Άλλαι Τέχναι

Με μια δυσάρεστη αφορμή, τον απόηχο της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία, επανήλθε στο προσκήνιο το ντοκιμαντέρ του Δανού Simon Lereng Wilmont, «Το μακρινό γάβγισμα των σκυλιών». Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης επιδιώκοντας να αναδείξει τις τραγικές πλευρές του πολέμου, προέβη σε μια ειδική προφεστιβαλική διαδικτυακή προβολή, της οποίας τα έσοδα θα διατεθούν στην οργάνωση Voices of Children, προσφέροντας βοήθεια στα παιδιά που βρίσκονται σε πληγείσες περιοχές της Ουκρανίας.

Το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ (βραβείο «Χρυσός Αλέξανδρος», βραβείο FIPRESCI (Διεθνής Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) σε ντοκιμαντέρ του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος,  βραβείο της Βουλής Των Ελλήνων «Ανθρώπινες Αξίες») του Δανού σκηνοθέτη, αποδεικνύει πως ακόμη και το πιο επώδυνο και καταστροφικό γεγονός, όπως αυτό του πολέμου, δύναται να αποτελέσει μέρος της καθημερινότητας των ανθρώπων, οι οποίοι επιμένουν να κατοικούν σε μια εμπόλεμη περιοχή, που σφύζει από βομβαρδισμούς και ζέχνει θάνατο.

Σε ένα χωριό του Donetsk, στα σύνορα Ουκρανίας-Ρωσίας, από το 2014, έχει ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ της ουκρανικής κυβέρνησης και ρωσόφωνων αυτονομιστών. Οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Ελάχιστοι, μεταξύ αυτών και οι πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ, παραμένουν στον τόπο τους, αγνοώντας την επιλογή της διαφυγής, επιμένοντας στην πίστη μιας ανέλπιστης πολεμικής εξέλιξης.

Παρακολουθώντας τη ζωή του δεκάχρονου ορφανού Oleg και της γιαγιάς του, καθημερινά, επί ένα χρόνο, το βλέμμα μας πέφτει στα πυρπολημένα σπίτια, στα «παιχνίδια» των νεαρών πρωταγωνιστών, στις πεσμένες οβίδες, στα «σχολικά μαθήματα», στην απεραντοσύνη της φύσης, στα στρατιωτικά οχήματα. Μία καθημερινότητα παράλογη, απαλλαγμένη από κάθε είδους ξεγνοιασιά και αθωότητα, ειδικά για τα παιδιά.

Ο σκηνοθέτης, μέσα από αυτό το ποιητικό αποτύπωμα της καθημερινής τριβής με την παραδοξότητα του πολέμου, επιτυγχάνει να προβάλλει τη «συνύπαρξη» της καταστροφής και του ολέθρου που επιφέρει ο πόλεμος, με τη λανθάνουσα αισιοδοξία των ανθρώπων του επιμένουν να ζούνε στον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έθαψαν τα παιδιά τους.