Λόγος + Τέχνη

Στο νούμερο 5,
«Κατά Μόνας» του Αντρές Νέουμαν, Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Opera (2014).

Γιατί; Επειδή ασχολείται με την ασθένεια και το θάνατο. Λίγοι συγγραφείς το κάνουν και ο Νέουμαν το έκανε καλά. 

Στο νούμερο 4,
«Τότε που Ζούσαμε» του Ασημάκη Πανσέληνου, εκδ. Μεταίχμιο (2014). 

Γιατί; Έτυχε να το διαβάσω το καλοκαίρι, εν μέσω πολιτικής αναταραχής. Ο Πανσέληνος γράφει για το Μεγαλείο του Ανθρώπου. Αυτό μέτρησε για μένα εκείνες τις ώρες. Τις ώρες που οι Αριθμοί στέκονταν αμείλικτα πάνω απ' τους Ανθρώπους.

Στο νούμερο 3,
«Έθιμα Ταφής» της Χάνα Κεντ, Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Ίκαρος (2014). 

Γιατί; Για πρωτόλειο ήταν εξαιρετικό.

Στο νούμερο 2,
«Τα Χίλια Φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ» του Ντέιβιντ Μίτσελ, Μετάφραση: Μαρία Ξυλούρη, εκδ. Τόπος (2014). 

Γιατί; Επειδή ήταν χορταστικό, μεθυστικό, επειδή δεν το άφηνα απ’ τα χέρια μου, με γραφή που παρασύρει τον αναγνώστη, επειδή ήταν ατμοσφαιρικό, επειδή ήταν ένα ΠΛΟΥΣΙΟ βιβλίο. Στα έδινε όλα!

Και, τέλος, στο νούμερο 1,
«Ρετροσπεκτίβα», του Αβραάμ Γεοσούα, Μετάφραση: Μάγκυ Κοέν, εκδ. Πόλις. 

Γιατί; Επειδή είναι μια από εκείνες τις φορές που η τελευταία σελίδα ενός βιβλίου συνοδεύεται από έναν εσωτερικό λυγμό, από ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης και δέους συνάμα, από εκείνες τις φορές που ο αναγνώστης υποκλίνεται σ' έναν σπουδαίο συγγραφέα αλλά και στη Λογοτεχνία την ίδια.

Στο νούμερο 5,
“The Colorless Tsukuru Tazaki and His Years of Pilgrimage” του Haruki Murakami, Harvill Secker (2015).

Γιατί πάντα απολαμβάνω την κατάβαση στα εσώτερα του ψυχισμού μου μέσα από τη βαριά και μελαγχολική πένα του. Δε θα σταματήσω να τον κανακεύω μέχρι να πάρει το Νόμπελ.

Στο νούμερο 4,
“The Heart Goes Last” της Margaret Atwood, Bloomsbury (2015).

Δεν υπάρχει γιατί. Ίσως στην περίπτωση αυτή να υπάρχει το «γιατί έτσι».

Στο νούμερο 3,
“All the Light We Cannot See” του Anthony Doerr, 4th Estate (2015).

Γιατί είναι από τα καλύτερα μυθιστορήματα για μία χιλιοεξιστορημένη εποχή (βλ. Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος).

Στο νούμερο 2,
“Us” του David Nicholls, Hodder (2014).

Γιατί πέρασα εκπληκτικά και γιατί μου υπενθύμισε πως πάνω απ’ όλα διαβάζουμε για ευχαρίστηση.

Και, τέλος, στο νούμερο 1,
«Πρωινή Γαλήνη» του Ηλία Μαγκλίνη, εκδ. Μεταίχμιο (2015).

Γιατί το περίμενα με επίπονη ανυπομονησία και μου επιβεβαίωσε ότι άξιζε όλος ο πόνος.

Στο νούμερο 5,
«Καλά και σήμερα. Το χρονικό του καρκίνου στο δικό μου στήθος» της Σοφίας Νικολαΐδου, εκδ. Μεταίχμιο (2015). 

Γιατί πρόκειται για μία κατάθεση ψυχής για ένα επίπονο θέμα που χτυπάει ανελέητα χιλιάδες οικογένειες και αυτή τη φορά είχε Happy End.

Στο νούμερο 4,
«Ο γάτος» του Georges Simenon, Μετάφραση: Αργυρώ Μακάρωφ, εκδ. Άγρα (2010). 

Γιατί εξιστορεί τη σχέση μίσους-εξάρτησης-αγάπης ενός ηλικιωμένου ζευγαριού με εμβρίθεια και συγγραφική δεινότητα και αν είναι ένα από τα μυθιστορήματα που έγραψε σε διάστημα 11 ημερών, απλά υποκλίνομαι! Το γήρας ου γαρ έρχεται μόνο...

Στο νούμερο 3,
“Little Scarlet” του Walter Mosley, Μετάφραση: Άλκηστις Τριμπέρη, εκδ. Πόλις (2015). 

Γιατί είναι από τα ελάχιστα βιβλία που μου άρεσαν τόσο ώστε να το διαβάσω δις, γιατί είναι σίγουρα από τα καλύτερα νουάρ μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν φέτος στην Ελλάδα και γιατί πραγματεύεται το πανανθρώπινο πρόβλημα του ρατσισμού που αποτελεί συγχρόνως και μία απύθμενη πηγή πόνου και μίσους.

Στο νούμερο 2,
«Καντίς για ένα αγέννητο παιδί» του Ίμρε Κέρτες, Μετάφραση: Μάγκυ Κοέν, εκδ. Καστανιώτη (2003).

Η μαγεία της γραφής… Απλά. 

Και, τέλος, στο νούμερο 1,
«Ομαδικό πορτρέτο με μία κυρία» του Χάινριχ Μπελ, Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Πόλις (2015). 

Γιατί μετά την ανάγνωση του βιβλίου ο Μπελ ανήκει πλέον στην τριάδα των αγαπημένων μου συγγραφέων. Γιατί πρόκειται για ένα υπέροχο συγγραφικό μάγμα πραγματικού και φανταστικού και γιατί, ίσως για πρώτη φορά, διάβασα (και) για τις ζωές και τις σκέψεις Γερμανών πολιτών, μη εβραϊκής καταγωγής, που βίωσαν τα δεινά του Ναζισμού.