The Accountant, του Gavin O'Connor
Το θέμα της ταινίας είναι ευαίσθητο. Στις ΗΠΑ εκφράστηκαν προβληματισμοί πως το σενάριο παρουσιάζει τους ανθρώπους με αυτισμό επιρρεπείς σε μια εκπαίδευση που τους κατευθύνει να γίνουν αδίστακτοι δολοφόνοι. Μάλιστα, το ζήτημα ήταν τόσο σημαντικό για το στούντιο που για καιρό κανείς δεν πίστευε πως η ταινία αυτή θα γυριζόταν ποτέ. Κάπου εδώ ήρθε να λάμψει ο σκηνοθέτης Gavin O'Connor (″Warrior″, ″Pride and Glory″) που παραδίδει μαθήματα διαχείρισης χαρακτήρων. Παίρνει τον χρόνο του και με σοβαρότητα χτίζει ένα πλούσιο background για τον αμφιλεγόμενο λογιστή. Έχοντας ο ίδιος προσωπική εμπειρία με την πάθηση (το παιδί του κοντινότερου φίλου του είναι αυτιστικό), αντιμετωπίζει τον ήρωα του όχι σαν κάποιο άρρωστο πλάσμα, αλλά ως έναν άνθρωπο με μυαλό ξεχωριστό, το οποίο του χαρίζει μοναδικές ικανότητες. Είναι τόσο έντονο αυτό το χαρακτηριστικό της ταινίας που αρκετές φορές θα νομίζει κανείς ότι βλέπει άλλη μία υπερηρωική ταινία, μάλιστα με όλα εκείνα τα στοιχεία που λείπουν από τo ″Dawn Of Justice″. Την ενέργεια και το χιούμορ, που συνδυάζονται περίτεχνα με μία αίσθηση βάθους και σοβαρότητας απέναντι στην ιστορία.
Ισχυρό ατού της ταινίας, το κάστινγκ. Όλοι οι δεύτεροι ρόλοι είναι διανεμημένοι άψογα, με καλύτερο τον πρόσφατο έρωτα του Hollywood, J.K. Simmons, που παραδίδει ακόμα μία στιβαρή ερμηνεία. Ακόμη και η χαριτωμένη, αν και λίγο αδιάφορη, Anna Kendrick προσφέρει μία δόση ζεστασιάς στην περσόνα του κεντρικού (αντί)ήρωα. Στον κέντρο βρίσκεται φυσικά η ερμηνεία του Affleck, η φυσική υποτονικότητα του οποίου συνηγορεί στην αληθοφάνεια του ″Accountant″. Προσωπικά, πάντα πίστευα πως για οποιονδήποτε αξιοπρεπή ηθοποιό οι ρόλοι που έχουν να κάνουν με πνευματικές παθήσεις όπως ο αυτισμός (″Rain Man″, ″I am Sam″) είναι στην πραγματικότητα εύκολοι ρόλοι, οι οποίοι απλώς προσφέρουν δικαιολογίες για δακρύβρεχτες ερμηνείες και βραβεία. Ομολογώ, όμως, πως πριν τέσσερα χρόνια οι ανεπανάληπτα κακές ερμηνείες των Bradley Cooper και Jennifer Lawrence στο ″Silver Linings Playbook″ κατάφεραν ένα σοβαρό πλήγμα σε αυτή μου την άποψη. Σήμερα, απρόσμενα, ο Ben Affleck ήρθε να τους «δείξει πώς γίνεται».
Εκεί, όμως, που η ταινία διαπρέπει είναι στην επιδέξια διαχείριση του υλικού της. Ο σκηνοθέτης διαλέγει να μας μεταφέρει την ιστορία με μία αισθητική neo-noir, με τον Διευθυντή Φωτογραφίας να χρησιμοποιεί φίλτρα που προσδίδουν ρετρό αίσθηση σε μοντέρνα σκηνικά. Ταυτόχρονα, οι πληροφορίες παρουσιάζονται αργά και προσεκτικά, με αριστοτεχνική χρήση του “media res” στοιχείου. Αυτού του είδους η ψυχραιμία στην αφήγηση μίας ιστορίας, που θυμίζει παλιότερες απολαύσεις όπως το ″Lucky Number Slevin″ ή το ″Usual Suspects″, έχει αρχίσει να εκλείπει από τον κινηματογράφο, αλλά είναι ακριβώς εκείνο το στοιχείο που εξακολουθεί να ξεχωρίζει ένα καλό θρίλερ δράσης από έναν μαϊντανό που κανείς δεν πρόκειται να θυμάται σε μερικούς μήνες. Φυσικά, η απειλητική αίσθηση ενός αντιήρωα που ζητάει εκδίκηση, σε συνδυασμό με τη λεπτομερειακή απόδοση των σκηνών μάχης, βοηθούν στη δημιουργία εκείνου του ένοχου αισθήματος απόλαυσης, της σκοτεινής ζεστασιάς στο στομάχι, που έχει κάποιος όταν βλέπει τους ήρωές του να διαλύουν κρανία επί οθόνης.
Κλείνοντας, ελπίζουμε πως η συμμετοχή του Batman (Ben Affleck) και του Jim –Commissioner– Gordon (J.K. Simmons) σε ένα τόσο καλογυρισμένο θρίλερ δράσης θα καταφέρει να μεταφέρει λίγο από τον αέρα ποιότητας και neo-noir αισθητικής και στην επόμενη ταινία ″Batman″, την οποία θα σκηνοθετήσει –όπως έχει ανακοινωθεί– ο Affleck.
The Accountant, του Gavin O'Connor
Είδος: Δράση, Δράμα
Διάρκεια: 128’
