Πόσα χρωστάει το rock ‘n’ roll στους Bring Me The Horizon επιτέλους;
Αν όλα πάνε όπως προβλέπεται, μεγάλο τμήμα επίδοξων αναγνωστών έχει ήδη κλικάρει μακριά από αυτή τη σελίδα έχοντας συνδυάσει τις λέξεις Bring Me The Horizon του τίτλου με την τελευταία πρόταση της εισαγωγής. Οι υπόλοιποι γενναίοι που έχετε μείνει μέχρι εδώ καθίστε αναπαυτικά, και πάμε να βουτήξουμε στη μουσική του σήμερα.
Οι Bring Me The Horizon εκ του Sheffield της Μεγάλης Βρετανίας είναι μάλλον νέο συγκρότημα. Είναι τόσο νέο που πήραν το όνομά τους από την τελευταία ατάκα του Captain Jack Sparrow στην πρώτη ταινία των Πειρατών της Καραϊβικής. Αν αυτό μας φαίνεται πρόσφατο, πολύ κακώς. Θα πρέπει να αναθεωρήσουμε, καθώς η εν λόγω ταινία προβλήθηκε το 2003, οι ήρωες μας σχηματίστηκαν το 2004, και αυτό σημαίνει ότι έχουν ήδη μια καριέρα 13 ετών στην πλάτη τους.
Στα συνηθισμένα βαρετά κείμενα μουσικών αφιερωμάτων, αυτό είναι το σημείο όπου αραδιάζονται χρονιές και γεγονότα αντιγραμμένα από τη Wikipedia. Όποιος καίγεται για στείρα παράθεση θα βρει την ευτυχία ακριβώς εδώ: εμείς όμως έχουμε σοβαρότερη δουλειά να κάνουμε. Πέρα από το τι έχουν κάνει οι BMTH (έτσι τους λένε οι φανς, έτσι θα παριστάνουμε τους νέους κι εμείς) στη ζωή τους, θεωρώ σημαντικότερο το τι σημαίνουν για τις ζωές κάποιων άλλων. Μακριά από αντικειμενικότητες και μουσικά γούστα, ας πέσουμε σε μια θάλασσα σημειολογίας, η οποία δεν έχει αγγίξει τους σιτεμένους rock fans σαν του λόγου μου.
Για όσους δεν έχουν γνώση περί τούτων των ομορφονιών, δύο πράγματα πρέπει να ξέρουν. Ότι παίζουν ένα πρωτοποριακό alternative/heavy/electro/core με ολίγη από metal, και ότι κάθε μέρα της ύπαρξής τους τρώνε μίσος από ένα στρατό haters.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι τόσο κακοί και ατάλαντοι; Εδώ μπαίνουμε στο πεδίο της υποκειμενικότητας, οπότε ό,τι και να πω εγώ δεν έχει και τόση σημασία. Αν ρωτάτε εμένα, όχι δεν είναι καθόλου κακοί. Πιστεύω ότι η αμαρτία τους είναι ότι δεν σέβονται τους metal κανόνες, έχουν αυτό το βρετανικό attitude του δε-με-αγγίζει-τίποτα, ότι ο Oli Sykes είναι ομορφόπαιδο και, πάνω από όλα, ότι τα κορίτσια τούς ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ. Για τον άτεγκτο metal κόσμο, ειδικά το τελευταίο είναι πραγματικά ασυγχώρητο.
Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τόσο τους losers hard rockers όσο και τις έφηβες που κολλάνε posters στον τοίχο τους, είπαμε τα προσωπικά γουστα δεν μας ενδιαφέρουν σήμερα. Οι Bring Me The Horizon με συγκινούν βαθιά κάθε φορά που βιώνω το περιβάλλον τους, επειδη είναι ένα λαμπερό όχημα για νέα παιδιά να βρουν τον δικό τους δρόμο μέσα στο rock ‘n’ roll. Είναι νέοι, είναι φουριόζοι, έχουν καντάρια αυτοπεποίθησης, χαράζουν την πορεία τους και σε παίρνουν μαζί τους.
Στο τέλος της περσινής χρονιάς, το Teenage Cancer Trust, μια οργάνωση που εδρεύει στο Ηνωμένο Βασίλειο με σκοπό την παροχή φροντίδας σε καρκινοπαθείς ηλικίας 13-24, διοργάνωσε (κατά την προσφιλή του συνήθεια) μια συναυλία στο Royal Albert Hall, όπου οι BMTH πλαισιώθηκαν από μια 50μελή ορχήστρα και χορωδία και παρουσίασαν εμπλουτισμένες εκδοχές των κομματιών τους, σε μια sold out εμφάνιση που διατέθηκε και για online αγορά με όλα τα έσοδα να πηγαίνουν στο εν λόγω ίδρυμα. (Ορίστε, γίναμε και λίγο wikipedia.)
Πέραν του κοινωφελούς της κίνησης, μου είναι αδύνατον να δω οποιοδήποτε κλιπ από εκείνη τη βραδιά χωρίς να συγκινηθώ. Σκέψου το λίγο.
Είσαι 14 χρονών, έχεις βρει σε μια μπάντα κάτι που σου αρέσει πολύ, βλέπεις από τον περίγυρό σου των μεγαλυτέρων μόνο χλεύη, εσύ φυσικά επιμένεις καθώς είναι η φωνή της δικής σου γενιάς, βρίσκεις την ευκαιρία να τους δεις σε μια από τις πιο αξιοσέβαστες σκηνές του πλανήτη όπως το Royal Albert Hall, μαζί με μια cool ορχήστρα επίσης νέων και, μέσα από όλο αυτό το βράδυ, φτιάχνεις τη δική σου τεράστια στιγμή. Είναι η καλύτερη νύχτα της ζωής σου, που θα θυμάσαι για πάντα, που θα συγκρίνεις οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα με αυτό και πάντα θα κερδίζει, είναι μια από εκείνες τις αναμνήσεις που δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ.
Και οι Bring Me The Horizon έχουν φτιάξει πολλές τέτοιες, για πολύ κόσμο που νιώθω ότι ανήκει στην ίδια φυλή με μένα. Ακόμα κι αν δεν κουνάει τη δική μου ψυχή τόσο, θυμάμαι τις δικές μου αντίστοιχες στιγμές και ξέρω ΑΚΡΙΒΩΣ πόσο ανίκητα αισθάνονται αυτά τα παιδιά κάθε φορά που τραγουδούν “Can you tell by the look in our eyes, we're going nowhere” στο παρακάτω κλιπ του “Shadow Moses” και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι το rock ‘n’ roll ανανεώνει τη δόξα του στο 3'17'', όπου το “This is Sempiternal!” σείει τους τοίχους της αίθουσας.
Σας ευχαριστώ κύριοι, από τα βάθη της καρδιάς μου!
