In a Cinemanner of Speaking

Ο Στίβεν Ντάλντρι έχει στο ενεργητικό του ένα σπάνιο κατόρθωμα. Όλες οι κινηματογραφικές ταινίες που έχει σκηνοθετήσει έχουν προταθεί είτε για Όσκαρ Σκηνοθεσίας είτε για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Λέτε να κάνει το 5/5; Πολύ αμφιβάλλουμε, αν και τα «Σκουπίδια» που γύρισε στις φαβέλες της Βραζιλίας διαθέτουν όλα εκείνα τα γνώριμα στοιχεία του σκηνοθετικού του βλέμματος. Τι δεν διαθέτουν; Την πολυπόθητη αίσθηση αυθεντικότητας. Σαν να νιώθει κανείς πως βλέπει κάτι ενδιαφέρον, αλλά χωρίς να υπάρχει η απαραίτητη διείσδυση και οξυδέρκεια. 

Κλασσικό σκηνικό που η μέρα των γενεθλίων σου πάει κατά διαόλου ενώ εσύ την περίμενες με περισσή ανυπομονησία (ήσουν 12 ακόμα, γι’ αυτό), κλασσική αμερικανική οικογένεια (μαμά, μπαμπάς, τρία ξανθά παιδιά), η σύζυγος του Benn Stiller (που χάθηκες βρε Jennifer; Ήταν στο σπίτι με τρία ξανθά παιδιά, ενώ ο Benn γύριζε αβέρτα τις ταινίες…), ο Steve Carrell να χαραμίζεται για πολλοστή φορά σε επιδερμική οικογενειακή κωμωδιούλα… Θα την δούμε όμως όσο και αν ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε.

Ο Pawel Pawlikowski άφησε πίσω του τη Βρετανία και το “My summer of love” και επέστρεψε στην Πολωνία και τη δεκαετία του ’60, δημιουργώντας ένα ασπρόμαυρο δράμα Γονταρικών, και όχι μόνο, αναφορών. Ασπρόμαυρο, όπως ασπρόμαυρες είναι και οι αναμνήσεις του Pawlikowski από την Πολωνία που εγκατέλειψε σε ηλικία 14 ετών, όπως ασπρόμαυρες είναι οι οικογενειακές φωτογραφίες που πήρε μαζί του φεύγοντας. Μια νεαρή μοναχή, η Ida, λίγο πριν δώσει τους τελικούς όρκους της, επισκέπτεται την οικογένειά της. Τότε είναι που κάποια τρομακτικά οικογενειακά μυστικά που χάνονται δύο δεκαετίες πίσω, στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αρχίζουν για πρώτη φορά να της αποκαλύπτονται.

Τραγική ειρωνία ο τίτλος μιας ταινίας που έμελε να προβληθεί στις αίθουσες μήνες μετά το θάνατο του Philip Seymour Hoffman. Αν και η ελληνική απόδοση του αγγλικού τίτλου “God’s pocket” είναι μάλλον ατυχής… Το φιλμ προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο μαύρο χιούμορ, το γκανγκερικό θρίλερ και το κοινωνικό δράμα, ενώ οι μελαγχολικοί χαρακτήρες του καταρρέουν λόγω οικογενειακών απώλειων και της αμείλικτης ρεαλιστικότητας της ζωής της «πιάτσας» σε ένα προάστιο της Philadelphia. Γίνονται βίαιοι, γίνονται αισχροί, γελούν, αλλά πικρά. Σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Pete Dexter, στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο John Slattery (από το “Mad Men”), στην οθόνη ο Philip Seymour Hoffman και ο John Turturro. Ένα άδοξο τέλος σε μια μεγαλειώδη κινηματογραφική πορεία…

Το πολύ-αναμενόμενο blockbuster του Κρίστοφερ Νόλαν. Πολλοί μίλησαν για μία modern age «Οδύσσεια του διαστήματος», για ένα υπαρξιακό αριστούργημα που θέτει τον κινηματογράφο σε μία νέα βάση. Αναμφίβολα, περιμένουμε να δούμε ένα σπάνιας οπτικής ομορφιάς θέαμα που εξαντλεί κάθε δυνατότητα που προσφέρει η τεχνολογία. Ταυτόχρονα, αδημονούμε να απολαύσουμε τον Μάθιου ΜακΚόναχι σε μία ακόμη σαρωτική ερμηνεία. Αν και για να πούμε την πάσα αλήθεια, νοσταλγούμε λίγο τις παλιές καλές άφραγκες ημέρες του Νόλαν, τις μέρες του “Following” και του “Memento”.

Οι αδερφοί Νταρντέν ξαναχτυπούν. Κάθε ταινία από τα δύο αδέρφια από το Βέλγιο (με δύο Χρυσούς Φοίνικες στο ενεργητικό τους, παρακαλώ) είναι γεγονός που χρήζει σημασίας και προσοχής. Γνώριμα νατουραλιστικά μονοπάτια, οξεία και τραχιά κινηματογραφική γραφή, αφτιασίδωτα πλάνα, προσεκτικά σουλουπωμένη «πραγματικότητα» που συναρπάζει. Αυτοί είναι οι αδερφοί Νταρντέν. Απομένει να φανεί, αν η επιλογή της σούπερ σταρ Μαριόν Κοτιγιάρ θα αποδειχθεί λίρα 100 ή παράτολμο και αταίριαστο διάβημα.

“Blue Ruins” είναι ο επίσημος τίτλος του θρίλερ του Jeremy Saulnier, που πέρασε από πυρός και σιδήρου μέχρι να βρει το δρόμο του ως τις κινηματογραφικές αίθουσες. Χρηματοδοτήθηκε από φίλους και γνωστούς, γυρίστηκε εν μέρει στο πατρικό σπίτι του Saulnier, αποτέλειωσε την ήδη σαραβαλιασμένη Pontiac των γονιών του, απορρίφθηκε από το Sundance Festival, για να κατορθώσει τελικώς να αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές στο Φεστιβάλ των Κανών και το βραβείο Fibresci της διεθνούς ένωσης κριτικών. Ένας άστεγος άνδρας με μελαχόλικη διάθεση (blue mood), ένα ανθρώπινο ερείπιο;, που ζει στο μπλε του αυτοκίνητο, φορώντας πάντα το ίδιο μπλε αντιανεμικό μπουφάν, ξεκινά ένα road trip μέχρι τις δυτικές ακτές του Ατλαντικού, που σκοπό έχει την εκδίκηση του ανθρώπου που δολοφόνησε τους γονείς του. Η προυπηρεσία του Saulnier σε σπλάτερ, ευτυχώς δεν τον οδήγησε σε υπερβολές, αλλά αντίθετα η χρήση της βίας και του αίματος εξυπηρετεί απόλυτα την οικονομία της αφήγησης. Στο make-up, o μακιγιέζ των ζόμπι από το Walking Dead!

Σατανικά επίκαιρη ταινία για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, ειδικά τώρα με τα σούρτα φέρτα της Αμάλ Αλαμουντίν στην Αθήνα. Αρκετά γυρίσματα έλαβαν χώρα πάνω στο βράχο της Ακρόπολης. Ο Γιώργος Χωραφάς, ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας, είχε μιλήσει για τη συμμετοχή του σε αυτή αλλά και για το ηθικό ζήτημα της επιστροφής των μαρμάρων, λίγους μήνες νωρίτερα σε συνέντευξη του στο Artcore. 

Περιμένουμε με αγωνία το αποτέλεσμα όλων αυτών των δράσεων που λαμβάνουν χώρα το διάστημα αυτό σχετικά με τη διεκδίκηση της επιστροφής των μαρμάρων.

Θυμάμαι που είχα πάει επίσκεψη στα Χανιά σε κάτι φίλους μου (25χρονους το σημειώνω) και είπαμε να πάμε σινεμά και είχανε φαγωθεί (οι 25χρονοι, το ξανασημειώνω) να δούμε το «Εγώ, ο Απαισιότατος, 2» . Εγώ έλεγα, που θα πάμε βρε παιδιά, μόνο πιτσιρίκια θα ‘ναι. Και μπαίνουμε στην αίθουσα και δεν υπάρχει ούτε ένα πιτσιρίκι αλλά σύσσωμο έχει καταφτάσει το μισό Πολυτεχνείο Κρήτης. Το είδαμε λοιπόν τον Απαισιότατο, σε 3d μάλιστα, και ναι μας άρεσε πολύ, τι θέλετε; Τα πιτσιρικουλίνια πρέπει να είναι πολύ χαρούμενα που οι αγαπημένοι τους πιγκουίνοι (Skipper, Kowalski, Rico and Private) μπλέκουν σε νέες κατασκοπευτικές περιπέτειες φέτος τον χειμώνα!

Έχω άλλη μία συγκλονιστική ιστορία, βγαλμένη από τη ζωή, να διηγηθώ σε σχέση με αυτήν την ταινία. Το «Αφεντικά για σκότωμα 1» το είδα στα Χανιά κι αυτό, σε μία αίθουσα με δέκα μόλις θεατές, δύο από τους οποίους (ο ένας ήταν ο φίλος μου) κοιμόντουσαν του καλού καιρού και μάλιστα ο φίλος μου μετά το διάλειμμα άρχισε να ροχαλίζει κιόλας. Στο τέλος της προβολής δεχόμουνα συγχαρητήρια από τους υπόλοιπους επτά θεατές για την υπομονή μου. Όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν και η πιο αξιομνημόνευτη κινηματογραφική εμπειρία αλλά η ταινία τα είχε τα αστειάκια της και δεν βλέπω με κακό μάτι το β’ μέρος. Jason Bateman, Charlie Day, Jason Sudeikis (πάντα αναρωτιόμουν αν έχει ελληνική καταγωγή αυτός), Jennifer Aniston λοιπόν σε νέες θανατηφόρες εργασιακές εμπειρίες.

Οι αγώνες πείνας τελειώνουν και ξεκινάει η επανάσταση, όλα αυτά βασισμένα στο 3ο μέρος της ομώνυμης σειράς βιβλίων της Susan Collins. Τώρα, άμα σας πω ότι δεν έχω δει καμία από τις ταινίες “Hunger Games”; Ναι, γράφω για ταινίες, ναι, γίνεται χαμός με τα “Hunger Games”, ναι, πυροβολήστε με! Η Κάτνις έχει επιστρέψει στην Περιοχή 13 και με την καθοδήγηση της Προέδρου Κόιν και τους πιστούς της φίλους θα προσπαθήσει να σώσει τον Πίτα και το έθνος ολόκληρο με το θάρρος της. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ωραίο καστ πάντως! Julianne Moore, Woody Harrelson, Elizabeth Banks, Jennifer Lawrence και ο Philip Seymour Hoffman (δυστυχώς σε έναν από τους τελευταίους ρόλους της ζωής του).

«Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί αναλογιζόμενο την ύπαρξη» είναι ο τίτλος της νέας μαύρης κωμωδίας του Roy Andersson. Μετά από 15 χρόνια ολοκληρώνει την Τριλογία των Ζωντανών, τα προηγουμενα φιλμ της οποίας είναι το εμβληματικό «Τραγούδια από το δεύτερο όροφο» και το «Εσείς οι ζωντανοί». Το «Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί αναλογιζόμενο την ύπαρξη» απέσπασε τον Χρυσό Λέοντα στο 71ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και ήταν η επίσημη ταινία λήξης του 55ου Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Ως είθισται στο σουρεαλιστικό σύμπαν του Andersson, ο θάνατος συναντά την παράλογη καθημερινότητα τις πιο ακατάλληλες στιγμές και μετά από αυτήν τη συνάντηση, η καθημερινότητα επιστρέφει στην ευτέλειά της. Όλα αυτά, ενώ δύο πωλητές προσπαθούν να πουλήσουν γκροτέσκο μάσκες για πάρτυ…