Suicide Squad, του David Ayer
Μετά την όχι-και-τόσο-μεγάλη-επιτυχία του “Batman V Superman”, η DC είχε άμεση ανάγκη από ένα megahit που θα δημιουργούσε hype και θα έφερνε κόσμο στις σκοτεινές αίθουσες. Πράγματι, το “Suicide Squad” άνοιξε με εντυπωσιακά νούμερα στην αμερικανική αγορά, πριν κάνει την εξίσου θριαμβευτική εισπρακτικά έφοδό του στους ευρωπαϊκούς κινηματογράφους. Ωστόσο, συνάντησε μια μάλλον χλιαρή υποδοχή από το κοινό και μια εχθρική υποδοχή από τους κριτικούς. Από τις 25/8 παίζεται και στην Ελλάδα, έναν από τους τελευταίους προορισμούς του κινηματογραφικού της ταξιδιού.
Ένα από τα μεγαλύτερα παράπονα που εξέφρασαν κοινό και κριτικοί για το “BvS” ήταν ότι έπαιρνε υπερβολικά στα σοβαρά τον εαυτό του. Εγκλωβισμένο σε μια υποτυπώδη πλοκή και έναν υπερβολικά πομπώδη (στα όρια του γελοίου) τόνο, απέρριψε κάθε ίχνος χιούμορ και απενοχοποιημένου fun. Στο “Suicide Squad”, η DC επιχειρεί να γυρίσει το παιχνίδι, αφού εμπιστεύτηκε στον σκηνοθέτη-σεναριογράφο David Ayer (του “Fury”) να μπολιάσει την ιστορία του με περισσότερο χιούμορ, ζωντάνια και χαρακτήρα. Αυτή ήταν τουλάχιστον η πρόθεση. Παρότι το “Suicide Squad” διαθέτει μερικές αστείες (όχι όμως και ιδιαίτερα πνευματώδεις) ατάκες, βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως πραγματικά fun. Ο Ayer καταφέρνει να σκιαγραφήσει ικανοποιητικά κάποιους από τους χαρακτήρες του, εν μέρει λόγω της ισχνής πλοκής, που εξυπηρετεί περισσότερο τη συνάντηση των χαρακτήρων, ευρισκόμενη μονίμως στο background. Πράγμα θετικό, αφού αν γινόταν διαφορετικά, θα συνειδητοποιούσε κανείς πολύ γρήγορα πόσο τρομακτικά απλοϊκή, συνηθισμένη και γεμάτη κλισέ είναι η ταινία, θυμίζοντας ρουτινιάρικη b-movie της δεκαετίας του 80.
Το βασικό selling point της ταινίας που δικαιολογεί το hype ήταν το πόσο «κακοί» είναι οι χαρακτήρες, οι οποίοι ─με αντάλλαγμα τη μείωση της ποινής τους─ κλήθηκαν να αφήσουν πίσω την παλιά τους ζωή και τις προσωπικές έχθρες και να αναλάβουν μια αποστολή που πιθανότατα θα καταλήξει στον θάνατό τους. Ωστόσο, η ταινία δύσκολα πείθει ότι οποιοσδήποτε από τους ήρωές της είναι πραγματικά «κακός», με τους περισσότερους να αποτελούν στερεότυπα «βασανισμένων» και «παρεξηγημένων» χαρακτήρων. Από αυτούς, ξεχωρίζει ο Deadshot του Will Smith, που με φονική γοητεία και ακαταμάχητα cool attitude κουβαλάει με άνεση την ταινία στις πλάτες του. Δίπλα του λάμπει εξίσου και η Margot Robbie ως Harley Quinn, βρίσκοντας την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην παράνοια και την ομορφιά, το επικίνδυνο και το sexy. Μακάρι αυτή την ισορροπία να έβρισκε και ο Jared Leto· δυστυχώς, φαίνεται πως χάθηκε κάπου ανάμεσα στην ανέμπνευστη μανιέρα και το αφόρητα βαρετό hype που φρόντισε να χτίσει ο ίδιος γύρω από τον χαρακτήρα του. Το αποτέλεσμα δεν είναι απλώς κακό. Είναι χειρότερο, αφού ο δικός του Joker είναι η πλέον αδιάφορη κινηματογραφική ενσάρκωση του χαρακτήρα, σε σύγκριση μάλιστα με τους Ledger και Nicholson χάνει πανηγυρικά.
Σίγουρα ήταν πρόθεση του Ayer να παραδώσει κάτι πιο διασκεδαστικό, πιο ανάλαφρο και πιο pop από τις δύο προηγούμενες σοβαροφανείς προσπάθειες της DC. Κάποιες στιγμές το καταφέρνει, διαποτίζοντας την comic αισθητική της ταινίας του με μια παλέτα από neon χρώματα, απόλυτα ταιριαστή με την camp υπερβολή των κοστουμιών και ορισμένων σκηνογραφικών υπερβολών, η οποία όμως, σε άλλες στιγμές, μοιάζει εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Και αυτό γιατί, όπως φαίνεται, ο Ayer δεν ενδιαφέρεται τόσο να χτίσει ένα συμπαγές κινηματογραφικό σύμπαν όσο να φορτώσει με σκηνές μια καλογυρισμένη μεν αλλά σε καμία περίπτωση αξιοσημείωτη σκηνοθετικά δράση.
Suicide Squad, του David Ayer
Είδος: Δράση, Περιπέτεια
Διάρκεια: 123’
