. Και γιατί να το κάνει άλλωστε, όταν δεν του μένει χρόνος από το μέτρημα του χρήματος;

Ακούγεται αστείο να μιλάμε για διανόηση μέσα σε μια κουλτούρα πόζας, μόδας και εύκολης μελωδίας, είναι όμως πάντα το επίπεδο της λαϊκής τέχνης που χαρακτηρίζει μια εποχή, ή μια γενιά και πάντα εκεί μπορείς να διαβάσεις το μέλλον.

Και στην pop μουσική, αυτό ήρθε με τη μορφή ενός σέξι (σχεδόν) ανήλικου.

Με την αυγή της νέας χιλιετίας, το πρότυπο του pop καλλιτέχνη άλλαξε. Είχε έρθει η ώρα για μικροσκοπικά, δροσερά κοριτσόπουλα με ελάχιστα ρούχα που αναδεικνύουν καμπύλες, γλυκές φωνούλες με υποψία sex appeal και αισθησιακές χορευτικές ρουτίνες.

Britney Spears και Christina Aguilera οδηγούσαν το κίνημα σαν σέξι μηχανοδηγοί και εφόσον μπήκαμε σε αυτήν την τροχιά, το πράγμα μόνο προς τα κάτω θα μπορούσε να πάει. Δεν είναι η σεμνοτυφία το θέμα μας εδώ, πρέπει να είναι κάποιος τρελός για να μην απολαμβάνει τη νέα μορφή των μουσικών videos. Είναι το που οδηγεί αυτή η αλλαγή.

Από τότε και για μια γεμάτη δεκαετία, η δημοφιλής μουσική είναι ένα βήμα μακριά από την πορνογραφία, οι σέξι τραγουδίστριες είναι αμέτρητες, οι hot άντρες (gay και μη) είναι απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε παραγωγό και χωρίς καμία αμφιβολία, περισσότερο δούλευαν για τη δημιουργία βίντεο, παρά για να γράψουν τα τραγούδια.

Αναπόφευκτο αποτέλεσμα, να φτάσει όλη αυτή η τάση στο καλλιτεχνικό της τέλμα και να έχεις μια ολόκληρη απερχόμενη γενιά νέων που αδιαφορεί για τη μουσική σαν ακουστική τέχνη και μια επερχόμενη γενιά παιδιών, που βλέπει όλη αυτή την εικόνα με βδελυγμία.

Με την πρώτη ματιά, φαίνεται να έχουμε έναν αδιαπέραστο τοίχο μπροστά μας.

Και τι είναι αυτό που πάντα, μα πάντα σώζει τον άνθρωπο από τα αδιέξοδα; Η τέχνη, μάλιστα.

Η αναπάντεχη στροφή του τίτλου αναφέρεται σε αυτό που συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια στην pop μουσική σκηνή, όπου μη έχοντας δείξει δείγματα αρτίστικης οπτικής για 25 χρόνια περίπου, «γύρισε» την ψυχοσύνθεσή της προς τα μέσα και άλλαξαν όλα όσα ξέραμε για αυτή.

Downtempo ρυθμοί, σκοτεινή στιχουργική, δουλεμένο image, ματιές με νόημα, εμφανής σοβαρότητα, εσωτερική κατάβαση και ω του θαύματος, εμπορική επιτυχία.

Εννιά στους δέκα δίσκους που άφησαν το σημάδι τους αυτήν την τελευταία περίοδο είναι φτιαγμένοι με αυτό το νέο μοντέλο, μακριά από τις άρρωστες βιομηχανικές πρακτικές του παρελθόντος.

Taylor Swift, Florence And The Machine, Lorde, London Grammar, Laura Marling, Bruno Mars, Ellie Goulding, Bastille, Lana Del Rey, Lilly Allen, Imagine Dragons, Adele, Janelle Monae, Mumford And Sons, Calvin Harris και ένα σωρό άλλοι είναι οι νέοι πρωταγωνιστές που πάντα άλλωστε είχε η pop μουσική, με τη διαφορά ότι «φέρνουν» πιο κοντά στο άρωμα της Tori Amos, παρά στο string της Britney Spears.

Το ταλέντο είναι εδώ, οι χαρούμενες φάτσες επίσης, οι μπαλάντες και τα χορευτικά hits, οι μεγάλες φωνές και το hip hop και γενικότερα, όταν η αυξημένη καλλιτεχνική ευαισθησία ξαναγίνεται mainstream, ποιος μπορεί να είναι απαισιόδοξος;