Auditorium

Πόσο μπροστά ήταν εκείνος ο ήχος! Ακούγοντας λοιπόν, το πρώτο τραγούδι του “Kid A” με τον τίτλο “Everything In Its Right Place” αναρωτιέσαι που εξαφανίστηκαν οι κιθάρες! Μα δεν είναι ροκ γκρουπ αυτό; Πού είναι η ένταση; Πού είναι η δύναμη; Κι όμως, η ένταση στη μουσική δεν έχει να κάνει απαραίτητα με το πόσο σκληρές κιθάρες ή δυνατά τύμπανα έχει ένα τραγούδι. Στο “How To Disappear Completely” εξαιρετικός ο στίχος “I’m not here, this isn’t happening”, αλλά και όλη η ατμόσφαιρα του τραγουδιού. Και για να μη νομίσει κανείς ότι μιλάμε για άλλο γκρουπ, έρχεται το “Optimistic” να επιβεβαιώσει ότι πρόκειται για τους Radiohead. Ναι, κιθάρες αλλά όχι συνηθισμένες, γιατί τελικά αυτό καταφέρνουν να κάνουν οι Radiohead, να μην είναι συνηθισμένοι. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό στη μουσική κάποιες φορές. Η πρωτοτυπία στο μέτρο του δυνατού είναι το κλειδί για να τραβήξει ένας ήχος την προσοχή των εκπαιδευμένων, και όχι μόνο, αυτιών. Στο “Kid A” βρίσκει κανείς πνευστά, έγχορδα και αναλογικά συνθεσάιζερ, εκτός φυσικά από τα επιλεγμένα drums και τις κιθάρες εκεί που χρειάζεται. Ειδικά η χρήση των ηλεκτρονικών ήχων γίνεται με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ο David Sylvian, ο Brian Eno, αλλά και όλη η παρέα αυτών των avant garde καλλιτεχνών των τελευταίων 40 ετών θα αισθάνεται ότι βρίσκει εδώ τους άξιους συνεχιστές της μέσω ενός δίσκου που δε μπορεί με τίποτα να χαρακτηριστεί εύκολος στο άκουσμα. Το “Kid A” είναι ένας δίσκος για εσωτερική αναζήτηση και ψυχική ενδοσκόπηση.

Το 2001 το συγκρότημα κάνει μια περίεργη κίνηση και πριν περάσει καν χρόνος από τον προηγούμενο, κυκλοφορεί τον επόμενο δίσκο με τίτλο “Amnesiac”. Στο πρώτο άκουσμα έρχεται να επιβεβαιωθεί το γεγονός ότι ο δίσκος αυτός αποτελείται από υλικό που είχε ηχογραφηθεί την ίδια περίοδο με το “Kid A”. Ηλεκτρονικός ήχος από το πρώτο τραγούδι, ενώ το δεύτερο με τίτλο “Pyramid Song” έρχεται να μας μπερδέψει με το ρυθμό του. Εξαιρετικό πιάνο και φωνή σε πρώτο πλάνο, εμπνευσμένη σύνθεση. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο “You And Whose Army?” που ξεκινά σαν μια μπαλάντα παλαιάς κοπής με λυπητερά φωνητικά, μέχρι να γίνει το ξέσπασμα στην πορεία του κομματιού. Λίγο πιο κάτω το...χιτ του δίσκου να το πούμε; Το εξαιρετικό “Knives Out” πάλι με μελαγχολικά στοιχεία. Στο τέλος του δίσκου συναντάμε το “Life In A Glass House” με εξαιρετική ενορχήστρωση πνευστών! Να σημειωθεί ότι το “Amnesiac” κυκλοφόρησε σε μια εξαιρετική limited edition έκδοση με βιβλίο, η οποία και πήρε τις καλύτερες κριτικές μαζί με το δίσκο.

Οι Radiohead μετά από αυτούς του δύο δίσκους συνέχισαν σχεδόν στο ίδιο μοτίβο στις επόμενες τους δουλειές, ηχογραφώντας δίσκους και συνδυάζοντας στοιχεία του “Ok Computer” και των “Kid A” και “Amneciac”, αλλά βέβαια αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για ένα επόμενο άρθρο. Το σημαντικό είναι ότι παρόλο το προσωπικό γούστο του καθενός, έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση συγκροτήματος, που τόλμησε να βγει από τα όρια που το ίδιο είχε θέσει και να φτιάξει κάτι τελείως νέο και φρέσκο.