Star Wars: The Force Awakens, του J.J Abrams
Εν έτει 2015 και με την εξαγορά της LucasArts (εταιρεία στην οποία ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα του Star Wars) από την Disney, οι περίφημοι τίτλοι αρχής με τη θρυλική μουσική του John Williams (που βραβεύτηκε με Όσκαρ) προβλήθηκαν για άλλη μια φορά στη σκοτεινή αίθουσα, γνωρίζοντας σε μια νέα γενιά, μια από τις ομορφότερες ιστορίες κινηματογραφικής φαντασίας για έναν γαλαξία πολύ, πολύ, μακριά.
Το -ομολογουμένως εξαιρετικά απαιτητικό- εγχείρημα ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο J.J. Abrams, φρέσκος μετά την εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία του reboot του Star Trek. Και αποφάσισε, σε αντίθεση με τον προκάτοχο του Lucas, να βασιστεί όσο το δυνατόν περισσότερο σε πρακτικά εφέ, φέρνοντας πίσω εκείνη την γοητευτική αίσθηση του «χειροποίητου» που χαρακτήριζε τις πρώτες ταινίες… Με τα διαστημόπλοια και τα droid καλυμμένα από άμμο, τους «εξωγήινους» ηθοποιούς μέσα σε βαριά κοστούμια και μια αισθητική που παραπέμπει νοσταλγικά στην πρώτη τριλογία.
Λέξη κλειδί φυσικά εδώ είναι η νοσταλγία: Από την υπέροχη μουσική του Williams (που προσθέτει μερικά εξαιρετικά κομμάτια σε ένα ήδη κλασσικό score) μέχρι τη θριαμβευτική επανεμφάνιση παλιών χαρακτήρων σε μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους και την υπέροχη σκηνή με το Millenium Falcon που πέρα από θριαμβευτικά cool είναι και αυθεντικά συγκινητική, η ταινία μοιάζει με ένα γράμμα αγάπης ενός πιστού οπαδού στην μυθολογία του Star Wars. Και αυτό ακριβώς φαίνεται πώς είναι ο Abrams. Γιατί έχει ποτίσει κάθε πλάνο, κάθε set και κάθε εφέ με την αγάπη του για την σπουδαιότερη τριλογία επιστημονικής φαντασίας που γνώρισε ο κινηματογράφος. Έχει ενσταλάξει την ταινία με τη μαγεία και τη γοητευτική αφέλεια του παραμυθιού, χαρακτηριστικά που ανέδειξαν τη σπουδαιότητα των τριών πρώτων ταινιών.
Πέρα από τα πανέμορφα εφέ όμως, φέρνει μαζί του μια σκηνοθετική άποψη και μια τεχνική αρτιότητα που φαίνεται απαραίτητη προκειμένου να αναδειχθεί πραγματικά μια τέτοια ιστορία. Και φυσικά τα καταφέρνει περίφημα, με δυναμικά πλάνα, με επιβλητικές σκηνές μάχης, επικές μονομαχίες και με εξαιρετικές χορογραφίες καταιγιστικής δράσης. Καθιστώντας το Force Awakens πέρα από ακόμη μια προσθήκη στο σύμπαν του Star Wars, μία γνήσια κινηματογραφική εμπειρία και ένα ιλιγγιώδες θέαμα.
Σεβόμενος απόλυτα το παλιό δεν μένει σε αυτό, αλλά το εκμοντερνίζει αποφασιστικά, το αναβαθμίζει και το κάνει πιο σύγχρονο, μένοντας ωστόσο πιστός στην ποπ διάθεση του Lucas, προσφέροντας παράλληλα, τουλάχιστον μια σκηνή ανθολογίας και αμέτρητες αναφορές αλλά και νέα στοιχεία που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι καταδικασμένα να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι μιας pop κουλτούρας που έχει ήδη αγκαλιάσει το Force Awakens. Μπολιάζει την ιστορία με ευπρόσδεκτο χιούμορ και αληθινή συγκίνηση, θυμίζοντας, όπως και σε άλλες δουλειές του, την τρυφερότητα του Spielberg, που πάντρευε πάντα τόσο αποτελεσματικά το (υπέρ)θέαμα και το συναίσθημα μιας προσωπικής ιστορίας.
Το κοινό φαίνεται να αγκαλιάζει εξίσου και τους νέους χαρακτήρες, μοναδικοί και υπέροχοι όλοι τους, από τη δυναμική, σπιρτόζα και απόλυτα ερωτεύσιμη Rey, στον ελαφρώς αμήχανο και ατσούμπαλο αλλά αξιαγάπητο Φιν, τον Πο Ντάμερον που απλά δεν γίνεται να μην τον συμπαθήσεις, μέχρι την σοφή και προστατευτική Μαζ, υποδυόμενη εξαιρετικά, κάτω από τον μανδύα του motion capture, από την οσκαρική Lupita Nyong'o.
Η ιστορία φαίνεται να βαδίζει σε -ίσως υπερβολικά γνώριμα- μονοπάτια, με την αυτοκρατορία να έχει διαλυθεί και μια νέα οργάνωση με το όνομα The First Order να έχει πάρει τη θέση της και να φιλοδοξεί να υποτάξει ολόκληρο τον γαλαξία κάτω από την σιδερένια γροθιά της. Ένας από τους ηγέτες αυτής της οργάνωσης είναι ο μυστηριώδης Kylo Ren με την instant classic αμφίεση και το ανεπιτήδευτα cool villain attitude, αλλά και ο αινιγματικός Snoke, για τον οποίο ελάχιστα μαθαίνουμε στη διάρκεια της ταινίας. Απέναντι στη First Order (που θα μπορούσε να είναι μια νέο-ναζιστική ομάδα, καθότι και η αυτοκρατορία ήταν ξεκάθαρα, από την εξουσιαστική δομή της μέχρι την αισθητική της, μια αλληγορία για το ναζιστικό καθεστώς) βρίσκεται η Αντίσταση με ηγέτη την πρώην πριγκίπισσα και νυν σκληροτράχηλη στρατηγό Leia Organa, χωρίς το iconic slave outfit και τα μαλλιά-κεφτεδάκια, αλλά με την εμπειρία, τη σύνεση και τη σοφία μια ολόκληρης ζωής ζωγραφισμένης στο πρόσωπό της. Και φυσικά ο Han Solο, ορισμός του κινηματογραφικού cool, γόης, παράνομος, αλλά καταβάθος καλόκαρδος, σε μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Harrison Ford, που υποδύεται τον Han ως έναν κουρασμένο αλλά πάντα πολυμήχανο outlaw που θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει.
Ο Abrams και ο σεναριογράφος Lawrence Kasdan βαδίζουν σε γνώριμα αφηγηματικά μονοπάτια, χωρίς να παίρνουν ιδιαίτερο ρίσκο, πράγμα που κάνει το Force Awaken να μοιάζει, δυστυχώς, υπερβολικά γνώριμο στους «παλιούς», που μεγάλωσαν με τις ταινίες της δεκαετίας του ‘70 και του ‘80. Σίγουρα όμως και αυτοί δεν μπορεί παρά να μαγευτούν από τον εκσυγχρονισμό σε αρκετά σημεία του μύθου, νιώθοντας ότι επιστρέφουν, όπως λέει και ο Han στον Chewbacca, σπίτι τους. Η νέα γενιά, που τώρα γνωρίζει αυτό το φιλμικό σύμπαν, δεν μπορεί παρά να νιώσει δέος απέναντι σε μια επική ιστορία γεμάτη διαστημόπλοια, εξωγήινες φυλές, φωτόσπαθα, Jedi και Sith.
Τόσο οι πρώτοι όσο και οι δεύτεροι, έχουν κάτι να απολαύσουν στο The Force Awakens. Παρά τις όποιες αδυναμίες, σεναριακές ευκολίες και μια δεδομένη έλλειψη πρωτοτυπίας, η πρώτη ταινία της νέας τριλογίας είναι ο θρίαμβος του Abrams. Πετυχαίνοντας απόλυτα στο να φέρει το παλιό κοινό πίσω στον κινηματογράφο και να επαναφέρει την πίστη του κόσμου στο franchise μετά την ύβρη των prequels. Προσφέροντας παράλληλα σε μια νέα γενιά την ευκαιρία να ονειρευτεί, να εμπνευστεί και να ενθουσιαστεί με μια μαγευτική ιστορία για έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά. Πλέον το Star Wars μπορεί και ανήκει σε κάθε γενιά, για να το συζητήσει, να το αναλύσει, να μαλώσει για το ποια ταινία είναι καλύτερη και να το καταστήσει σημαίνον πολιτισμικό φαινόμενο, ακριβώς δηλαδή όπως του αξίζει. May the Force be with them.
Star Wars: The Force Awakens, του J.J Abrams (2015)
Διάρκεια: 135 λεπτά
Είδος: Επιστημονικής φαντασίας
