Auditorium

Σε μια νέα αυγή για τους Opeth, o Mikael Akeferldt αποφάσισε ότι δεν τους ταιριάζει πλέον το στοιχείο του death metal δεν του βγαίνει να βρυχάται και ν’ αναγκάζει κάποιους να «χαρακώνονται». Ακόμα κι έτσι όμως, η αίγλη και ο ρομαντισμός δεν χάθηκαν από την καθαρόαιμη πια prog rock μουσική των Opeth και τις jazz εισαγωγές τους, φόρο τιμής στον Σουηδό τζαζίστα Jan Johansson. Μέχρι που κυκλοφόρησε το “Sorceress”, κι ένα σύννεφο ελαφριάς αδιαφορίας έκανε την εμφάνισή του.

Tο ζωντανό εξώφυλλο καθώς και το όμορφο εισαγωγικό “Persephone” προϊδέαζαν για σπουδαία πράγματα. Η συνέχεια, ωστόσο, έδειξε άλλες διαθέσεις. Τραγούδια άνευρα, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, με τάση να δανείζονται στοιχεία από το μέταλ παρελθόν της μπάντας προκειμένου να δημιουργήσουν μία όποια έκρηξη. Αυτό, σε μένα τουλάχιστον, δεν λειτούργησε. Ο Akeferldt είναι μεγάλος και αρκετά προσγειωμένος μουσικός για να καταφεύγει σε τέτοιες καταστάσεις.

Από την άλλη, δεν μπορώ να παραβλέψω την προφανή αν και ελάχιστη ομορφιά του δίσκου: τις folk αναφορές του. Η αλήθεια είναι ότι, αν βάλουμε στην άκρη τις προσδοκίες που γέννησε το τελείωμα του “Pale Communion” με το “Faith in Others” για μία ορχηστρική και άκρως ονειρική συνέχεια, και ο Mikael είχε ακολουθήσει μία καθαρά folk διαδρομή, τότε ο δίσκος θα ήταν μία πολύ ζεστή κούπα ηχητικής οπτασίας για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Τα ”Will O the Wisp” και “Sorceress 2” είναι όμορφα, από εκείνα που περιμένουμε από τους Opeth, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο Άτλας που θα σηκώσει έναν ξάστερο ουρανό στις πλάτες του, έτσι που τα ματια μας να αστράφτουν.

Δεν έχει σημασία για ποιο λόγο οι Opeth κυκλοφόρησαν τόσο σύντομα ένα νέο δίσκο. Σημασία έχει ότι βιάστηκαν, και -ως γνωστόν- το καλό πράγμα αργεί. Δεν θα πω ότι βρέθηκα προ εκπλήξεως με το τελικό αποτέλεσμα, αφού τα πρώτα ηχητικά ντοκουμέντα από το στούντιο και το ομώνυμο single ήταν μάλλον ανεπαρκή για να κάνουν ντόρο. Τελικά, ήταν μία αδύναμη στιγμή στη δισκογραφία τους; Ένα βιαστικό βήμα; Λίγο απ’ όλα, και στην άκρη θα μείνει. Ώσπου να παραδώσει τον κατάλληλο διάδοχο ο αρχηγός των Σουηδών, το “II” των Mother Turtle θα συνεχίζει να επισκιάζει κάθε άλλο, λάμποντας μέχρι και τους ουρανούς της Uppsala.