Auditorium

Οι Baroness έχουν μια εμμονή με τα χρώματα έτσι, μετά το κόκκινο, το μπλε, το κίτρινο και το πράσινο, ήρθε η σειρά του μωβ.

Σε καθέναν από αυτούς τους δίσκους–χρώματα, οι Baroness έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα μουσικό κλίμα και ύφος σε συμφωνία με το βασικό χαρακτηριστικό του εκάστοτε χρώματος: η επιθετικότητα του “Red Album”, η ορμητικότητα του “Blue Record”, η ζεστασιά και ηρεμία του “Yellow and Green”. Αν θέλαμε να περιγράψουμε με μια μόνο λέξη το “Purple”, το φαβορί για την επιλογή θα ήταν η “ωριμότητα”.

Το “Purple” σηματοδοτεί ένα σημαντικό σημείο αναφοράς στην πορεία των Baroness, καθώς είναι η πρώτη τους δουλειά μετά το σοβαρό ατύχημα που είχαν το 2012 στην Αγγλία, και στο οποίο δεν τραυματίστηκαν μόνο τρία από τα μέλη τους, αλλά και το ίδιο το συγκρότημα στο σύνολό του, με τις αποχωρήσεις των Allen Blickle και Matt Maggioni λίγο καιρό μετά. Όμως δεν το έβαλαν κάτω και από τον Απρίλιο του 2013, οι αναδιαμορφωμένοι και ανανεωμένοι πλέον Baroness, με τον Nick Jost στο μπάσο και τον Sebastian Thomson στα τύμπανα, άρχισαν να δραστηριοποιούνται και πάλι δυναμικά.

Οι Baroness στο “Purple” συνεχίζουν σε γενικές γραμμές την εμπορική κατεύθυνση που είχαν ακολουθήσει στο “Yellow and Green”, όμως με πολύ πιο συγκεκριμένο τρόπο, κατασταλάζοντας και ενσωματώνοντας σωστά όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη μουσική τους από τα πρώτα τους κιόλας βήματα. To “Purple” είναι ένα πετυχημένο, σφιχτοδεμένο μείγμα παλιών και νέων Baroness, σύγχρονου και ρετρό στυλ, με ζωηρές πινελιές από “Red Album” και “Blue Record” –εξάλλου το μωβ δεν είναι τίποτε άλλο από κόκκινο και μπλε στις σωστές αναλογίες, σωστά; «Κολλητικές» μελωδίες, δυνατές κιθάρες, τεχνικά παιξίματα και πιασάρικα ρεφραίν πλαισιώνουν έναν εμπευσμένο και μεστό δίσκο, με άποψη και βάθος.

Οι κομματάρες είναι πολλές και δεν έχει νόημα να τις αναφέρω μια-μια˙ αξίζει όμως να σταθώ λίγο στο “Chlorine and Wine“, ένα τραγούδι-έπος, χαρακτηριστικό παράδειγμα του πλούτου και του μεγαλείου –ηχητικού και συναισθηματικού– του “Purple”: η αργή μετάβαση από το μελαγχολικό κλίμα στην αρχή του τραγουδιού, στο αισιόδοξο, σχεδόν πανηγυρικό τέλος του, καθηλώνει και συγκινεί τον ακροατή αποκαλύπτοντάς του κάποια προσωπικά βιώματα της μπάντας από το ατύχημα του 2012. 

Το φανταστικό artwork –που στις δουλειές των Baroness έχει πάντα εξέχοντα ρόλο–, υπογράφει και πάλι ο frontman και ιθύνων νους του συγκροτήματος, John Baizley, με τη βοήθεια του Marald van Haasteren.

Οι Baroness, με το “Purple”, δείχνουν πως έχουν περιθώρια να φτάσουν ακόμα ψηλότερα, καταφέρνοντας –ακριβώς πάνω στην εκπνοή του 2015– να μας δώσουν έναν ειλικρινή, αυθεντικό κι επιβλητικό rock δίσκο, μετριάζοντας κάπως την πικρή γεύση που μας άφησε η χρονιά που μόλις έφυγε. Ευτυχώς για μας, υπάρχουν ακόμα άφθονα χρώματα για να ντυθεί η εκκεντρική κι αγαπητή μας Βαρόνη…