Svecenikova djeca, του Vinko Bresan
Σ’ ένα μικρό νησί των Δαλματικών ακτών που πάσχει από υπογεννητικότητα, όπως και το σύνολο των Βαλκανίων, ο πατήρ Φαμπιάν, έχοντας μόλις αναλάβει τα καθήκοντά του, αποφασίζει να δώσει λύση στο πρόβλημα. Σε συνεργασία με τον περιπτερά και στη συνέχεια, τον φαρμακοποιό του νησιού, τρυπάνε όλα τα προφυλακτικά προς πώληση καταστώντας αδύνατη την αντισύλληψη. Σύντομα το σχέδιο θα έχει αποτέλεσμα, αποκαλύπτοντας ωστόσο, τα μελανά σημεία του.
Ο σκηνοθέτης του «Πώς Άρχισε ο Πόλεμος στο Νησί μου» (1996) που προβλήθηκε στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Vinko Bresan, σκηνοθετεί την πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του, μια αυτοσαρκαστική κωμωδία. «Τα Παιδία του Ιερέα» (Θεϊκό Κόλπο/ The Priest’s Children/ Svecenikova djeca) δίνει μια μεγάλη ώθηση στο βαλκανικό σινεμά και συγκεκριμένα, αυτό της Κροατίας, με την ταινία αυτή να αποτελεί φαινόμενο στη χώρα της, αλλά και στα κινηματογραφικά φεστιβάλ που συμμετείχε. Στα μάτια των κριτικών ωστόσο, η ταινία ήταν και παραμένει αμφιλεγόμενη, με κάποιους να γράφουν διθυράμβους και άλλους να επικρίνουν τη φαινομενικά επιπόλαια προσέγγισή της.
Η αλήθεια είναι πως το είδος της κωμωδίας είναι επικίνδυνο. Μέσω του γέλιου και της ειρωνείας προσπαθεί να ξυπνήσει τον θεατή από τις ψευδαισθήσεις του, έτσι όπως δεν θα το κατάφερνε ένα κοινωνικό δράμα. Εν τέλει, η κωμωδία προβληματίζει και στη συγκεκριμένη περίπτωση θίγει ζητήματα για τα οποία υπάρχει μια συμφωνημένη ενοχική σιωπή, όπως η θέση της καθολικής εκκλησίας στο πλαίσιο της μικρής θρησκευόμενης κοινωνίας. Ο πατήρ Φαμπιάν θεωρεί πως κάνει το σωστό, όπως αυτό ορίζεται από την καθολική θρησκεία και τον Πάπα, αλλά και από την ίδια την προσωπική του αντίληψη, όσον αφορά στη σημαντική έλλειψη γεννήσεων και κατ’ επέκταση, στον αργό θάνατο του νησιού. Είναι ωστόσο «ιερός» ένας σκοπός που αφαιρεί από τα άτομα την ελεύθερη βούλησή τους και τους εξαναγκάζει σε γάμους, καλύπτει τις μοιχείες τους, οδηγώντας τους τελικά στη δυστυχία και τον παραλογισμό; Μήπως, βέβαια, διαπράττονται καθημερινά και πολύ χειρότερα εγκλήματα στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας;
Επίκαιρη, σαρκαστική και εύστοχη, η ταινία καταγγέλλει, ανάμεσα στα παραπάνω, τη σιωπή και την αποφυγή κατηγοριών στο πρόσωπο της θρησκείας και του εκκλησιαστικού κλήρου. Ποιος θα υποψιαζόταν τον ιερέα για κάτι που στα μάτια των περισσοτέρων μοιάζει ανήθικο; Μήπως ήταν «θέλημα Θεού»; Για τον σκηνοθέτη, δεν υπάρχει θέλημα Θεού, μονάχα άνθρωποι δέσμιοι της τρέλας τους, της αυθαίρετης ηθικής και της ορκισμένης σιωπής τους, στοιχεία που σίγουρα δεν συμβάλλουν στην εξέλιξη του ανθρώπου, όπως τον αντιλαμβάνεται ο ίδιος.
Svecenikova djeca, του Vinko Bresan
Διάρκεια: 93’
Είδος: Κωμωδία, Δράμα
