Suffragette, της Sarah Gavron
Το θέμα της ταινίας είναι γνωστό και, κατά γενική ομολογία, ενδιαφέρον. Αγγλία, αρχές του 20ού αιώνα. Η ιστορία ακολουθεί τρία γυναικεία πρόσωπα, μέλη του κινήματος υπέρ του δικαιώματος ψήφου των γυναικών. Είναι μητέρες, σύζυγοι, εργάτριες, που η φωνή τους δεν ακούστηκε ποτέ και που, για πρώτη φορά, μοιάζουν αποφασισμένες να αλλάξουν τον κόσμο.
Η σκηνοθέτιδα Sarah Gavron καταπιάνεται με ένα θέμα δύσκολο, όχι τόσο από άποψη απεικόνισης όσο από άποψη απόδοσης της βαθύτερης αλήθειας του. Η πολύ καλή ερμηνεία της Carey Mulligan στον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν αρκεί για να τοποθετήσει την ταινία στο βάθρο που ενδεχομένως να της άξιζε, αφού το έργο στο σύνολό του, παρά τη σαφή δομή και την κλιμάκωσή του, στερείται ρυθμού και έντασης. Οι διάλογοι είναι συχνά βαρύγδουποι χωρίς λόγο, ενώ όλα αυτά περί ισότητας θα μπορούσαν να ειπωθούν πιο απλά, έχοντας έτσι μεγαλύτερο αντίκτυπο στο κοινό.
Το κατά πόσο η ταινία αποτυπώνει το κλίμα της εποχής είναι άλλο θέμα. Καταρχάς, το γεγονός ότι, μέχρι να αναλάβει δράση το γυναικείο κίνημα, ο βρετανικός Τύπος είχε αποδώσει υποτιμητική σημασία στον όρο «σουφραζέτα» δεν απεικονίζεται καθόλου, αφού στην ταινία ο χαρακτηρισμός «σουφραζέτα» πάει κι έρχεται με μεγάλη ευκολία. Για να μην σταθούμε όμως σε λεπτομέρειες, το σημαντικότερο που λείπει από την ταινία είναι μια πιο βαθιά και ουσιαστική ματιά στα πράγματα. Από τη στιγμή που ο καθένας μπορεί να ανοίξει τον υπολογιστή του και να διαβάσει πηγές σχετικά με τη δράση των «σουφραζετών», υπάρχει η προσδοκία η ταινία να έχει κάτι παραπάνω από ένα πληροφοριακό ρόλο. Δεν είναι λίγα τα σημεία που η σκηνοθέτιδα δίνει την εντύπωση πως παλεύει να συμπυκνώσει και να απεικονίσει μέσα σε 100 λεπτά όλα τα γεγονότα του 1912, της χρονιάς που σημάδεψε τους αγώνες του κινήματος. Αυτό, όμως, όχι μόνο δεν είναι εφικτό αλλά ούτε και απαραίτητο. Πιστεύω, δηλαδή, πως θα έπρεπε να εστιάσει στο «γιατί» των γεγονότων και όχι να μείνει απλώς στο «πώς και πότε».
Η κατάδυση στην ψυχή της γυναίκας που γεννήθηκε στο πλυσταριό και ξέρει πως θα πεθάνει εκεί, στην ίδια μίζερη γωνιά, δεν επιχειρείται καν. Και είναι σήμερα, αν μη τι άλλο, δύσκολο για τη γυναίκα του δυτικού κόσμου να κατανοήσει εκείνο τον αγώνα του πρώιμου φεμινιστικού κινήματος, δεδομένου ότι πρόκειται για γυναίκες που ήταν πρόθυμες να ρισκάρουν τη ζωή τους και όχι για κοριτσάκια που απλώς δήλωναν φεμινίστριες ελαφρά τη καρδία. Όπως και να έχει, αν και η ταινία δεν εκπληρώνει τον σκοπό της, στο τέλος προσφέρει food for thought, καθώς προβάλει τόσο τις χρονολογίες στις οποίες οι γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου σε διάφορα μέρη του κόσμου όσο και πλάνα από πραγματικές διαδηλώσεις. Αν θεωρήσουμε πως ανήκουμε σε εκείνους που προτιμούν ταινίες με ηθικό δίδαγμα, τότε ναι, μπορούμε να πούμε πως το τέλος της συγκεκριμένης μας άρεσε.
Suffragette, της Sarah Gavron
Διάρκεια: 106΄
Είδος: Ιστορικό δράμα
