Auditorium

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πίσω στο μακρινό 1915, η ζωή ήταν δύσκολη για τους μαύρους κατοίκους της κωμόπολης Cotton Plant, στο Arkansas. Ναι, ακριβώς έτσι, υπήρχε πόλη που λεγόταν Cotton Plant. Πόσο δύσκολο είναι να μαντέψουμε με ποιον τρόπο οι γονείς της Rosetta έβγαζαν το ψωμί τους; Μάζευαν βαμβάκι στις φυτείες φυσικά. Η μητέρα της, παρόλ’ αυτά, ήταν άνθρωπος της μουσικής και εξασκούσε το πάθος της στην τοπική ευαγγελική εκκλησία. Η μικρή Rosetta από την ηλικία των 6 τραγουδούσε και έπαιζε κιθάρα μαζί της και μάλιστα θεωρούταν παιδί θαύμα χάρη στην ταχύτατη πρόοδό της.

Η σταδιοδρομία στη μουσική δεν ήταν κάτι που τα έγχρωμα κορίτσια συνήθιζαν να κάνουν πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η ηρωίδα μας, αφού μεγάλωσε χωρίς πατέρα και πέρασε από έναν αποτυχημένο γάμο, μετά το τέλος του οποίου πήρε τη μητέρα της και μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη, το είχε αποφασίσει. Μπήκε στο circuit των nightclubs, στην αρχή μαζί με τον Cab Calloway και σύντομα, ο χαρακτηρισμός “the first soul sister” που την ακολουθούσε, έφερε και τις πρώτες ηχογραφήσεις.

Η στιβαρή φωνή της και το φουριόζικο παίξιμο στην κιθάρα απέκτησαν πολλούς θαυμαστές, παρόλο που ακόμα και σήμερα μας φαίνεται παράταιρη η εικόνα μιας κυρίας, ντυμένης με το παλτό της απογευματινής εξόδου να δένει κόμπο μια ηλεκτρική κιθάρα, ουρλιάζοντας gospel σε ένα μικρόφωνο. Κι όμως, εδώ είναι που κρύβεται η καρδιά του φεμινισμού.

Η διεκδίκηση για τα ίσα δικαιώματα των γυναικών είναι λάθος να εξαντλείται στις πολιτικές δικαιοδοσίες. Ψήφος, αμοιβή, ασφάλιση και ισονομία είναι απαραίτητα, αλλά αν δε ριζωθεί η αντίληψη σε κοινωνικό επίπεδο είναι άνευ ουσίας. Οι τσαμπουκαλεμένοι αγώνες που έδωσαν οι σουφραζέτες μπορεί να απάντησαν με το ίδιο νόμισμα στην αγριότητα των αντρών, αλλά οτιδήποτε είναι αυταπόδεικτο και πανανθρώπινο δεν του αξίζει να αντιμετωπίζεται σαν τρόπαιο μάχης. Είναι σαν το Gay Pride. Θέλουμε να γίνεται (εν μέρει επειδή περνάμε τέλεια χορεύοντας στους δρόμους), αλλά δε θα έπρεπε να χρειάζεται. Οι gay συμπολίτες μας δεν είναι μια αποστασιοποιημένη κάστα που αγωνίζεται για κάτι, είναι απλά μερικοί ακόμα από εμάς. Σαν να κάνουμε παρέλαση όλοι εμείς που μας αρέσει το τσηζκέικ. Μια προτίμηση δε θα έπρεπε να έχει να δώσει μάχες.

Δυστυχώς για την ώρα φαίνεται απαραίτητο, αλλά όταν θα μπορούμε να δούμε πέρα από τη διαδήλωση, θα έχει έρθει η ουσιαστική νίκη. Και πως κέρδισε αυτή τη μάχη η Sister Rosetta; Απλά παίζοντας την κιθάρα της, όπως ο κάθε άλλος καλλιτέχνης. Και εφόσον ήταν αρκετά καλή, η αναγνώριση ήρθε. Ακόμα και το 1940. Μπορεί κάποιος βλάκας να αισθανθεί ανασφάλεια στη θέα μιας κοπέλας που σκίζει σε «αντρικές δουλειές», αλλά το μόνο που χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να είμαστε όλοι cool about it και να την αναγνωρίζουμε για αυτό που είναι.

Σε μια παλιά περιοδεία των Motorhead, ο Lemmy είχε πάρει μαζί σαν support group τις Girlschool, μια all girl band με τσαγανό και ικανότητες. Όταν σε κάποιο club του είπε κάποιος άλλος κιθαρίστας ότι η Jax Chambers παίζει «αρκετά καλά για κορίτσι», πήρε την πληρωμένη απάντηση, «πάντως παίζει καλύτερα από σένα». Και αυτή είναι όλη η ουσία.

Κάνε αυτό που κάνεις καλά, χωρίς περιορισμούς και προκατάληψη. Όλα τα άλλα θα έρθουν. Και είμαι βέβαιος ότι η Rosetta θα συμφωνούσε με αυτό.