Άλλαι Τέχναι

Ο Mark Quinn (1964) είναι γνωστός για τη χρήση μη συμβατικών υλικών όπως το αίμα, το σπέρμα και οι χημικές ουσίες. Τα έργα του υπογραμμίζουν συνήθως την περίεργη σχέση που υπάρχει μεταξύ φύσης και πολιτισμού, προβάλλοντας το (κατακερματισμένο) σώμα. Γι’ αυτό τον λόγο, ο καλλιτέχνης βρίσκεται συχνά σε διάλογο με τις επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές δημιουργούν σχέσεις εξάρτησης.

Ένα πρώτο παράδειγμα που φανερώνει με εύστοχο τρόπο τους προβληματισμούς του καλλιτέχνη είναι το project “Self”, μία σειρά γλυπτών κατασκευασμένων από το αίμα του Quinn. Το project ξεκίνησε το 1991 και βρίσκεται σε εξέλιξη μέχρι και σήμερα, με τον καλλιτέχνη να κατασκευάζει το πορτραίτο του κάθε πέντε χρόνια, επιδιώκοντας την καταγραφή της εσωτερικής και εξωτερικής του αλλαγής. Την ιδέα για αυτήν την περίεργη σειρά έργων πυροδότησε το ενδιαφέρον του για την έννοια του «παγώματος», αφού για να μπορέσει να διατηρηθεί το αίμα πρέπει να διατηρείται διαρκώς παγωμένο, σταματώντας έτσι τον χρόνο και καθιστώντας το έργο ικανό να συνεχίσει να υπάρχει στο πέρασμα του χρόνου. Ωστόσο, το έργο αποδείχθηκε όχι μόνο ψυχολογικά οδυνηρό για τον καλλιτέχνη αλλά και δύσκολο να διατηρηθεί, καθώς άρχισε να λιώνει μία εβδομάδα μετά την έκθεσή του, εξαιτίας του αέρα που εισερχόταν στο γλυπτό, εξατμίζοντας το νερό που περιείχε. Οι τρόποι με τους οποίους ο Quinn προσπάθησε αρχικά να αντιμετωπίσει το πρόβλημα έδωσαν βραχύβιες λύσεις, με αποτέλεσμα να πανικοβάλλεται σε κάθε τηλεφωνική κλήση, «φοβούμενος ότι στο τηλέφωνο ήταν απ’ την gallery για να του ανακοινώσουν ότι το γλυπτό του καταστράφηκε». Τελικά, ο καλλιτέχνης έλυσε το πρόβλημα χρησιμοποιώντας υγρό σιλικόνης σε θερμοκρασία -18ο C, το οποίο δεν επέτρεπε στον αέρα να εισέλθει στο γλυπτό και να το καταστρέψει. Η διαδικασία της συντήρησης του έργου οδήγησε τον Quinn να παραδεχθεί ότι το συγκεκριμένο project αφορά την κάθε είδους «εξάρτηση» και την αναζήτηση της «ισορροπίας» ενώ, την ίδια στιγμή, τα πορτραίτα παρουσιάζονται ως ανάθεμα στην ευπάθεια της ζωής.

Το 2001, ο Quinn έκανε ένα ακόμα πορτραίτο, που όμως –αυτή τη φορά– ανήκε στον νομπελίστα βιολόγο John Ε. Sulston. Το έργο κατασκευάστηκε με τη μέθοδο της κλωνοποίησης. Συγκεκριμένα, το DNA του Sulston διασπάστηκε με τέτοιον τρόπο ώστε να αναπαράγεται σε βακτήρια. Μόλις οι πρώτες αποικίες βακτηρίων έγιναν εμφανείς στο γυμνό μάτι, διακόπηκε η ανάπτυξή τους και ξεκίνησε η διαδικασία της έκθεσής τους. Ο καλλιτέχνης τοποθέτησε την τρυβλία μέσα σε ένα ατσάλινο πλαίσιο και παρουσίασε το έργο στη National Portrait Gallery του Λονδίνου.

Στο ″Chemical Life Support″ (2005), ο Quinn επιστρέφει στο ζήτημα της (βιολογικής) εξάρτησης στα φάρμακα και στις χημικές ουσίες για τη διατήρηση της ζωής, κατασκευάζοντας αγάλματα–φιγούρες φίλων και συγγενών του. Βασικό υλικό του ήταν φαρμακευτικά σκευάσματα, όπως για παράδειγμα το αντιαλλεργικό φάρμακο που χορηγήθηκε στον γιο του ύστερα από σοβαρό αλλεργικό επεισόδιο που υπέστη.

Το υλικό που χρησιμοποιεί ο Quinn είναι εξίσου σημαντικό όσο και το τελικό σχήμα που θα αποκτήσει το έργο τέχνης, διότι –για τον ίδιο– τα υλικά του κόσμου αλλάζουν συνεχώς ενέργεια. Κατά συνέπεια, τα έργα του καταγράφουν την εσωτερική και την εξωτερική αλλαγή του ατόμου. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, τα πορτραίτα ξεφεύγουν από την παραδοσιακή εξιδανίκευση του απεικονιζόμενου προσώπου, επιτυγχάνοντας την «πραγματική», ρεαλιστική τους παρουσίαση.

Επίσημη ιστοσελίδα: http://marcquinn.com/