Βιβλιοθήκη

Η πόλη παραμένει γεμάτη κολασμένες ψυχές που διαβαίνουν λεωφόρους, που προχωρούν την ζωή τους ένα βήμα και έπειτα πέφτουν ξανά σε  λάθη, που χάνουν και κερδίζουν την ζωή τους και ίσως κάποτε το κουράγιο τους στερεύει και μεμιάς προσαρμόζονται στις συνθήκες που μεταβάλλονται και δίνουν τον ρυθμό στην ζωή. Αυτή  προχωρεί ερήμην των ονείρων, των στόχων και της ίδιας  μας της θέλησης.

Και αν θέλετε πραγματικά να μάθετε αν τάχα όλα αυτά είναι αληθινά, τότε μπορείτε να ρωτήσετε τον Ιγνάτιο Καραθοδωρή, που έχασε τα πάντα με έναν δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Για αυτόν μιλά το πρώτο  μυθιστόρημα του Άρη Αλεξανδρή που φθάνει στα ράφια των βιβλιοπωλείων από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. «Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα» με επιτηδευμένα κακογραμμένους χαρακτήρες, όπως σκαλίσματα στις πέτρες και ένα μισοτελειωμένο πρόσωπο στο εξώφυλλο που μάλλον βεβαιώνει την διάθεση του Άρη Αλεξανδρή να δώσει μια σαφή εικόνα αυτού του κόσμου που προχωρεί μες στον χρόνο με τις ατέλειες, με τις μικρές και αθεράπευτες μελωδίες που αφήνει το πέρασμά μας. Η τραγική επίγνωση και η απλούστευση που γεννά ο χρόνος βρίσκουν τον τρόπο να χωρέσουν στις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος που σημαδεύεται από την αμεσότητα της ζωής, τον ρυθμό της που μεταγγίζεται στην γλώσσα του. Λένε πως εκείνο που έχει σημασία είναι πρώτα ο τρόπος που δοκιμάζουμε και αντιμετωπίζουμε την συγκυρία, τις μεταπτώσεις της καθημερινότητας, τις αναποδιές και τα γυρίσματα του καιρού. Και ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής, ο ήρωας του καινούριου μυθιστορήματος των εκδόσεων Μεταίχμιο που επιβεβαιώνουν για μια ακόμη φορά την προσήλωσή τους σε νέους δημιουργούς, ανοίγει δρόμους μέσα από την άρνηση, την άσχημη έκβαση, μέσα από τα πρόσωπα που διασταυρώνονται μαζί του.

Καθώς όλα τραβούν τον μοιραίο και κρίσιμο δρόμο τους, ο διόλου συναρπαστικός αυτός νέος που μαθαίνει κάθε μέρα κάτι περισσότερο από την ζωή που του προσφέρεται, φεύγει από την απομονωμένη, επαρχιακή του γενέτειρα για να σπουδάσει στην εξωτική Αθήνα που γρήγορα η γοητεία της εξατμίζεται. Άνθρωποι που γνωρίζει, πρόσωπα που έρχονται κοντά του και άλλα που χάνονται καθώς η ζωή ανοίγει δρόμους μες στις δεκαετίες, σκηνογραφίες που αγάπησε και άλλες που θα τον σημαδέψουν. Και στο φόντο τα εφόδια και τα βάρη που κουβαλά, όλα δανεικά από εκείνο τον διαχρονικό πυρήνα της οικογένειας που μονοπωλεί συνήθειες και μνήμες. Στις σελίδες του βιβλίου του Άρη Αλεξανδρή μπορεί κανείς να βρει ένα σύντομο και μικρό χρονικό σημαδεμένο από την πρακτική, λαϊκή σοφία που η εμπειρία προσφέρει στον Ιγνάτιο Καραθοδωρή. Και είναι μια αίσθηση μελαγχολίας και ένα συγκλονιστικό συναίσθημα μοναξιάς αυτό που πηγαίνει την ιστορία της καινούριας έκδοσης του Μεταιχμίου λίγο πιο πέρα, ώσπου ο ήρωας να βρει πια κάτι από τον εαυτό του. Αυτόν που μοιράζεται ανάμεσα στην μικρή του πολιτεία και μια μεγαλούπολη, κατάμεστη από την πιο εξωφρενική περιπτωσιολογία. Η γραφή του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα που με βεβαιότητα διαθέτει ήδη μια δική του, ξεχωριστή ταυτότητα, μοιάζει απλή, σαν μια αρχιτεκτονική γραμμή που αρητόρευτη και σεμνή, παραμένει πιστή στην ιστορία του Ιγνάτιου. Η Κομοτηνή, μια τρυφερή αφετηρία είναι εκείνη που γράφει τις πρώτες σελίδες του καινούριου μυθιστορήματος. Την συνέχεια αναλαμβάνουν μερικά θολά βιώματα, πρόσωπα που περνούν μέσα από την ιστορία σαν πνεύματα θεατρικά. Η μεγαλούπολη μοιάζει για τον Ιγνάτιο με ένα κοστούμι που επίμονα δοκιμάζει, με ένα μυθιστόρημα που στέκει από μόνο του εκεί έξω, ένα ολοζώντανο μυθιστόρημα καμωμένο από κεφάλαια και δάκρυα, μοναξιές, ειδύλλια, γέλια και μικρές ή μεγάλες επιστροφές.

Θα πρέπει κανείς να προσέξει καλά το πρόσωπο που φιλοτεχνεί ο Χρήστος Κωτσίνης, υπεύθυνος για το ξεχωριστό εξώφυλλο που προσθέτει στην ταυτότητα αυτού του ξεχωριστού βιβλίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ο Άρης Αλεξανδρής μοιάζει με αυτό το μισοσβησμένο προσωπείο που σημαίνει μια ζωή ανολοκλήρωτη ή πάλι τον εαυτό του που αφήνει σπαράγματα  στις σελίδες μιας απλής και καθημερινής ιστορίας. Στα χέρια του Άρη Αλεξανδρή όλα όσα εξελίσσονται σε αυτό το μυθιστόρημα παραμένουν ανθρώπινα, δίχως ίχνος λογοτεχνικότητας, διδακτισμού ή εξωραϊσμού. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου η ζωή μοιάζει προδιαγεγραμμένη, σαν εκείνη την χρόνια νόσο που δεν θεραπεύεται ποτέ και διαρκώς ανανεώνεται με την επανάληψη. Ο Άρης Αλεξανδρής γράφει για τον κόσμο που διαλύεται διαρκώς σε ένα πολύχρωμο πλήθος, ολότελα αδιάφορος, σχεδόν αυτιστικός, πάντα με τους σκουριασμένους του τρόπους και έναν άγριο πυρετό.

Ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής γνωρίζει από την αρχή αυτόν εδώ τον κόσμο. Η φαντασία που σμίγει με την πραγματικότητα εξακολουθεί να λειτουργεί δίχως συνείδηση και χρειάζεται μονάχα η ξεχωριστή και απλή γραφή την ίδια στιγμή του νεαρού δημιουργού για να φανερωθούν οι εσωτερικές σχέσεις που διατηρούν τα πράγματα και τα πρόσωπα με τον εαυτό μας.

Στις σελίδες των μυθιστορημάτων μπορεί να βρει κανείς ψήγματα ποίησης. Σκηνές και διατυπώσεις που μαρτυρούν μια άλλη μετάφραση του κόσμου. Λαμβάνοντας υπόψη λοιπόν πως η ποίηση στοχεύει στην αλήθεια και πως ποτέ δεν είναι εξαρτημένη από εξωτερικές μαρτυρίες, το μυθιστόρημα των εκδόσεων Μεταίχμιο «Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα» επαληθεύει πως σκοπός του Άρη Αλεξανδρή δεν ήταν παρά να αποδώσει αυτήν την βιωματική – κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει – μαρτυρία της ζωής που μας εκπλήσσει και κάθε τόσο ορίζει μονάχη της το αληθινό της πρόσωπο, το δικό της πάθος, αυτό που κάνει τα πράγματα να προχωρούν μες στην εξωφρενική δίνη τους. Λένε πως κάθε έργο θα πρέπει να κρίνεται με τους δικούς του όρους, τον δικό του μικρόκοσμο και αρκεί μια ματιά στις σελίδες της έκδοσης για να βεβαιώσει κανείς πως ο Πειραιώτης Άρης Αλεξανδρής ακολουθεί την γλαφυρότητα που του επιβάλλει η ίδια του η ιστορία. Αρκεί μια ματιά στο επιδέξιο μοντάζ της ζωής που μας παρέχει απλόχερα αυτό το μυθιστόρημα για να εκτιμήσει κανείς μια ιστορία  που απόψε αναρωτιέται «Πώς ο Ιγνάτιος Καραθοδωρής έχασε τα πάντα», από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.