Άλλαι Τέχναι

Είναι ο πιλότος της πτήσης 1549 της US Airways, που έχασε αμφότερους τους κινητήρες της λίγο μετά την απογείωση από το αεροδρόμιο LaGuardia, στις 15 Ιανουαρίου 2009, εξαιτίας μίας σύγκρουσης με ένα σμήνος πουλιών. Υπήρξε από τη μία στιγμή στην άλλη ένα σύμβολο ελπίδας και αισιοδοξίας σε μία πόλη μαγκωμένη και αναδιπλωμένη από μία τραγωδία που ακόμη έμοιαζε νωπή. Προσθαλασσώνοντας το αεροπλάνο στον ποταμό Hudson της Νέας Υόρκης, ο Sully δεν απέτρεψε απλώς μία μοιραία συντριβή που θα έφερνε αυτομάτως στο νου την 11η Σεπτεμβρίου. Κατέστη παράλληλα ένα θετικό αντίβαρο, ένα ανάχωμα υπευθυνότητας ικανό να προφυλάξει το συλλογικό αίσθημα από την υφέρπουσα και ακόμη ζωντανή υπόνοια απειλής, που πλανιόταν στον αέρα.

Ο Clint αποδεικνύεται στο “Sully” μετρημένος και μεθοδικός, λιγομίλητος σκηνοθετικά σαν τους γουέστερν ήρωες που υποδυόταν στις μέρες της ερμηνευτικής του δόξας. Αυτό που τον ενδιαφέρει πρωτίστως δεν είναι ο ήρωας, αλλά η ηρωική στιγμή. Η υπερβατική εκείνη στιγμή της καίριας απόφασης, σε ένα ζύγισμα ενστίκτου, εμπειρίας και γνώσης. O ήρωας είναι ούτως ή άλλως μία έννοια κατασκευασμένη, εν πολλοίς επίπλαστη και σαφώς ετεροπροσδιοριζόμενη, μοιάζει να μας λέει ο Clint. Ο ήρωας είναι μία περσόνα που έχει ανάγκη ο καθημερινός άνθρωπος, καθώς προσπαθεί να υπενθυμίσει στον εαυτό του ότι τα θαύματα είναι χειροπιαστά κι όχι ουρανοκατέβατα, ότι είναι γήινα κι όχι επουράνια. 

Είναι η φιγούρα που θα ξεζουμίσουν και θα εκμεταλλευτούν ως την τελευταία της σταγόνα τα αδηφάγα μίντια. Είναι ο αυτόματος στόχος υποβάθμισης και αμφισβήτησης από αυτούς που θα εκφέρουν μία αποστειρωμένη κρίση, παρότι έξω από τον χορό, αλλά με την αντίστροφή φορά. Όχι της σαρωτικής αποθέωσης, αλλά της σκωπτικής υπονόμευσης. Ο ήρωας κινείται μονίμως σε μία τραμπάλα μύθου και απομυθοποίησης. Είναι η μοίρα του και η ταυτότητά του, αλλά δεν είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος.

Ο Clint, με βήμα και τέμπο σταθερό, αποφεύγει τις πολλές φιοριτούρες, φλυαρίες και φανφάρες (ο στρωτά εκπεφρασμένος αμερικάνικος ιδεαλισμός της ανάληψης ευθύνης και της ιερότητας του “get the job done” δεν πρέπει να συγχέεται με τη φτηνή «αμερικανιά»), με αρωγό μία συνετά underplayed και χαμηλόφωνη ερμηνεία του Tom Hanks. Και στήνει ένα ευφυές παιχνίδι, όπου πρώτα θα αντιληφθούμε τι δεν συνέβη και κατόπιν θα εστιάσουμε στο τι ακριβώς συνέβη. Όπου οι πιο αγωνιώδεις στιγμές θα προκύψουν όχι από τις πρωτογενείς σκηνές του ατυχήματος, αλλά από την ανασύστασή του σε δεύτερο χρόνο κι επίπεδο, σε μία μπάμπουσκα (που κανονικά λέγεται ματριόσκα, αλλά αυτό είναι μία άλλη [ρώσικη] ιστορία) αναπαράστασης. Η ταινία αποτελεί ούτως ή άλλως μία κατασκευασμένη απόδοση της πραγματικότητας και οι προσομοιώσεις της πτήσης που βλέπουμε στην ταινία κατασκευάζουν εκ νέου, σε ακόμη πιο «ψευδές» περιβάλλον, τα όσα διαδραματίστηκαν.

Με ένα προσεγμένο μοντάζ, ο Clint ξεδιπλώνει την ιστορία σε αφαιρετικές και ελλειπτικές στρώσεις και καταλήγει σε ένα λιτό φινάλε που δεν ενδιαφέρεται για την περαιτέρω απεικόνιση των επευφημιών και της αναγνώρισης. Όπως προείπαμε, η ουσία ήταν αλλού. Στη στιγμή του ξεχειλώματος των ορίων, των στεγανών, των επίσημων διαδικασιών και των ικανοτήτων, τόσο έμφυτων όσο και επίκτητων. Στη στιγμή όπου τα φαντάσματα του ατομικού και συλλογικού ψυχισμού (η σκηνή της εφιαλτικής ονειροπόλησης του Tom Hanks, στο παράθυρο του ουρανοξύστη) ηττήθηκαν από τα συσσωρευμένα θετικά βιώματα (οι σκηνές των flashbacks της νεότερης ηλικίας), που ξάφνου απέκτησαν υψηλότερο και ευγενέστερο νόημα και σοβαρότατο λόγο ύπαρξης. Λες και μόνη τους αποστολή ήταν να ετοιμάσουν έναν άνθρωπο για να αντιδράσει υποδειγματικά σε 208 δευτερόλεπτα που έκαναν τη διαφορά.

Sully, του Clint Eastwood
Είδος: Βιογραφική, Δράμα
Διάρκεια: 96'

*Aναδημοσίευση από το cinedogs.gr, κινηματογραφικό συνεργάτη του Artcore magazine