Πώς έμαθα ξανά πως αυτό που μετράει είναι μόνο η αγάπη
Με λίγα λόγια το έργο: Καλοκαίρι του 1965, σε κάποιο νησί της Νέας Αγγλίας, δύο 12χρονα ιδιόρρυθμα παιδιά ερωτεύονται και το σκάνε μαζί στην άγρια φύση. Σύσσωμες οι αρχές του νησιού τους κυνηγάνε, καθώς μια σκοτεινή καταιγίδα ξεσπάει, σηματοδοτώντας τη σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων της φύσης και του αγνού έρωτα.
Η 7η μεγάλου μήκους ταινία του αγαπημένου, στο ελληνικό κοινό, σκηνοθέτη Wes Anderson άνοιξε το 67ο φεστιβάλ Καννών, ζεσταίνοντας τις καρδιές ακόμη και των πιο κυνικών σινεφίλ! Το «Moonrise Kingdom» διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το ιδιόμορφο σινεμά του Anderson (“Rushmore”, “The Royal Tenembaums”, “The Life Aquatic with Steve Zissou”, “The Darjeeling Limited”): ρετρό σινεφιλική αισθητική, ιδιοσυγκρασιακοί χαρακτήρες, μελετημένα κάδρα απόλυτης συμμετρίας, σουρεάλ καταστάσεις, απίθανα ψαγμένο soundtrack, μια παλέτα πανέμορφων χρωματικών συνδυασμών, μια αίσθηση ρομαντισμού και βαθιάς μελαγχολίας μαζί και μπόλικη αγάπη για τη νουβέλ βαγκ. Εδώ προσθέτει επίσης πολύ χιούμορ – σίγουρα η πιο αστεία του ταινία μέχρις στιγμής-, έναν παραμυθένιο νατουραλισμό που συνδράμει στην αφύπνιση των καταπιεσμένων συναισθημάτων των ηρώων και μια σημαντική αντίστιξη μεταξύ του κόσμου των παιδιών και εκείνου των ενηλίκων. Ο πρώτος βασίζεται στην αθωότητα και την αλήθεια, ενώ ο δεύτερος στη σοβαρότητα και την καταπίεση. Ενήλικες, βαθειά τραυματισμένοι και μονίμως θλιμμένοι, προσπαθούν να αντιδρούν με αυστηρότητα και αξιοπρέπεια και καταλήγουν να συμπεριφέρονται ανώριμα και σαχλά. Έρχονται τα παιδιά για να τους αποδείξουν πώς πρέπει να ζουν και να υπακούουν σε αυτό που τους λέει η καρδιά τους. Η αγάπη, στην αγνή και αθώα μορφή της, είναι αυτή που νικάει τα πάντα ανοίγοντας την πόρτα σε ένα κόσμο γεμάτο μαγεία, που επαναφέρει την ελπίδα και τη χαμένη μας ανθρωπιά.
Ένα φανταστικό επιτελείο ηθοποιών (Edward Norton, Frances Mcdormand, Bruce Willis, Tilda Swinton, Bill Murray) φωτίζει τους συχνά καρικατουρίστικους χαρακτήρες του παραμυθένιου σύμπαντος του Αnderson με απρόσμενο κέφι. Ναι, σίγουρα δεν είναι το καλύτερο φιλμ του σκηνοθέτη, σεναριακά, τουλάχιστον, κάποιοι χαρακτήρες θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερο βάθος και το πρώτο μέρος είναι ίσως πιο παιδικό από όσο θα θέλαμε. Αλλά το μήνυμά του είναι τόσο ανθρώπινο και ουσιαστικό, που καταφέρνει να αγγίξει και τους πιο δύσπιστους. Μια βαθιά αίσθηση αθωότητας και καλής θέλησης αγκαλιάζει όλο το φιλμ. Το λάτρεψα από τα εναρκτήρια κάδρα και γίνεται μόνο καλύτερο στη συνέχεια.
Ο Wes Anderson μας φωνάζει, πως αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αγάπη και εμείς τον πιστεύουμε απόλυτα. Με αυτό το μήνυμα εγκαινιάζω τη στήλη αυτή και υποκλίνομαι στο μάγο του σινεμά που μόλις, και απόλυτα δίκαια, τσίμπησε και υποψηφιότητα στα επερχόμενα Όσκαρ για το πρωτότυπο αυτό σενάριο που έχει γράψει παρέα με τον Ρόμαν Κόππολα!
Και μην ξεχνάτε. Το θέμα είναι να υπάρχουν στιγμές, οικογένεια και αγάπη… αυτά θα μας σώσουν. Τα λέμε την άλλη Πέμπτη!
