Λόγος + Τέχνη

Δίχως παραπάνω λόγια και χωρίς σειρά προτίμησης, ιδού η λίστα με τα αγαπημένα του Comixολογίου.

Η ιστορία της Alana και του Marko, δύο στρατιωτών σε αντίπαλα στρατόπεδα ενός εξωγήινου πολέμου, που αποφασίζουν να τα βροντήξουν όλα και να φτιάξουν οικογένεια. Φυσικά οι πάντες αρχίζουν να τους κυνηγούν.

Το “Saga” δεν περιγράφεται εύκολα. Πάρτε χαρακτήρες ζωντανούς, με αληθινά αισθήματα και με προσωπικότητες και σχέσεις που έχουν γραφτεί με σοβαρότητα και ρεαλισμό, βάλτε τους σε ένα σύμπαν σαν του “Star Wars”, ταΐστε όλο το μείγμα στον εγκέφαλο του Douglas Adams μαζί με LSD και έχετε το “Saga”.

Αν και ξεκίνησε πριν τρία χρόνια, το πόνημα του B.K. Vaughn και της F. Staples εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα πιο αληθινά και συνάμα θεόμουρλα κόμικς που κυκλοφορούν.

Αν σας αρέσει η ιδέα του μοναχικού χρονοταξιδιώτη σε στυλ Doctor Who, αλλά σας ενοχλεί το υπερβολικό camp, οι κονσέρβες που περπατάνε, οι μπλε τηλεφωνικοί θάλαμοι και τα λοιπά, τούτο το κόμικ έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό στη ζωή σας. Με ροή και αφήγηση που σε κάνει να μη θες να το αφήσεις κάτω και εξαιρετικό σχέδιο και χρώμα, το “Ivar, Timewalker” προτείνεται ανεπιφύλακτα στους λάτρεις της Ε.Φ. και των χωροχρονικών παραδόξων.

O Andrew MacLean είναι γνωστός κι από άλλες δουλειές, όπως το “Head Lopper”, αλλά στο “Apocalyptigirl“ μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Έχω διαβάσει αρκετές απογοητευμένες κριτικές, με τον κόσμο να μην αντιλαμβάνεται εύκολα πως το “Apocalyptigirl“ δε μας μιλάει πρωτίστως για έναν post apocalyptic κόσμο, τη σκληρή ζωή σε αυτόν και τον αγώνα για επιβίωση κτλ. κτλ., αλλά για μια γυναίκα και τη σχέση της με τη γάτα της, που τυχαίνει να ζει σε έναν κόσμο που έχει ρημαχτεί από τον πόλεμο και έχει κυλήσει ξανά στον πρωτογονισμό. Ένα ιδιαίτερα προσωπικό πόνημα, γραμμένο με τρυφερότητα (αλλά πασπαλισμένο με αίμα και άντερα, μη ξεχνιόμαστε) και σχεδιασμένο με αυτό το χαρακτηριστικό ύφος του MacLean που ή το αγαπάς ή το μισείς.

Το “Miracleman” συνεχίζεται 20 χρόνια μετά, ξανά από τον Neil Gaiman. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

Σε μια Alabama βγαλμένη απο τους εφιάλτες των αδερφών Κοέν, το “Southern Bastards” μας παρουσιάζει ό,τι ακριβώς λέει ο τίτλος. Επιτέλους, ο αμερικανικός Νότος απέκτησε τη δική του καλογραμμένη και καλοσχεδιασμένη crime series. Και είναι τόσο μαύρη, βίαιη και χιουμοριστική όσο φαντάζεστε.

O γνωστός ήρωας της “Authority” μόλις βγαίνει από μια μακροχρόνια σχέση. Και το κάνει σπάζοντας ταυτόχρονα κεφάλια. Ένας από τους πλέον ενδιαφέροντες χαρακτήρες ξαναζωντανεύει στον δικό του τίτλο. Οι gay χαρακτήρες -πόσο μάλλον οι gay υπερήρωες– έχουν γενικά αντιμετωπιστεί «προσεκτικά» απο τον κόσμο των υπερηρωικών κόμικ. Το “Midnighter” δεν έχει τέτοιες αναστολές και καλά κάνει (και το κάνει και καλά). 

Ομολογώ πως δε με έχει τρελάνει η γενική πορεία που πήρε η DC με το “New 52”. Πείτε με παλιομοδίτη, πείτε με οτιδήποτε, αν και παραδέχομαι ότι μάλλον ξεκίνησα προκατειλημμένος, καθώς με την έλευση του “New 52” η DC ξερίζωσε τον John Constantine που αγαπούσα από τη Vertigo και τον πέταξε στο υπερηρωικό “New 52” σύμπαν. Περσινά ξινά σταφύλια όμως, και εδώ έχουμε ένα πραγματικό διαμάντι. Δίχως να μπω σε λεπτομέρειες, το “Multiversity” είναι ένα σύνολο ιστοριών γραμμένες από τον Morrison και εικονογραφημένες από διαφορετικό καλλιτέχνη κάθε φορά, όπου το multiverse της DC δέχεται εισβολή από κοσμικά παράσιτα, το καθένα από τα οποία είναι ουσιαστικά η ενσάρκωση ενός φόβου ή κακής ιδέας της κοινωνίας μας.

Πείτε τον Morrison τρελό, ψώνιο ή ό,τι άλλο θέλετε, ξέρει πάντως να παίρνει το υπερηρωικό μοτίβο και να του αλλάζει τα φώτα και στο “Multiversity” προσωπικά τον απολαμβάνω να το κάνει.

Ένα ιδιαίτερα ανθρώπινο κόμικ, με πρωταγωνιστή ένα αξιολάτρευτο cyborg, τον TIM-21 και την προσπάθειά του να γλυτώσει από αυτούς που τον κυνηγούν και να βρει τη θέση του στον κόσμο, ο οποίος προσπαθεί να συνέλθει από έναν ξαφνικό πόλεμο ενάντια σε ρομπότ που θέλουν να αφανίσουν την ανθρωπότητα. Ίντριγκα, πολιτική, κοινωνική κριτική, συναίσθημα. Όλα τα συστατικά για ένα καλό κόμικ, τοποθετημένα σε έναν εξαιρετικά στημένο sci fi κόσμο.

Με το hype που προηγήθηκε όλη τη χρονιά για το “Star Wars”, η Marvel θα μπορούσε να είχε βγάλει μια οποιαδήποτε κακογραμμένη προχειροδουλειά με αυτόν τον τίτλο και να είχε μοσχοπουλήσει. Δεν το έκανε, κι εδώ έχουμε έναν τίτλο που δίνει στον αγαπημένο μας Sith Lord την αντιμετώπιση που του αξίζει, δείχνοντάς μας τον Vader να προσπαθεί να εξευμενίσει τον Emperor μετά το φιάσκο με το “Death Star”, ενώ παράλληλα προωθεί τα δικά του σχέδια.

Η ιστορία της γέννησης του πολιτεύματός μας, μέσα από τα μάτια ενός καλλιτέχνη της αρχαιότητας, ο οποίος αναπολεί τη ζωή του. Ρεαλισμός, ατμόσφαιρα, ιστορία, αλλά και πολλά ερωτηματικά σχετικά με το τίμημα της κοινωνικής προόδου, τη χειραγώγηση του λαού και την πολιτική γενικότερα παρουσίαζονται σε αυτό το κόμικ που έχει προκαλέσει τις καλύτερες εντυπώσεις και στο εξωτερικό. Το ξέρω οτι φαίνεται σαν να παινεύουμε το σπίτι μας, αλλά το «Δημοκρατία» είναι όντως μέσα στα αγαπημένα μου κόμικ για φέτος.