Room, του Lenny Abrahamson
Η πραγματικότητα του μικρού Jack είναι οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου που ζει από τη μέρα που γεννήθηκε. Κάθε Κυριακή, κάποιος φέρνει σε εκείνον και τη μητέρα του διάφορα «δώρα». Ο φεγγίτης στο ταβάνι οδηγεί στο παράδεισο, αλλά δεν μπορούν να τον φτάσουν. Όλα μοιάζουν να κυλούν όπως πρέπει σε αυτό το μικρό σύμπαν του δωματίου, μέχρι που η “Ma” (Brie Larson) αποφασίζει να δείξει στο γιο της, τη δική της πραγματικότητα.
Προφανώς, το στόρι δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Η γυναίκα που έχει πέσει θύμα απαγωγής και εγκλεισμού, που γεννάει το παιδί του βιαστή της, έχει αποτελέσει τον πυρήνα του σεναρίου πολλών ταινιών. Και ναι, πρόκειται για μια αρρωστημένη και άδικη ιστορία, τι γίνεται όμως όταν η πραγματικότητα του πεντάχρονου Jack είναι αρκετή για να τον κάνει ευτυχισμένο; Μας ξεναγεί χαρούμενα στο δωμάτιο, κοιμάται με το φανταστικό του κατοικίδιο, καλημερίζει την ντουλάπα, τον νιπτήρα, το τραπέζι και όσο σοκαριστικό φαίνεται αυτό στα μάτια του θεατή τόσο φυσιολογικό φαίνεται στα μάτια του Jack. Και αυτή ακριβώς η διαφορετική προσέγγιση της πραγματικότητας μας κάνει να μιλάμε για μια ωραία ταινία. Αφήνοντας κατά μέρους τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση, ο μικρός ζει μια καθημερινότητα που μοιάζει φυσιολογική, σύμφωνα με την αντίληψη που έχει για τον κόσμο, χαρίζοντάς μας μια υπέροχη ερμηνεία της πραγματικότητας, όπως εκείνος τη βιώνει με την περιορισμένη παιδική οπτική του.
Το πρώτο μισό μέρος της ταινίας είναι εξαιρετικό. Ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα αίσθημα εγκλεισμού και κατ’ επέκταση ένα είδος ταύτισης του θεατή με τους ήρωες και τις προσπάθειες απόδρασής τους. Στο δεύτερο μισό, χάνεται κάπως ο ρυθμός, καθώς δεν τολμά να διεισδύσει στην ψυχολογία του «ελεύθερου» υποκειμένου και της απελπισίας του κι έτσι καταπιάνεται επιφανειακά με την προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Το σενάριο (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Emma Donoghue) είναι ενδιαφέρον και ιδιαίτερα εύστοχο στην εξιστόρηση της πραγματικότητας ενός παιδιού, που πρώτη φορά συναντάει τον έξω κόσμο και φυσικά ο μικρός Jacob Tremblay κλέβει τις εντυπώσεις, χωρίς όμως να επισκιάσει την Brie Larson σε έναν ρόλο που μάλλον σηματοδοτεί την αρχή μιας πολλά υποσχόμενης καριέρας.
Ο μονολεκτικός τίτλος δεν σταματάει να φέρνει βόλτες στο μυαλό μου. “Room” δεν είναι απλώς ένας χώρος. Ίσως το «Δωμάτιο» είναι ταυτόχρονα μια φυλακή και ένα καταφύγιο. Αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο μυαλό, πολλές φορές διεστραμμένο και άλλες δημιουργικό… την πραγματικότητα, συχνά διαστρεβλωμένη, χωρίς αυτό να την κάνει λιγότερο αληθινή. Όσο κι αν μισεί κανείς το «Δωμάτιο», πάντα θα επιστρέφει σε αυτό, ακόμα κι αν είναι για να πει αντίο.
Room, του Lenny Abrahamson
Διάρκεια: 118’
Είδος: Δράμα
