Πρόδωσες
Για σένα που τώρα βιώνεις το κενό. Για σένα που τώρα νιώθεις ξένος, παρείσακτος, ερημωμένος. Θα μιλήσω για σένα που τα ταλαιπωρημένα πλέον από τα πολλά λόγια σου χείλη ξεστομίζουν μόνο μία λέξη: «Πρόδωσα».
Η προδοσία σου ήταν η πτώση σου. Η πτώση του εαυτού σου από μια θέση που δεν σου έδωσε κανένας άλλος παρά ο ίδιος σου ο εαυτός. Έγινες φίλος με την υποκρισία, την ψευτιά, την αδυναμία που τόσο μισούσες.
Τώρα ψάχνεις να βρεις την αρχή. Ανακαλείς αναμνήσεις. Προσπαθείς να βρεις ποιος δεν τήρησε τις υποσχέσεις. Ποιος δεν σεβάστηκε. Και καταλήγεις σε σενα. Προδόθηκες από τα ίδια σου τα λόγια, τις ίδιες σου τις αδυναμίες που τόσο πάλευες να κρύψεις.
Και δεν σου αρέσει πλέον το πρόσωπό σου. Θέλεις να το αλλάξεις.
Και δεν σου αρέσουν πλέον τα ρούχα σου. Σε πνίγουν.
Και το άρωμα σου μυρίζει ψευτιά. Δεν μπορείς να αναπνεύσεις.
Και τα πόστερ στον τοίχο σου φωτογραφίζουν το παρελθόν σου. Τα ξηλώνεις όλα. Τα πετάς.
Κολλάς τα χέρια σου στον τοίχο και ουρλιάζεις. Γιατί καταβάθως ξέρεις πως σε οδήγησαν εκεί. Ξέρεις πως δεν φταις. Ξέρεις πως δεν είσαι έτσι.
Βάζεις το κεφάλι σου ανάμεσα στα χέρια σου και κλαις. Και γελάς. Και κλαις περισσότερο και γελάς πιο δυνατά. Γιατί ξέρεις, ξέρεις πως δεν είσαι έτσι. Γιατί ξέρεις πως σε έχασαν.
Κάποια πράγματα πρέπει να χαλάσουν για να φτιάξουν. Αλλά εσύ δε θέλεις να τα φτιάξεις.
Μιλάω για σένα σα να μη θέλω να δω πως σε έχασα. Μα δεν θέλω. Σα να μη θέλω να δω πως προδόθηκα. Μα προδόθηκα. Και δεν σε συγχωρώ. Και ας μη το εννοώ. Και δεν μου λείπεις. Και ας λέω ψέματα. Γιατί «στην αγάπη αρχίζουμε απατώντας τον εαυτό μας. Αργότερα απατούμε τους άλλους» Oscar Wilde.
