Βιβλιοθήκη

Το 1948 ο Ιάπωνας συγγραφέας Osamu Dazai γράφει το τελευταίο πριν την αυτοκτονία του έργο με τίτλο «Δεν ήμουν πια άνθρωπος» . Αυτό ήταν το βιβλίο που έτυχε να έχω μαζί μου όσο βρισκόμουν στο νησί. Πρόκειται για τα σημειωματάρια ενός φανταστικού χαρακτήρα, του Γιόζο, ο οποίος, με έντονες αναφορές στη ζωή του ίδιου του Νταζάι, περιφέρεται σαν σκιά στο Τόκιο της δεκαετίας του 30’. Καταβεβλημένος από τον φόβο του για τους ανθρώπους και αδυνατώντας να εναρμονιστεί με τις ασφυκτικές συμβάσεις του κόσμου που τον περιβάλλει, ο Γιόζο φαίνεται να υπάρχει περισσότερο ως παρατηρητής της ζωής παρά ως ενεργό στοιχείο της.

Κοιτώντας το βαθύ μπλε του Αιγαίου και μυρίζοντας το θυμάρι που βρισκόταν παντού γύρω μου, ένιωθα μια πληρότητα που συνήθως δεν χαρακτηρίζει την καθημερινή μου ζωή. Μέσα μου υπήρχε μια αίσθηση ευγνωμοσύνης για το τυχαίο γεγονός πως ανάμεσα στα αμέτρητα είδη ζώων και φυτών και στα δισεκατομμύρια των ανθρώπων είχα κι εγώ μια θέση που μου επιτρέπει, έστω για λίγο, να δω, να μυρίσω, να αγγίξω και να αισθανθώ τα απλά μικροσκοπικά θαύματα που υπάρχουν παντού γύρω μου. Λίγο αργότερα, η σκέψη μου πήγε στον Γιόζο και συνειδητοποίησα πως η περίπτωσή του δεν αποτελεί μια απομονωμένη κατάσταση ενός χαμένου περιθωριακού. Αντιθέτως, η αποξένωση που βιώνει νομίζω πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ζωής και σίγουρα θα ξαναγίνει παράγοντας και της δικής μου πολύ σύντομα. Αναπόφευκτα λοιπόν προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα. Το να είσαι άνθρωπος αποτελεί τελικά προνόμιο ορισμένων; Η μη εναρμόνιση με τους ισχύοντες τρόπους του κόσμου οδηγεί κάποιον στην απώλεια της ανθρώπινης ιδιότητας; Μπορεί –κι αν ναι, πώς- να ζήσει κάποιος σε έναν κόσμο τη δομή του οποίου απορρίπτει;